Η χώρα προέρχεται από μια δεκαετία μεγάλης δοκιμασίας λόγω των σκληρών μέτρων που συνόδευσαν το πρόγραμμα διάσωσης και τώρα καλείται να αντιμετωπίσει και τις συνέπειες της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, η οποία θα πλήξει πρώτα απ΄ όλα το ισχυρό μέχρι πρότινο “χαρτί” του τουρισμού.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια της μεγάλης δοκιμασίας με τα μνημόνια που θα… σκίζονταν, τις «μαγικές λύσεις» από το υπερπέραν που δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να έχουν γίνει όλοι πιο σοφοί.
Του Λουκά Γεωργιάδη
Η σοφία αφορά κυρίως αυτούς που ήταν ευκολόπιστοι ή εξήντλησαν τον τυχοδιωκτισμό τους για να υφαρπάξουν την ψήφο των πολιτών και εν τέλει να τους οδηγήσουν σε πιο δύσβατους και ανώμαλους δρόμους.
Ωστόσο, σοφία με τυχοδιωκτισμό είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Ιδίως όταν η ατομική ευθύνη υστερεί και η συλλογική ηλιθιότητα υπερτερεί.
Κάποιοι μας είπαν ότι θα έπρεπε να πάμε στη δραχμή, μετατρέποντας τη μορφωτική τους ανυπαρξία σε άποψη. Θα έσκιζαν τα μνημόνια και θα ανάγκαζαν τους ξένους να μας δανείσουν, αλλά στο τέλος έφερναν νέα σκληρά προγράμματα και παρακαλούσαν γονατιστοί να μας σώσουν οι… δυνάστες μας.
Μίλησαν για “Σεισάχθεια” και τελικώς υπέγραψαν τους πλειστηριασμούς για τους μη έχοντες χρήματα για να ξελασπώσουν. Υποσχέθηκαν διαγραφή χρέους και άφησαν το χρέος στο υψηλότερο ιστορικά επίπεδο τον περυσινό Ιούλιο όταν εγκατέλειψαν την εξουσία (181,9% του ΑΕΠ).
Μας μίλησαν για έξοδο από τα μνημόνια, όταν προκάλεσαν το τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο και έδεσαν τη χώρα με τη μεταμνημονιακή εποπτεία για πολλές δεκαετίες, αφού νωρίτερα είχαν αποτύχει να κάνουν την “περήφανη διαπραγμάτευση”, η οποία μας ζημίωσε τουλάχιστον κατά €200 δισ.
Αυτοί που λειτούργησαν στη βάση της πλέον αντι-οικονομικής αριστερής… ορθότητας, μετέτρεψαν το Δημόσιο σε έναν πόλο απορρόφησης αμόρφωτων, ημιμαθών, αστοιχείωτων και θρασύτατων τύπων που είδαν τη μεγάλη ευκαιρία για γιουρούσι στο κράτος.
Μετατράπηκαν από “πεζοδρομιάκηδες” της συντήρησης σε εξουσιολάγνους της συμφοράς.
Είναι αυτοί που θεωρούν ότι μια χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει με τους άριστους γιατί κάτι τέτοιο είναι αντίθετο με την κοινωνία της αμορφωσιάς και του βολέματος. Γιατί πολύ απλά, τέτοιοι ήταν και μέσα από αυτό το μοντέλο επιβεβαίωναν τον θόρυβο που έκαναν, όπως οι άδειοι… τενεκέδες.
Είναι αυτοί οι ανεπαρκείς που διακατέχονται από κόμπλεξ όταν μιλάμε για αριστεία. Λες και οι ίδιοι θα ήταν διατεθειμένοι να εμπιστευτούν για παράδειγμα την υγεία τους σε μέτριους ιατρούς που πήραν το πτυχίο τους αντιγράφοντας ή κάνοντας… επαναστατική γυμναστική για να αναγκάσουν τους καθηγητές τους να τους περάσουν στα μαθήματα και να απαλλαγούν από δαύτους.
Η ανωμαλία που διαχύθηκε σε ολόκληρη την κοινωνία τα τελευταία χρόνια περνούσε μέσα από τους καθημερινούς “ακτιβισμούς” διαφόρων απίστευτων τύπων που ήθελαν να διαμορφώσουν τη δική τους πραγματικότητα στα σχολεία ή τα πανεπιστήμια, σπρώχνοντας τα ακόμη περισσότερο προς την απαξίωση.
Και από κοντά, είχαν γνήσιους συμπαραστάτες αρκετές χιλιάδες οπισθοδρομικών και αντιδραστικών τύπων που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι είναι “προοδευτικοί”, ενώ στην ουσία το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η δική τους… πρόοδος στην κλίμακα του βολέματος και του παρασιτισμού.
Όλα αυτά είναι παρελθόν, αλλά δεν είναι οριστικά στο παρελθόν. Οι πολιτικοί τους εκφραστές είναι παρόντες και σχεδιάζουν με μεθοδικότητα την επόμενη… ματσαραγκιά και την επόμενη ζημιά!
Οι παρασιτικές νοοτροπίες των τύπων που βλέπουν την… πρόοδο μέσα από την υπερχρέωση και τον υπερδανεισμό της οικονομίας, την τροφοδότηση των μισθών χωρίς επιχειρηματικότητα, επενδύσεις και παραγωγή, ή από την πρόκληση γενικευμένου μπάχαλου στην Παιδεία και την περιβαλλοντική αναρχία όντες… οικολόγοι, μας έφεραν και πάλι πολύ πίσω.
Αν κάποιοι αυτοπροσδιορίζονται ως “προοδευτικοί” υπερθεματίζοντας για τα ανοικτά σύνορα ή κλείνοντας το μάτι σε κακοποιούς που αποφυλακίζονται ή σε ομάδες με “ιδιαιτερότητες” που επιδιώκουν την επιβολή της δικής τους… αρρώστιας στους υπολοίπους, τότε δεν λέγονται προοδευτικοί. Σίγουρα κάτι άλλο είναι, αλλά όχι προοδευτικοί…
Η πρόοδος συντελείται με την αποδοχή κυρίαρχων αξιών, την πειθαρχία, την προαγωγή της γνώσης, την επιδοκιμασία της προσπάθειας και την επιβράβευση του αποτελέσματος.
Αυτός που καταστρέφει δήθεν για να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο δεν είναι προοδευτικός. Είναι παράσιτο, τεμπέλης, οπισθοδρομικός, ανεγκέφαλος, ανάξιος και χωρίς υγιή πρότυπα και ιδανικά. Μάλιστα, όλοι αυτοί οι τύποι για να μην τους… κακοχαρακτηρίσει κάποιος, βάζουν τον μανδύα του “προοδευτικού”, του “αγωνιστή”, του
“αλληλέγγυου”, του “ευαίσθητου”.
Δεν είναι όμως τίποτα άλλο από την έκφραση του απόλυτου κενού που μετατρέπεται σε κόμπλεξ κατωτερότητας και εκδηλώνεται με πράξεις μίσους, εκδίκησης και πρόκλησης ζημίας στην υπόλοιπη κοινωνία. Η μήτρα που έχει “παράξει” όλα αυτά τα… πειραγμένα μυαλά είναι συγκεκριμένη και με… βαρύ ποινικό μητρώο.
Το αντίστοιχο ισχύει και για τους λεγόμενους “πατριώτες” που βγάζουν τα δικά τους κόμπλεξ με μαγκιές και τσαμπουκάδες για να πουλήσουν τη… σάπια πραμάτεια τους. Και οι δύο πλευρές αποτελούν τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος: της οπισθοδρόμησης.
Όλους αυτούς τους “προοδευτικούς” αλλά και τους “υπερ-πατριώτες” που νυχθημερόν… μοχθούν για να παράξουν αντιοικονομικές, αντικοινωνικές και αντιδραστικές ιδέες, πρέπει να τους αποκλείσουμε από το μωσαϊκό, πάνω στο οποίο καλούμαστε να αποτυπώσουμε την “καλή Ελλάδα”. Γιατί όλοι αυτοί οι τύποι αποτελούν την “κακή Ελλάδα”, στην οποία υπέκυψε πολλές φορές κατά το παρελθόν το πολιτικό προσωπικό προς άγραν ψήφων.
Ο λαϊκισμός, ο τυχοδιωκτισμός, οι “ψεκασμένες” θεωρίες, η μόνιμη επίκληση σεναρίων συνωμοσίας από τους… άλλους που θέλουν το κακό μας, ήταν το “μενού” τους.
Στην ουσία αποτελούν τον εσωτερικό εχθρό ο οποίος είναι πολλαπλασίως επικίνδυνος σε σχέση με το σύνολο των εξωτερικών εχθρών της χώρας. Μια κακή ελληνική κοινωνία αποτελεί ξεκάθαρα το υλικό της εθνικής μας αυτοκαταστροφής.
Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από περιστατικά αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών και πρακτικών. Στον διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο με τις τόσες και τόσες παγίδες, εμείς δεν πρέπει να επιμείνουμε σε καταστάσεις αφασίας, βερμπαλισμών, τυχοδιωκτισμών και νοσηρών νοοτροπιών.
Έχουμε μείνει πολύ πίσω στον παγκόσμιο μαραθώνιο και πρέπει να τρέξουμε σαν τους “σπρίντερς”. Η πανδημία του κορωνοϊού έβγαλε προς τα έξω κυρίως την “αποτελεσματική Ελλάδα”. Την “καλή Ελλάδα”.
Ή, για να είμαστε και πιο ακριβείς, τη… λιγότερο κακή Ελλάδα. Την καλή Ελλάδα οι ανίκανοι, αμόρφωτοι και αστοιχείωτοι μαζί με τα “τρολάκια” τους, δεν τη θέλουν γιατί πολύ απλά είναι… μεθυσμένοι από τον κομπλεξισμό, τη βλακεία και την ηλιθιότητα τους.
Κοντά σε αυτούς έχουμε και όσους συγκροτούν το μπλοκ της συνωμοσιολαγνείας, τους αθεράπευτα… ρομαντικούς και τους αβασάνιστα βλαμμένους!
Η σημερινή κυβέρνηση έχει ανεβάσει τις “μετοχές” της χώρας κατακόρυφα. Χώρες-σηματωροί του παγκόσμιου γεωπολιτικού και οικονομικού γίγνεσθαι
φάνηκαν… νάνοι στον τρόπο διαχείρισης της πανδημίας και θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τις αναπόφευκτες οικονομικές επιπτώσεις σε μεγαλύτερο βαθμό απ΄ ότι είχαν υπολογίσει, αφού προσέγγισαν τον κορωνοϊό ως μια απλή… γρίπη.
Οι περισσότερες εξ αυτών θα βρεθούν αντιμέτωπες με νέες ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων, νέους αξιακούς κώδικες, νέα πρωτόκολλα καθημερινότητας. Το ίδιο και η Ελλάδα.
Επιπλέον, η χώρα μας καλείται μέσα από την ομολογουμένως ικανοποιητική έως πολύ καλή διαχείριση της πανδημίας (οι νεκροί δεν επιτρέπουν πανηγυρισμούς σε καμία περίπτωση), να διαμορφώσει ένα νέο μοντέλο μετάβασης σε ένα μέλλον που έχει πολλές και νέες παραμέτρους αλλά και προκλήσεις. Κρύβει δε και πάρα πολλές ευκαιρίες που πρέπει να αξιοποιήσουμε, αφήνοντας πίσω τον κακό μας εαυτό.
Η πρόοδος δεν πρόκειται να προέλθει από τους “προοδευτικούς”, αλλά από τους άριστους, τους ικανούς, τους αποτελεσματικούς, τους λογικούς, τους ρεαλιστές και τους νουνεχείς.
Δεν θα προκύψει ως κάτι μαγικό, αλλά μέσα από μια σκληρή προσπάθεια διαμόρφωσης ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού εκπαιδευτικού συστήματος, ενός ευέλικτου και αποδοτικού κράτους που μπορεί να βελτιώνεται διαρκώς και μέσα από μια οικονομία που θα μπορεί να παράγει περισσότερο πλούτο, περισσότερα εισοδήματα, περισσότερες θέσεις εργασίας, υψηλότερο επίπεδο ευημερίας και ανθρώπινου πολιτισμού.
Η επανάσταση της προόδου δεν έχει καμία σχέση με τους ψευτοεπαναστάτες και τους “προοδευτικούς” που τρέφονται από την αδράνεια και τη ζημιά. Όλους αυτούς τους τύπους πρέπει να τους αφήσουμε αγκαλιά με το θλιβερό χθες.
Αρκεί ως κοινωνία να αποφασίσουμε ότι ένα καλύτερο αύριο, θα προέλθει μόνο αν αλλάξουμε μυαλά και φέρουμε τους πάσης φύσεως απροσάρμοστους, αντιμέτωπους με το ψέμα και τις φαντασιώσεις τους. Ας τους αφήσουμε να ονειρεύονται ουτοπίες και ας πορευτούμε σε ένα δρόμο όπου η καθημερινή κατάκτηση του καλύτερου θα αποτελεί τη δική μας κανονικότητα.
Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει πρώτα να αλλάξουμε ως λαός και να επανέλθουμε στην ορθολογική σκέψη. Δύσκολη η προσπάθεια, τεράστιο το εγχείρημα, μεγάλο το ρίσκο, διαρκής ο αγώνας. Τα άχρηστα “υλικά” της… κατεδάφισης πρέπει να απομακρυνθούν πάραυτα.
Με… τούβλα και παλιοσίδερα δεν χτίζεις ένα ασφαλές οικοδόμημα. Απλά περιμένουμε την επόμενη συμφορά, οπότε αυτό το σαθρό οικοδόμημα θα πέσει και θα μας πλακώσει…
