Υπάρχουν τρεις διακριτοί πληθυσμοί προσφύγων και μεταναστών:
1. Όσοι ευρίσκονται στα νησιά.
2. Οι μεταφερόμενοι στην ενδοχώρα, που έχουν ταυτοποιηθεί, που αναμένουν την εκδίκαση της αιτήσεως ασύλου και που είναι εν πολλοίς γνωστής διαμονής. Αυτοί διαμένουν σε οικιακού τύπου καταλύματα δηλαδή ξενοδοχεία, δωμάτια και διαμερίσματα εντός οικισμών, είτε σε οργανωμένους καταυλισμούς εκτός οικισμών.
Του Δημήτρη Βαρτζόπουλου*
3. Οι απολύτως παράνομοι, αυτοί
α) που δεν είναι καταγεγραμμένοι πουθενά, έχοντας εισέλθει λάθρα χωρίς ταυτοποίηση, είτε
β) είναι καταγεγραμμένοι και μετέπειτα εξαφανισμένοι, αγνώστου διαμονής. Είναι γνωστό, ότι εκατοντάδες εξ αυτών συλλαμβάνονται καθημερινώς. Έμπειροι αξιωματικοί λένε μάλιστα, ότι αρκετοί προκαλούν την σύλληψή τους, ώστε να υποβάλουν αίτηση ασύλου νομιμοποιώντας την διαμονή τους.
Όλοι πλέον γνωρίζουμε, ότι το 3/4 όλων αυτών δεν είναι πρόσφυγες. Τούτο σημαίνει ότι, όταν πλησιάσει η ημερομηνία της συνέντευξης, θα καταδυθούν στην παρανομία δημιουργώντας εκρηκτικά φαινόμενα στο κοινωνικό περιθώριο.
Ο μόνος τρόπος να αποτρέψουμε αυτό είναι ο έλεγχος της διακίνησής τους.
Εν προκειμένω δεν χρειάζεται, να πρωτοτυπήσουμε: Ας ακολουθήσουμε βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές. Ας δούμε τα AnkER zentern της Γερμανίας και Αυστρίας.
Τα κέντρα «άγκυρες» όπως είναι η μετάφραση του γερμανικού ακρωνυμίου για τις λέξεις Άφιξη/Απόφαση/Ενσωμάτωση ή Επιστροφή, δεν είναι φυλακές, είναι αξιοπρεπέστατα καταλύματα ασφαλή και ελεγχόμενα, όπου προσφέρεται πληθώρα υπηρεσιών: παιδικοί σταθμοί, σχολεία πρώτο- και δευτεροβάθμια, επαγγελματική εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, ψυχολογική υποστήριξη και το σύνολο των διαδικασιών εξέτασης της διαδικασίας ασύλου.
Τίποτε όμως απ´ όλα αυτά δεν θα έχει αποτέλεσμα, εάν δεν ελεγχθούν οι αριθμοί. Εάν δεν μπαίνουν λιγότεροι και εάν δεν φεύγουν περισσότεροι.
Όσον αφορά τις εισόδους: Οι κανόνες εμπλοκής της ελληνικής ακτοφυλακής σεβόμενοι μέχρις κεραίας την ανθρωπιστική διεθνή νομιμότητα διαμηνύουν συγχρόνως στην αντίπερα όχθη, ότι η Ελλάς δεν εκβιάζεται!
Είναι σαφές, ότι δεν φειδόμεθα ανδρών και μέσων, προκειμένου να αυξήσουμε τις περιπολίες στο έπακρο, να υψώσουμε κυριολεκτικώς αποτρεπτικά τείχη πάνω στην θάλασσα.
Οι δηλώσεις Τσαβούσογλου τις προάλλες, τα ιταμά ψέματα που ξεστόμισε, η διοχέτευση παρομοίων ψευδών ειδήσεων στα διεθνή ΜΜΕ (Βλ Deutsche Welle), δείχνουν ενόχληση, άρα είμαστε στον σωστό δρόμο.
Το θέμα τώρα της εξόδου. Ελπίζω να διαψευσθώ, αλλά η πιθανότης η Τουρκία να υλοποιήσει την συμφωνία επιστροφών από τα νησιά είναι πολύ μικρά. Μέχρις στιγμής η προθυμία των Ευρωπαίων, να δεχθούν μετεγκατάστασεις είναι επίσης πολύ μικρή.
Ας ελπίσουμε, ότι η πρόσφατη πρωτοβουλία του Horst Seehofer περί δημιουργίας πανευρωπαϊκού μηχανισμού εξετάσεως αιτήσεων ασύλου, θα αλλάξει τα πράγματα.
Το μόνο, που ίσως επιπροσθέτως θα μπορούσαμε, να κάνουμε, είναι χρησιμοποιώντας την οικονομική και πολιτική ισχύ της Ενωμένης Ευρώπης, να διαπραγματευθούμε με τις χώρες προέλευσης, έναντι αδρών ανταλλαγμάτων φυσικά, την αποδοχή των συμπατριωτών τους, που πρέπει να επιστρέψουν οίκαδε.
Γεννάται φυσικά το ερώτημα: Γιατί όλα αυτά; Γιατί να μη τους αγκαλιάσουμε αδιακρίτως, να ζήσουμε μαζί, όπως ζούμε εμείς με τους λαούς, που μας φιλοξενούν σαν μετανάστες εδώ και χιλιάδες χρόνια;
Ως απάντηση ερωτώ: Πόσοι θέλουν πράγματι να μείνουν εδώ; Πόσοι είναι πραγματικά ικέτες κατά την τραγική έννοια; πόσοι εξ αυτών θέλουν να υιοθετήσουν τον τρόπο ζωής μας; Τις βασικές αξίες μας;
Εν κατακλείδι: Υπάρχει ένας ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, ό,τι καλύτερο έχει πετύχει μέχρι σήμερα ο άνθρωπος, που οι λαοί θέλουν να προστατεύσουν. Δεν έχει σχέση ούτε με την φυλή, ούτε με την γλώσσα. Έχει σχέση με την φαντασιακή θέσμιση των κοινωνιών – για να θυμηθούμε τον Καστοριάδη- με τις απαντήσεις στα βασικά ζητήματα της ύπαρξης. Και εμείς εδώ στα σύνορα της Ευρώπης αυτόν το τρόπο ζωής θα τον προστατεύσουμε.
* Ο κ. Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας
