Πως η Ελλάδα μπορεί να ανταποκριθείτε στις προκλήσεις του 21ου αιώνα
“Ώδινεν” η Ευρώπη επί πέντε ημέρες στο τελευταίο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Όχι άδικα όμως, επειδή αυτό που γέννησε ήταν πραγματικά μεγάλο και άξιζε αυτές τις ωδίνες. Η Ευρώπη, από την περασμένη Τρίτη και μετά είναι διαφορετική.
Του Αλέκου Κρητικού
Το σχεδόν διπλάσιο ύψος του προϋπολογισμού της και η ανάληψη κοινού χρέους αποτελούν ένα μεγάλο αποφασιστικό βήμα προς τη μεγαλύτερη ενοποίηση, αλλά και αυτήν καθαυτή την ομοσπονδοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η στιγμή είναι πραγματικά ιστορική τουλάχιστον ίσιας, αν όχι και μεγαλύτερης σημασίας με την έγκριση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης που θέσπισε την Ενιαία Αγορά καθώς και της Συνθήκης του Μάαστριχτ που δημιούργησε την Οικονομική και Νομισματική Ένωση και εισήγαγε το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα στη ζωή μας.
Εκτός όμως από αυτά τα δύο εμβληματικά στοιχεία της ιστορικής απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, υπάρχει και μια σειρά άλλων, ίσως λιγότερο φωτιζόμενων, αποφάσεων, οι οποίες συμπληρώνουν το μεγάλο βήμα που συντελέστηκε και που δείχνουν ότι οι αλλαγές που αποφασίσθηκαν δεν είναι ευκαιριακές αλλά έχουν προοπτική να διατηρηθούν και μετά την αντιμετώπιση της κρίσης του κορωνοϊού.
Όπως, για παράδειγμα, η διάταξη σύμφωνα με την οποία το ανώτατο επιτρεπόμενο ύψος του κοινοτικού προϋπολογισμού θα διατηρηθεί όχι μόνο κατά τα χρόνια υλοποίησης του Ταμείου Ανάκαμψης, αλλά και μετά, μέχρι τη λήξη των δανειακών υποχρεώσεων της Ένωσης, δηλαδή μέχρι το 2058!
Αυτό δεν υποχρεώνει βέβαια σε εξάντληση αυτού του ανώτατου ορίου όλα αυτά τα χρόνια, παρέχει όμως αυτή τη δυνατότητα. Δικαιώνοντας έτσι όσους υποστηρίζουν ότι η αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού ήλθε για να μείνει, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις που δόθηκαν στις τέσσερις “φειδωλές” χώρες προκειμένου να συμφωνήσουν.
Αυτό το έχουν βεβαίως αντιληφθεί οι τέσσερις “φειδωλοί” και έτσι εξηγείται η ένταση της αντίδρασης τους.
