Σε ποια κοινωνία οι δολοφόνοι της 17 Νοέμβρη θα έδιναν συνεντεύξεις, θα έγραφαν βιβλία και οι «ιδέες» τους θα ετίθεντο σε δημόσια διαβούλευση;
Του Χάρη Παυλίδη
Στη Γερμανία η Πύλη του Βρανδεμβούργου πήρε τα χρώματα της Μεγάλης Βρετανίας. Στη Γαλλία πολιτική ηγεσία και λαός εξέφρασαν τη συμπαράσταση τους, ενώ στην Ιταλία όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες οι κοινωνίες αντέδρασαν εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στο τρομοκρατικό χτύπημα.
Εδώ, ποια ήταν η αντίδραση πέραν των στερεότυπων ανακοινώσεων της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας; Μήπως διοργανώθηκε από κάποιο κόμμα ή από κάποια κίνηση «αγανακτισμένων» πολιτών πορεία διαμαρτυρίας κατά του ISIS, αντίστοιχη ή παρόμοια με την κατ’ έθιμο πορεία προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία, ή μήπως αντέδρασε ο πνευματικός και ο καλλιτεχνικός κόσμος; Έστω μια συναυλία για τα μάτια του κόσμου.
Τίποτα απ’ όλα αυτά. Βλέπετε η δημοκρατία εδώ λειτουργεί και προφανώς έχει τέτοια ποιοτικά χαρακτηριστικά ώστε εκδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης, ανάλογες με αυτές που διοργανώθηκαν ή αυθόρμητα εκδηλώθηκαν σε άλλες χώρες, είναι περιττές.
Σκεφθείτε πόσο ευαίσθητοι σε θέματα τρομοκρατίας και δημοκρατικά συνειδητοποιημένοι πολίτες είναι, ώστε από νωρίς συγκεντρώθηκαν έξω από την πρεσβεία της Μεγάλης Βρετανίας, αφενός για να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων και αφετέρου με την παρουσία τους να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα κατά της διεθνούς τρομοκρατίας.
Νοερώς ήταν όλοι εκεί, γιατί απλούστατα οι Έλληνες, της «μετά» μεταπολίτευσης- την οποία το «νέο» πολιτικό σύστημα κατασυκοφάντησε συστηματικά και οργανωμένα- έχουν σοβαρότερα ενδιαφέροντα να ασχοληθούν.
Όχι όλοι, χωρίς αμφιβολία όμως οι περισσότεροι, θεωρούν ενδομύχως ότι οι κάθε λογής και ιδεολογικής απόχρωσης τρομοκράτες αντιδρούν στην καταπίεση και στην κρατική βία με βία.
Προφανώς καταδικάζουν την τρομοκρατία, αλλά για το «εκλυτικό αίτιο» που την προκαλεί έχουν κατασταλαγμένη άποψη. Τέτοια ώστε να εξισώνει τον θύτη με το θύμα, το οποίο μάλιστα θεωρεί ως παράπλευρη απώλεια.
Η αρρωστημένη νοοτροπία που κατευθύνει και επιβάλλει τρόπους συμπεριφοράς δεν είναι καινούρια. Σε ποια κοινωνία οι δολοφόνοι της 17 Νοέμβρη θα έδιναν συνεντεύξεις, θα έγραφαν βιβλία και οι «ιδέες» τους θα ετίθεντο σε δημόσια διαβούλευση; Σε ποια κοινωνία το κράτος θα θεωρούσε όλους αυτούς περίπου κοινωνικά «παρεκκλίνοντα» άτομα, συγχρόνως όμως θα αποδεχόταν επισήμως τη δράση των «συλλογικοτήτων» και θα άνοιγε μαζί τους διάλογο; Ασφαλώς οι τζιχαντιστές δεν έχουν σχέση με τους αντάρτες των πόλεων. Αλλά έχει σημασία ο λόγος που σκοτώνουν ή ότι σκοτώνουν;
Κάποιοι βέβαια επικαλούμενοι τη «γκετοποίηση» τόσο των μεν όσο και των δε, προσπαθούν να βρουν «ελαφρυντικά». Η «κακιά» Δύση και ο δυτικός τρόπος ζωής, ο καπιταλισμός κλπ. Όλοι αυτοί όμως ξεχνούν ότι οι τρομοκράτες δεν κάνουν… βαθυστόχαστες αναλύσεις όταν πατούν τη σκανδάλη, όταν ρίχνουν τα αυτοκίνητα σε ανυποψίαστους πολίτες, ή όταν πυροδοτούν μια βόμβα σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Και φυσικά σε κανέναν από αυτούς δεν περνάει από το μυαλό ότι θα μπορούσε το παιδί του ή ένας δικός τους άνθρωπος να πέσει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης.
Καλό θα ήταν πάντως να προβληματιστούμε και να σκεφθούμε ότι το Λονδίνο και το Παρίσι είναι τόσο μακριά όσο και τόσο κοντά.
ΠΗΓΗ: NEWS247.GR
*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος