Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι ότι σε κρσίμες περιόδους έπεσε θύμα πολιτικάντηδων, οι οποίοι λειτούργησαν τυχοδιωκτικά και είχαν στραμμένο το βλέμμα στις επόμενες εκλογές και όχι στις επόμενες γενιές.
Η οικονομική κατάρρευση ενός σπάταλου και υπερδανεισμένου κράτους έφερε στο προσκήνιο τους… αγανακτισμένους, οι οποίοι ενώ καταφέρονταν κατά αυτών που ελάμβαναν τα δύσκολα μέτρα προσαρμογής, εντούτοις κατάπιναν τη γλώσσα όταν τους ρωτούσες πώς περνούσαν «τα 40 χρόνια που κυβερνούσαν οι άλλοι».
Του Λουκά Αθ. Γεωργιάδη
Μετετράπησαν σε χυδαίους υποκριτές και έφαγαν το «τυράκι» για τους άλλους, πηγαίνοντας σε αυτούς που τους υπόσχονταν εποχές φαυλότητας, αμετροέπειας, βολέματος, υπερδανεισμού και άκρατου κρατισμού!
Επιπλέον, την ίδια στιγμή που… κουνούσαν το δάκτυλο στους Έλληνες πολιτικούς οι οποίοι δανείζονταν για να δώσουν στον λαό (γιατί αυτή είναι η αλήθεια…), ταυτόχρονα καταφέρονταν και κατά των ξένων. Παλαβά και οξύμωρα πράγματα.
Τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, οι εταίροι-δανειστές, μας επισημαίνουν τις… αρρώστιες δεκαετιών και αυτό μάλλον μας κακοφαίνεται. Κάποιοι που έχουν μνήμη… χρυσόψαρου, κουνάνε προκλητικά το δάκτυλο για τις συντάξεις, αλλά κανείς εξ΄ αυτών δεν συμμετείχε σε μια αντι-διαδήλωση, όταν σχεδόν 1.000.000 κόσμος το 2000 ζήτησε από την τότε κυβέρνηση Σημίτη την απόσυρση του νομοσχεδίου Γιαννίτση.
Γιατί αν είχε περάσει αυτό το νομοσχέδιο, θα είχαμε μπει πιο θωρακισμένη στο ευρώ και δεν θα συνέβαιναν όσα συνέβησαν. Οι πολίτες ήξεραν και υποκρίνονταν.
Ξέρουν και υποκρίνονται. Δυστυχώς, πίστεψαν τους πολιτικάντηδες και τους τυχοδιώκτες ή τους βολεμένους συνδικαλιστές του Δημοσίου που έβλεπαν τα «κεκτημένα» τους να πηγαίνουν… περίπατο.
Αλλά όταν μιλάμε στο εσωτερικό για αυτές τις παθογένειες πετάμε τη μπάλα στο πολιτικό σύστημα. Όχι ότι δεν φέρει ευθύνη το πολιτικό σύστημα. Φέρει και μάλιστα τεράστια. Αυτό εκπαίδευσε τους πολίτες να είναι απαιτητικοί, ζήτουλες, κομπιναδόροι, λαμόγια, αναιδείς και θρασείς. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οι περισσότεροι Έλληνες φέρουν κάποιον από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς. Και βέβαια, όταν έρχεται η ώρα για να αποφασίσουν στην κάλπη, τότε τα κάνουν… θάλασσα.
Λόγω του υψηλού βαθμού ανωριμότητας των περισσότερων ψηφοφόρων καταλήγουμε να εκλέγουμε περιθωριακά κόμματα και ανεπαρκείς πολιτικούς. Εκλέγονται πολιτικά «προϊόντα» με αστεία βιογραφικά, μηδενική αποδοτικότητα αλλά με ντοκτορά στα ψέματα! Και αυτό ισχύει για όλους τους κομματικούς χώρους. Για κάποιους λίγο ή λιγότερο και για κάποιους άλλους πολύ και πολύ περισσότερο…
Ειδικά κατά τα τελευταία 3 χρόνια έχουμε ακούσει ασύστολα ψεύδη, απίστευτη προπαγάνδα, χυδαίο λαϊκισμό, φθηνή δημαγωγία. Δηλαδή μια απάτη τεραστίων διαστάσεων. Μόνο μια κλίκα ή συμμορία σαν τη σημερινή θα μπορούσε να έχει τέτοιο θράσος. Μόνο τέτοιοι απίστευτοι τύποι θα μπορούσαν να κεφαλαιοποιήσουν την α(προ)νοησία των πολιτών που με την ψήφο τους μάζεψαν τους πιο χυδαίους τύπους των πεζοδρομίων. Επέλεξαν αυτούς που λένε περισσότερα ψέματα απ΄ όσες φορές ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους!
Το γεγονός ότι ακούστηκαν τόσα πολλά ψέματα που έπεισαν μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας δεν περιποιεί τιμή στους ψηφοφόρους. Λογικό είναι οι τελευταίοι να σιωπούν καθώς επιβεβαίωσαν τον κανόνα που λέει ότι, όπου υπάρχουν πολλοί ηλίθιοι πάντα γεννιέται τουλάχιστον ένας μεγάλος αρχιψεύταρος ή απατεώνας.
Όσο και αν υπάρχει η… δικαιολογία «να τιμωρήσουμε τους άλλους» (δηλαδή αυτούς που έδιναν επί δεκαετίες και αναγκάστηκαν να λάβουν δύσκολα μέτρα όταν φτάσαμε στη χρεοκοπία), οι ευθύνες των πολιτών για τα χάλια της χώρας είναι ιστορικές. Πίστεψαν σε λαϊκιστές και πολιτικά καθιζήματα που μια κοινωνία με κανονικούς πολίτες δεν θα τους ανέθεταν ούτε το σκούπισμα της σκάλας του σπιτιού τους!
Τα… δίδακτρα για να μάθουμε τι εστί πραγματική φτωχοποίηση είναι απίστευτα πανάκριβα. Όπου πέρασε άλλωστε η νεοκομμουνιστική αριστερά τα έκανε… θάλασσα. Δείτε για παράδειγμα τι έγινε με τον Χριστόφια στην Κύπρο.
Ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος έβαλε τη μαρτυρική Μεγαλόνησο στην Ευρωζώνη έχοντας τότε το χαμηλότερο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Δείτε τι παρέδωσε το 2013 ο άνθρωπος που είχε στο γραφείο του τη φωτογραφία του Μαρξ: διάλυση του τραπεζικού συστήματος και αναγκαστικό πρόγραμμα δανεισμού που άφησε όμως ως… προίκα στους επόμενους.
Και βέβαια, επειδή οι επόμενοι έδρασαν άμεσα και αποφασιστικά, η επανεκλογή του Νίκου Αναστασιάδη πριν από ένα και πλέον μήνα στην Προεδρία της Δημοκρατίας, δείχνει την αντίληψη ενός λαού που ξέρει να σκέφτεται, να ξεχωρίζει, να κατανοεί, να αντιλαμβάνεται, να ενεργεί και να επιβραβεύει.
Έστω και την ύστατη στιγμή οι Κύπριοι κατάλαβαν τη… χαζομάρα τους και το 2013 ανέθεσαν στον Νίκο Αναστασιάδη να βγάλει τη χώρα από την πίεση ή κρίση. Και επειδή ακριβώς δεν έχουν και πολλά κοινά με τον δικό μας τρόπο σκέψης τον επανεξέλεξαν πριν μερικές εβδομάδες για ακόμη μία πενταετία.
Εκεί είναι Κύπρος, αλλά εδώ είναι… Βενεζουέλα των Βαλκανίων. Πάντως, το ίδιο θα συμβεί και εδώ με αλλαγή κυβέρνησης για να μην πάμε σε ακόμη χειρότερες καταστάσεις…
Οι θλιβεροί τύποι που κυβερνούν σήμερα, «φόρτωσαν» ένα τεράστιο κόστος που ξεπερνά τα 200 δισ. ευρώ, φτωχοποιώντας τη μεσαία τάξη και εξαθλιώνοντας τους περισσότερους Έλληνες.
Φεύγοντας θα δώσουν τη θέση τους σε μια κανονική κυβέρνηση, που θα βγάλει τη χώρα από τη σημερινή περιπέτεια. Βεβαίως, υπό προϋποθέσεις που έχουν να κάνουν με το ενδεχόμενο να πάμε στην αδιέξοδη απλή αναλογική και τότε να τινάξουμε τα πάντα στον αέρα.
Βέβαια, το κόστος που μας φόρτωσαν οι σημερινοί κακούργοι θα χρειαστεί πολλά χρόνια για να εξαλειφθεί. Και το ζητούμενο σε αυτήν την περίπτωση είναι κατά πόσο η επόμενη κυβέρνηση θα λειτουργήσει με συνοπτικές διαδικασίες ώστε να δημιουργήσει ένα θετικό επιχειρηματικό σοκ, που θα αρχίσει να σπρώχνει την οικονομία προς τα εμπρός και την κοινωνία προς τα πάνω.
Ο σημερινός ένοικος του Μαξίμου με τις… αριστερές καταβολές, εμφανίζεται προκλητικός απέναντι σε αυτό που ο ίδιος έχει προκαλέσει. Σφυρίζει αδιάφορα, συνεχίζει να λέει ασύστολα ψεύδη και στερείται στοιχειώδους ήθους. Γιατί η ζωή έχει δείξει ότι ο ψεύτης και ο απατεώνας δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή ηθική, ούτε διαθέτουν τα απαραίτητα «γράδα» φιλοτίμου, μπέσας και τσίπας.
Συνεχίζει να ξεφτιλίζει όσους ψήφισαν το κόμμα του. Αποδεικνύει μάλιστα στην πράξη αυτό που όλοι γνωρίζαμε. Ότι αριστερή αφήγηση σημαίνει ταχεία φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, γονάτισμα των αδύναμων και καταδίκη σε κοινωνικό θάνατο των πάμφτωχων αυτής της κοινωνίας…
Ο λογαριασμός της… ανοησίας θα μας κυνηγά για πάρα πολλά χρόνια. Κάποιοι κρύβονται πίσω από τη λέξη «αυταπάτη» για να καλύψουν την εγκληματική συμπεριφορά τους όταν ψήφιζαν τα σημερινά άθλια υποκείμενα. Κάποιοι άλλοι δηλώνουν εξαπατημένοι για να μην τους βγει η ρετσινιά του… ανόητου! Γι αυτούς που θα τους ξαναψηφίσουν δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Αν υπήρχε νόμος περί ευθύνης πολιτών, κάποιοι θα έπρεπε να ντρέπονται.
Αν μη τι άλλο… Στις δημοκρατίες η ελεύθερη βούληση είναι επιβεβλημένη. Όλοι οι πολίτες πρέπει να εκφράζουν τη βούλησή τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι λιγότεροι αυτοί που καταλαβαίνουν και έχουν αίσθηση της ευθύνης όταν μπαίνουν στο παραβάν.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε την κατάλληλη εκπαιδευτική συγκρότηση και είμαστε επιρρεπείς στο να ακούμε ευχάριστα πράγματα, τα οποία εν τέλει εξελίσσονται πολύ δυσάρεστα για όλους μας…
Η εποχή της ανευθυνότητας των πολιτών πρέπει να παρέλθει ανεπιστρεπτί λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα και ενώπιον των προκλήσεων που πρέπει να αντιμετωπίσει στο άμεσο μέλλον. Πρέπει όλοι να ωριμάσουν και να κάνουν την αυτοκριτική τους. Αν μη τι άλλο, η ανοησία δεν μπορεί να κυριαρχεί και να κάνει τη διαφορά…
Οι πολίτες οφείλουν να αντιληφθούν ότι το 2015 η ψήφος τους έγινε… όπλο μαζικής καταστροφής και ούτε οι ίδιοι γλίτωσαν από τα… φονικά πυρά! Αν έχουν στοιχειώδη αίσθηση της κατάστασης οφείλουν να διορθώσουν τα σφάλματα που έκαναν το 2015.
Αν πιστεύουν ότι θα τα επαναλάβουν, τότε θα είναι υπόλογοι στους εαυτούς τους, στους δικούς τους ανθρώπους, στα παιδιά τους, στις επόμενες γενιές και στην Ιστορία. Όμως, ακόμη και η Ιστορία κάποια στιγμή θα σταματήσει να ασχολείται μαζί μας και θα μας… παρατήσει εκεί που μας ταιριάζει περισσότερο: στη μυθολογία και στους… συγγραφείς της!
