Εκείνος ο αρχαίος πρόγονος έλεγε: Αρχοντα τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει. Και στα τρία δοκιμάζεται τα κυβερνών κόμμα.
Η αμετροέπεια λόγων και έργων υπονόμευσε το «ανθρώπων άρχει» και απογοήτευσε πολλούς που αποστρέφουν οφθαλμόν. Το «ουκ αεί άρχει», αρχίζουν να το ψυχανεμίζονται εξ ου και η ολοένα εντονότερη εκφορά επιθετικού λόγου στελεχών και συνοδοιπόρων. Το «κατά νόμους άρχει» μάλλον δεν τους απασχόλησε. Οι νόμοι ήταν το κέλυφος μέσα στο οποίο θα τύλιγαν τους αντιπάλους. Για τους ίδιους ήταν απλά θεσμικά εμπόδια προς υπερκέραση. Αλλωστε το κληρονομημένο ηθικό πλεονέκτημα για τους «ριζοσπάστες», δεν ορίζεται από νόμους που θέσπισε ένα παρηκμασμένο μικροαστικό πολιτικό σύστημα το οποίο… ούτως ή άλλως θα μετασχημάτιζαν!
Του Γιάννη Σιδέρη
Οι νόμοι ήταν μόνο για τους άλλους. Γι αυτό θα βρεθούν σε δυσχερέστερη θέση από αυτούς. Των άλλων κάποια μεμονωμένα στελέχη καταστρατήγησαν τη λαϊκή εμπιστοσύνη. Οι κατάπτυστες πράξεις τους όμως ήταν προσωπικές, εκτός κεντρικού κυβερνητικού σχεδιασμού. Θα μπορέσουν άραγε να ισχυριστούν το ίδιο και οι νυν, όταν θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου και σχηματιστούν καμιά δεκαριά εξεταστικές επιτροπές, όπως δήλωσε στον «24/7» ο Γραμματέας της Κ.Ο. της ΔΗΣΥ Β. Κεγκέρογλου;
Ηδη καταιγιστικά είναι τα 20 ερωτήματα της ΝΔ για το – χαρακτηριζόμενο ως – σκάνδαλο της ΔΕΠΑ και της ευνοϊκής μεταχείρισης της εταιρείας ELFE.
Παράλληλα το ΚΙΝΑΛ σε άτυπη ενημέρωση αναρωτιέται σκωπτικά «που ήταν ο Πρωθυπουργός: Στο σκάνδαλο με τα βοσκοτόπια και την σκανδαλώδη κατάτμηση της εργολαβίας της Ολυμπίας Οδού. Στο σκάνδαλο του Θριάσιου Πεδίου. Στην αμαρτωλή σύμβαση του Ελ. Βενιζέλος, στο σκάνδαλο της ΔΕΠΑ, στην υπόθεση της Τράπεζας Αττικής.
Στις δεκάδες διατάξεις σε νομοσχέδια και τροπολογίες για χαριστικές πράξεις απέναντι σε επιχειρηματίες. Στην υπόθεση του Υπ. Αμυνας για τα όπλα στον Περσικό και τις ομολογημένες σχέσεις με μεσάζοντες. Στην επιμονή να μην ανοίγει ο φάκελος ευθυνών για την περίοδο 2004-2009. Για να φτάσουμε «στην κορύφωση του δράματος» (όπως το χαρακτηρίζει) στο Υπουργικό όπου ακούστηκαν βαρύτατες καταγγελίες από υπουργούς ότι χρηματίζεται η κυβέρνηση από τον κ. Σόρος.
Τα ανωτέρω καταδεικνύουν ότι εισήλθαμε στη διακεκαυμένη ζώνη της πολιτικής ζωής. Θα καθορίσουν μια ζέουσα προεκλογική περίοδο αλλά δεν θα κατασβήσουν με το τέλος της. Τέθηκαν πλέον στον δημόσιο διάλογο, θα τον διαμορφώσουν προεκλογκώς, αν δεν τον καθορίσουν. Επίσης δεν προαλείφεται να κατασβήσουν την επομένη των εκλογών.
Ως υπόθεση εργασίας, ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, αυτά κάποτε αναπόδραστα θα τεθούν. Όταν δεν έχει περάσει στη λήθη μια καταγγελτική, κουτσομπολίστικη στην ουσία, αοριστία του 2006 για τον Σημίτη, δεν υπάρχει περίπτωση να μην επανέλθουν στη δημόσια σφαίρα, στη Βουλή και – ενδεχομένως – στις αίθουσες ειδικών δικαστηρίων, κατηγορίες οι οποίες διαθέτουν μια κάποια ισχυρότερη τεκμηρίωση.
Παρατήρηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ γέρασε πρόωρα. Στα τριάμισι χρόνια του στην εξουσία το αφορεσμένο ΠΑΣΟΚ, ακόμη και ο Ακης, ήταν «παιδιά του λαού», και κατά την αυτάρεσκη ορολογία της εποχής «λαϊκοί αγωνιστές». Μετά ήρθε η πλημμυρίδα των χρημάτων και κάποιοι δεν αντιστάθηκαν. Αλλά ήταν ανήθικες συμπεριφορές κατά μόνας. Δεν είχαν επικύρωση υπουργικών συμβουλίων και δεν ήταν σε γνώση κυβερνητικών οργάνων. Χρησιμοποιούμε το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ ως μέτρο σύγκρισης, επειδή αυτό κατατρύχεται ακόμη με υποθέσεις ατομικής διαφθοράς κάποιων στελεχών. Όμως ως συλλογική κυβερνητική δράση δεν είχαν καταγγελθεί αυτά που καταγγέλλονται για τον ΣΥΡΙΖΑ σε 3,5 μόλις χρόνια. Αν κυβερνούσε 40 τι θα έκανε;
Υποκειμενική γνώμη: Δεν έγινε διαφθαρμένο ξαφνικά το ηγετικό απαράτ του ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς με την αλαζονεία, την έλλειψη πείρας των νεαρών του Μαξίμου και τη βουλιμία της εξουσίας, βιάστηκαν – πιστεύουμε – να δημιουργήσουν μπλοκ εξουσίας που θα εγγυάτο τη μακροημέρευσή τους.
Εργαλεία γι αυτό ήταν η διοχέτευση ροών χρήματος για να δημιουργήσουν φίλιες επιχειρηματικές δυνάμεις, και μέσω αυτών να ελέγξουν άμεσα ή έμμεσα την πληροφόρηση, που θα υποβοηθούσε την πολιτική τους επικυριαρχία. Μόνο που αυτά δεν γίνονται ταχύρυθμα σε τρία χρόνια. Ενδεχομένως ούτε σε 40 πλέον. Και παρότι στη μυθολογία τους έχουν ως παράδειγμα αναφοράς το ΠΑΣΟΚ, και ο Αλέξης τον Αντρέα, ούτε αυτός τα κατάφερε. Οι περιπτώσεις Κοσκωτά και Πόπωτα είναι ενδεικτικές. Αλλωστε η στάση των ΜΜΕ προς το ΠΑΣΟΚ δεν αποδείχθηκε στους ανέμελους καιρούς, αλλά κατά το 89. Τότε που του έμεινε μόνο η Αυριανή.
Απλώς ματαιοπόνησε και εκτέθηκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για ένα πουκάμισο αδειανό.
ΠΗΓΗ: LIBERAL.GR
