Πίσω από κάθε επιτυχημένο σχήμα– επιχειρηματικό ή πολιτικό – βρίσκεται πάντα μία αποτελεσματική ομάδα και συχνά πίσω από αποτυχημένες εταιρείες ανακαλύπτουμε την ύπαρξη μιας κακοσυντονισμένης ομάδας με βασικό έλλειμα εμπιστοσύνης.
Κι όμως οι περισσότεροι «επι κεφαλής», οι επονομαζόμενοι συχνά και ηγέτες, εξακολουθούν να εστιάζουν με προσήλωση στα χρηματο-οικονομικά, στην στρατηγική, στην τεχνολογία και στο μάρκετινγκ κι όχι στον τρόπο λειτουργίας των ομάδων που διοικούν. Γιατί άραγε;
Της Βενετίας Κούσια*
Μα κατ’αρχάς η ομαδική εργασία δεν μετριέται. Τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα ούτε τόσο γρήγορα και άμεσα. Αλλά επηρεάζει τον οργανισμό μας σε κάθε σημείο, τον διαπνέει απ’άκρη σ’άκρη και γι αυτό δεν μπορεί να απομονωθεί όπως οι άλλες παράμετροι.
Ας μην κρυβόμαστε – όλα δείχνουν ότι οι περισσότεροι προτιμάμε τα εύκολα και τα γρήγορα, κι έτσι καταφεύγουμε σε άλλα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Επιλέγουμε ευκολότερους στόχους, όπως να προσλάβουμε κάποιον guru είτε να αγοράσουμε ένα σούπερ εξειδικευμένο ακριβό και τεχνολογικά προηγμένο εξοπλισμό. Ετσι, δεν έχουμε εμείς την προσωπική ευθύνη.
Πόσοι από εμάς είμαστε αρκετά θαρραλέοι ώστετα μέλη της διοικητικής μας ομάδας να παραδέχονται ανοικτά τις αδυναμίες και τα λάθη τους χωρίς να φοβούνται αντίποινα;
Πόσοι από εμάς διοικούμε ομάδες όπου τα μέλη υποστηρίζουν ανοικτά τις πεποιθήσεις τους και δεν σκέφτονται ούτε λεπτό αν θα διαταράξουν την αρμονία της συζήτησης προκειμένου να φτάσουν σε μια απόφαση για το καλό του συνόλου;
Πόσοι από εμάς έχουμε τη συναισθηματική ενέργεια και το θάρρος να διοικούμε ομάδες που δεν καταλήγουν σε ομόφωνες αποφάσεις αλλά σε αποφάσεις που δεσμεύουν τα μέλημας γιατί έχουν προηγουμένως εξετάσει εξαντλητικά κάθε πρόταση και ιδέα;
Πόσοι από εμάς είμαστε υπερήφανοι επειδή τα μέλη της ομάδας μας δεν περιμένουν από εμάς να αναλάβουμε την ευθύνη της αποτυχίας, αλλά ο καθένας πρόθυμα και εμέσως λογοδοτεί για τον εαυτό του;
Η πραγματικότητα γύρω μας αποδεικνύει ότι και οι πλέον φιλόδοξοι και παθιασμένοι ηγέτες δεν έχουν στο τσεπάκι τους αυτά τα χαρακτηριστικά. Αντίθετα έχουν αρκετές δικαιολογίες, γιατί η ομαδική δουλειά μετριέται μόνο από την επίτευξη των στόχων του οποίους κλήθηκε να επιτύχει. Και μάλιστα να τους επιτυγχάνει σε βάθος χρόνου. Όχι αποσπασματικά και τυχαία.
Όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι η δύναμη της ομαδικότητας είναι αδιαμφισβήτητη. Οταν οι άνθρωποι συνασπίζονται παραμερίζοντας τις προσωπικές τους ανάγκες αποσκοπώντας στο συνολικό καλό μπορούν να επιτύχουν ο,τιδήποτε θα φάνταζε αδύνατο στη θεωρία. Κι αυτό γιατί καταφέρνουν και εξαλείφουν την μικροπολιτική και τη σύγχυση που είναι οι δύο κυριότερες αιτίες κακοδαιμονίας κάθε οργανωτικού συστήματος. Κι έτσι πραγματοποιούν περισσότερα, σε συντομότερο χρόνο και με λιγότερο κόστος.
Δεν αρκεί αυτό για να προσπαθήσει κανείς περισσότερο;
Φυσικά, αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη.
Σήμερα, που πολλοί προσπαθούμε να βρούμε τρόπους ώστε να απελευθερώσουμε το κρυμένο δυναμικό των ανθρώπων μας έχουμε κατανοήσει ότι αυτό γίνεται όταν τους φέρνουμε κοντύτερα σε μια δουλειά, σ’ένα έργο που τους κάνει να νιώθουν πιο ολοκληρωμένοι ως άνθρωποι; Σε μια ομάδα εργασίας όπου αντιλαμβάνονται τον κύριο σκοπό και προσπαθούν ως ομάδα κι όχι ως άτομα να τον επιτύχουν;
Σήμερα, ως ηγέτες χρέος μας είναι να δημιουργούμε το περιβάλλον όπου καλλιεργείται η εμπιστοσύνη και άρα είναι γόνιμο για ομαδική δουλειά.
Εχουμε άραγε τη βούληση να επενδύσουμε στη δημιουργία πραγματικών ομάδων και να αξιοποιήσουμε τον παράγοντα άνθρωπο;
*Συμβουλος Επιχειρησεων
