Σάββατο απόγευμα μια παρέα παιδιών κάνει βόλτα στη παραλία της Πάτρας. Μια παραλία στολισμένη ενόψει πρωτομαγιάς που μόλις λίγα 24ωρα πριν είχε δοθεί στην κυκλοφορία. Σε απόσταση μεταξύ τους οι έφηβοι περπατώντας σκέπτονταν φωναχτά.
Γράφει η Ευτυχία Λαμπροπούλου
Κάπως έτσι άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους φωναχτά, να εκφράζουν τις αληθινές τους ανάγκες… Οι ατάκες που ακούστηκαν πολλές και διάφορες , αν νομίζετε πως τα σημερινά παιδιά δεν έχουν γνώση της πραγματικότητας απατάστε…
Πέρασε η ώρα , μετά από λίγο καθισμένα σε μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο άρχισαν να αναρωτιούνται… «Οι γονείς μας δουλειά θα έχουν φέτος; Ελεύθεροι επαγγελματίες, καταστηματάρχες, ξενοδοχοϋπάλληλοι τι θα κάνουν; Αχ αυτός ο covid! Τελικά βλέπω οι μόνες διακοπές που θα κάνουμε , να είναι στο σούπερ μάρκετ θα χαζεύουμε τις τιμές στα ράφια και θα λέμε ότι πήγαμε εκδρομή.
Ποια διασκέδαση; Ποιο χωριό; Άσε τη γιαγιά και τον παππού θα βλέπουμε το ολόγραμμά τους μέσω υπολογιστή… Η λέξη έρωτας άγνωστη… τώρα πια δεν θα ερωτευόμαστε, το χέρι –χέρι κομμένο , τα φιλιά κομμένα, οι αγκαλιές κομμένες… να και κάτι καλό για τους γονείς μας, θα το ρίξουμε στο διάβασμα… ποιο διάβασμα;
Αφού τα σχολεία θα ανοίξουν τον Σεπτέμβρη για να κλείσουν τον Οκτώβρη». Στο τέλος ένα παιδί φωνάζει αγανακτισμένο, «Αφού δεν ζω σαν 15άρης να γίνει επανάληψη της ηλικίας μας του χρόνου, άμαν πια!».
Ο παραπάνω διάλογος με έβαλε σε σκέψεις, μέχρι τώρα το ζήτημα που έπεφτε στο τραπέζι των συζητήσεων ήταν η ζωή (η υγεία), τώρα μπαίνει ως θέμα η επιβίωση… Παλιά σε ένα παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμους φωνάζαμε «τη ζωή ή τα λεφτά σου;», σήμερα και τα δύο αυτά είναι προς διαπραγμάτευση τόσο η ζωή, όσο και τα χρήματα για επιβίωση.
Αμέσως μετά τον κορωνοϊό και την πανδημία του, έρχεται η πανδημία της φτώχειας, αλλά και της κοινωνικής αποξένωσης.
Μπορεί ο τζίρος των σούπερ μάρκετ να ανέβηκε κατά ένα δις ευρώ όπως λένε οι ειδικοί, λογικό μιας και έπρεπε να καλυφτούν οι βασικές ανάγκες των καταναλωτών… όμως όλα τα άλλα καταστήματα είναι κλειστά. Σε λίγες μέρες θα ανοίξουν τα καταστήματα εστίασης και τα ξενοδοχεία το ερώτημα είναι ποιοι θα πάνε για πελάτες και με τι χρήματα ;
Όταν ο ιδιωτικός τομέας έχει βάλει λουκέτο, όταν τα επιδόματα των 800 ευρώ δεν φτάνουν για τις ανάγκες του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, όταν η παραγωγή έχει μειωθεί, όταν η ζήτηση σε ανάγκες , υπηρεσίες και προϊόντα έχει αλλάξει, όταν οι συνήθειες των καταναλωτών έχουν τροποποιηθεί ή έχουν άρδην αλλάξει.
Μπορεί να μην έπληξε την χώρα μας για την ώρα τουλάχιστον ο κορονοϊός, όμως η οικονομική αναταραχή θα είναι πολύ δύσκολο να αποφευχθεί, μιας και τα οικονομικά μέτρα που θα κληθούν να πάρουν οι πληγείσες χώρες κάπου θα μας αγγίξουν.
Αφού ταλαιπωρηθήκαμε δέκα ολόκληρα χρόνια με τα μνημόνια, ήρθε ο κορωνοϊός και την ώρα που βγάζαμε το κεφάλι μας από την θάλασσα μας έκανε πατητή.
Το ζήτημα είναι να καταφέρουμε να βγούμε και πάλι στην επιφάνεια και να μην πνιγούμε, ας ελπίσουμε χωρίς φανφάρες , εξυπνακισμούς και ατάκες να βρούμε την άκρη της κλωστής και να σταθούμε πάλι στα πόδια μας, ας εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι η χώρα μας είχε τα λιγότερα θύματα από την πανδημία, ας αναγνωρίσουμε την πειθαρχία μας ως μέγιστο προτέρημα, ας αναγνωρίσουμε και ας ξεχωρίσουμε τα θετικά μας και ας αλλάξουμε επιτέλους τα όποια αρνητικά μας. Καιρός να γίνουμε παράδειγμα για μίμηση όχι μόνο στον τομέα της υγείας αλλά και… της οικονομίας για όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Αφού μπορούμε!
