Τους αιφνιδίασε όλους με τον χθεσινό μίνι ανασχηματισμό ο Αλέξης Τσίπρας, από τον οποίο -εκτός των άλλων- έγινε φανερό πως ζει σε έναν δικό του κόσμο απομονωμένος στους τοίχους του Μαξίμου.
Οουσιαστικά, η «πασοκοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ που επισφραγίστηκε και με την νέα σύνθεση της κυβέρνησης, όπου πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, Μωραίτης και Τόλκας,υπουργοποιήθηκαν για να εξυπηρετήσουν το αριστερό άνοιγμα του Αλέξη Τσίπρα επιβεβαιώνουν την ανάγκη της επέλασης που επιχειρεί το Μαξίμου στην Κεντροαριστερά,αλλά και την παραδοχή, ότι στελέχη του παλαιού ΠΑΣΟΚ και της ακροδεξιάς, είναι πιο «πολύτιμα» απ’ ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που παραμένουν στα αζήτητα για χάρη της πολιτικής επιβίωσης.
Στελέχη των ΑΝΕΛ, του άλλοτε ακροδεξιού, όπως χαρακτηρίζονταν, κυβερνητικού του εταίρου, αλλά και του παλιού ΠΑΣΟΚ, κρατούν ζωντανή την κυβέρνηση και υπό αυτούς τους πολιτικούς όρους ο πρωθυπουργός σχεδιάζει τα επόμενα βήματά του, αφήνοντας έξω στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν βλέπουν με καλό μάτι την μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα και του ίδιου του κόμματος.
Επιπλέον, ο Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβανόμενος ότι η αντιστροφη του αρνητικού κλίματος είναι χαμένη υπόθεση ρίχνει όλα του τα όπλα στον πόλεμο με τη Χαριλάου Τρικούπη. Στην πραγματικότητα, ο πρωθυπουργός αγωνίζεται να αποφύγει αυτό που στον νέο φορέα της Κεντροαριστεράς ονομάζουν «στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ».
Θέλει να είναι καθαρά δεύτερος, με απόσταση ασφαλείας από τον τρίτο και κυρίως επιθυμεί να εγκλωβίσει το Κίνημα Αλλαγής σε μονοψήφια ποσοστά. Ώστε την επόμενη μέρα να είναι ο ισχυρός παίχτης στον ευρύτερο χώρο και να ελπίζει σε προστασία και προοπτική επιστροφής.
Η πολιτική ήττα του Αλέξη Τσίπρα αντανακλάται στη σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου του. Όπως αρχικά είχε κάνει με τους κ.κ. Κουρουμπλή, Σπίρτζη, Τζάγκρη, Χρυσόγονο, Σακοράφα, Μητρόπουλο, και συνέχισε με την κ. Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου την οποία τοποθέτησε στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, έτσι επιχειρεί και τώρα με Θάνο Μωραϊτη και Άγγελο Τόλκα, αλλά και με Παπακώστα, Χρυσοβελώνη, Παπαχριστόπουλο, Κουίκ, Κουντουρά, να παραμείνει συνδεδεμένος με το… οξυγόνο της πολιτικής του επιβίωσης.
Αποτελούν ωστόσο και τα αναγκαία, αλλά και πρόθυμα πάνω απ’ όλα «δεκανίκια» και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που του επιτρέπουν να επιβιώνει πολιτικά μεν, αλλά παράλληλα τον μετατρέπουν σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που μεταλλάσσεται στην αριστερά της καρέκλας.
Η δυσαρέσκεια στην Κουμουνδούρου δεν είναι κάτι που υπολογίζει αυτό τον καιρό και το απέδειξε με το να παραμείνει προσηλωμένος στο νέο αριστερό του αφήγημα και με τις κυβερνητικές επιλογές που έχει κάνει, έχοντας στο υπουργικό του συμβούλιο «λίγο απ’ όλα». Λίγο ΣΥΡΙΖΑ, λίγο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, λίγο ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου και λίγο ΑΝΕΛ.
Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος δεν κρύβουν τον προβληματισμό τους για την επόμενη μέρα. Για το αν πρόκειται για μία κίνηση τακτικής με ορίζοντα τις εκλογές ή αν στην πραγματικότητα ο Αλέξης Τσίπρας στρώνει το χαλί για τη δημιουργία ενός νέου φορέα.
Οι πληροφορίες για την μετεξέλιξη της ρητορικής για προοδευτικό πόλο σε νέο κόμμα αυξήθηκαν μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό.
Με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα και τον συνδυασμό που θα βγάλουν οι κάλπες για τις ευρωεκλογές και τις τοπικές- περιφερειακές εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας θα πάρει τις αποφάσεις του για το αν θα προχωρήσει σε ιδρυτικό συνέδριο της νέας παράταξης με την οποία θα επιδιώξει να αντικαταστήσει οριστικά το ΠΑΣΟΚ και το Κίνημα Αλλαγής στο πολιτικό σκηνικό.
Σε κάθε περίπτωση ο ανασχηματισμός αυτός ολοκληρώνει μια περίοδο όπου κυριάρχησαν κεντρικές πολιτικές επιλογές και αντιπαραθέσεις γύρω από θέματα όπως η Συμφωνία των Πρεσπών ή η Συνταγματική Αναθεώρηση.
Πλέον, η κυβέρνηση καλείται να αναμετρηθεί, εν μέσω μιας προεκλογικής εκστρατείας που έχει ξεκινήσει, με τα πραγματικά προβλήματα και τον απολογισμό που θα κάνουν οι πολίτες όχι των συμβολισμών της, αλλά της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασής τους, των επαγγελματικών προοπτικών, ιδίως για μια νέα γενιά που αντιμετωπίζει ακόμη την επισφάλεια και την ανεργία, του ίδιου του μέλλοντος της χώρας μετά από μια σχεδόν δεκαετή μνημονιακή περιπέτεια.
Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα κριθεί από το έργο που έχει προσφέρει, άρα και τις επιλογές που έχει πάρει και όχι από την ρητορική της ή τον τρόπο που προσπαθεί να παρουσιαστεί. Θα κριθεί ακόμη από το σχέδιο για το αύριο που έχει να προτείνει και τις υποσχέσεις που θα δώσει σε μια κοινωνία που είναι πολύ πιο δύσπιστη παρά ποτέ απέναντι σε όλες τις παραλλαγές υποσχέσεων.
