Η σημερινή συγκυβέρνηση και κυρίως ο αριστερός της… βραχίονας προσπαθεί σπασμωδικά να προβάλλει την επενδυτική αφήγηση, προσπαθώντας να πάρει με το μέρος της όσο γίνεται περισσότερους.
Αυτό όμως που αντιλαμβάνεται κάποιος από τις κινήσεις, τα έργα και τις ημέρες της είναι ότι την ενδιαφέρει να ενισχυθεί η… πελατεία που σιτίζεται από το Δημόσιο και βέβαια όσοι δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα αλλά σε κάποιο βαθμό εξαρτώνται από το δημόσιο χρήμα (συντάξεις, μισθοί, επιδόματα, επιχορηγήσεις κλπ.).
Του Λουκά Αθ. Γεωργιάδη
Η… διαφήμιση των σημερινών κυβερνώντων για το αναπτυξιακό όραμα (;) που περνάει μέσα από τη «δίκαιη ανάπτυξη»(!!!) και οι δημόσιες δηλώσεις των αριστερών… ψαλτάδων της σημερινής κυβέρνησης, των δημοσιογραφικών φερεφώνων τους αλλά και των πάσης φύσεως παρασιτικών trolls τους, δεν μπορεί να πείσει. Είναι σαν να έχεις μια σπείρα κακοποιών που κάνει διάλεξη στις σχολές της ελληνικής αστυνομίας για την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος!
Η πραγματική ζωή έχει δείξει ότι όσοι διαπνέονται από τα κομμουνιστικά… ιδεώδη είναι συνήθως μειωμένων προσόντων, αδυνατούν να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της σύγχρονης οικονομικής πραγματικότητας, έχουν σχεδόν ανύπαρκτη εργασιακή-παραγωγική εμπειρία και έχουν ως… χόμπι να καταστρέφουν ότι παραμένει όρθιο! Με τέτοιες αντιλήψεις είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να πάμε μπροστά…
Το πρόβλημα της χώρας έχει να κάνει με την έλλειψη εμπιστοσύνης, την απουσία συνέπειας, την εξόφθαλμη εκδήλωση κουτοπονηριάς, την έκδηλη απάτη, το αναμφισβήτητο ψέμα και τις απατηλές υποσχέσεις.
Τυχοδιώκτες πολιτικοί δεν μπορούν να εφαρμόσουν τις βασικές αρχές της οικονομικής θεωρίας και να δουλέψουν πάνω στα μοντέλα ανάπτυξης του δυτικού κόσμου.
Όταν διαπνέεσαι από τον κομμουνιστικό κομπλεξισμό, δεν γίνεται να είσαι συνεπής με βάση τους δυτικούς όρους και κανόνες.
Είναι σαν έναν κατά συρροή δολοφόνο που εκτίει την ποινή του και προσπαθεί να πείσει μέσα από τις αγροτικές φυλακές ότι μπορεί να δουλέψει και να ξαναβγεί στην κοινωνία… αμόλυντος. Μάλλον είναι πολύ δύσκολο, για να μην πούμε ακατόρθωτο…
Η αξιοπιστία μιας χώρας περνάει μέσα από την αξιοπιστία των πολιτικών της. Η αποδοχή των υπογεγραμμένων συμφωνιών, η συνέπεια στα συμφωνημένα, η τήρηση των συμφωνηθέντων, η αποτελεσματικότητα των εφαρμοσμένων νόμων και πολιτικών, η θετική αξιολόγηση, η έγκαιρη κάλυψη των κενών, συνθέτουν το προφίλ ενός σύγχρονου πολιτικού που ξέρει να ξεχωρίζει το κακό από το χειρότερο, το κόστος από τη ζημιά και τη ζημιά από την καταστροφή.
Η πολιτική είναι μια δύσκολη άσκηση που που πάντα έχει ως στόχο την αποτροπή του δυσμενέστερου σεναρίου. Για κάποιους, όλα αυτά, αποτελούν «ψιλά γράμματα».
Πρόκειται συήθως για παράσιτα που πήραν πτυχία από το παράθυρο, μεταπτυχιακά με… κούριερ, έκαναν καριέρα στο πεζοδρόμιο, πήραν εξουσία για να βολέψουν το σόι και τους κολλητούς τους.
Τέτοιοι τύποι στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα, εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να είναι αξιόπιστοι, ειλικρινείς συνεπείς, εργατικοί, αποτελεσματικοί. Τέτοιοι τύποι είναι καιροσκόποι που βασίζονται στην εύνοια ανοήτων που είτε σκέφτονται παρασιτικά, είτε έχουν μειωμένη αντίληψη.
Με αυτά τα… υλικά, μια χώρα δεν μπορεί να κάνει καμία υπέρβαση, δεν μπορεί να πάει παραπέρα, δεν μπορεί να απομακρυνθεί από το χείλος του γκρεμού…
