Διαβάζοντας το άρθρο του Economist, κράτησα αυτή την παράγραφο, σαν τη πιο σημαντική (ίσως τη μόνη σημαντική).
«Οι οικονομολόγοι φοβούνται ότι ο σχετικά άπειρος κ. Μητσοτάκης ενδεχομένως να υπερεκτιμά την ικανότητα της κυβέρνησής του να ξυπνήσει την κοιμωμένη γραφειοκρατία και να προωθήσει μεταρρυθμίσεις».
Του Πέτρου Βενέτη
Όλοι μας τα βάζουμε με τους Υπουργούς όταν δεν προχωράνε σημαντικά θέματα, ή δεν λύνονται προβλήματα.
Και καλά κάνουμε, γιατί αυτοί με χαρά ορκίστηκαν, ότι θα λύσουν τα προβλήματα.
Έλα, όμως, που για να λυθούν τα προβλήματα, εκτός από την πολιτική βούληση και την δημιουργικότητα για την επιλογή των λύσεων, πρέπει να κινητοποιήσεις και αυτό το θηρίο που λέγεται «Κρατική Μηχανή», για να το εκτελέσει.
Εκεί, στην καλύτερη περίπτωση συναντάς την πλήρη απροθυμία και στη χειρότερη την διαφορετική ατζέντα.
Όποιος έχει δει το «μάλιστα κε Υπουργέ», μπορεί να πάρει μια ιδέα, του πως μπορεί να χειραγωγήσει ένας μανδαρίνος έναν υπουργό (βέβαια στη σειρά, αυτό γίνονταν για το καλό του τόπου κι όχι από τεμπελιά ή διαφθορά, αλλά αυτό είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία του τόπου μας).
Για παράδειγμα, κανένας μας δεν πιστεύει πως ήταν πολιτική βούληση των διαφόρων – και ποικίλων – κυβερνήσεων να μην απορροφούμε τα κονδύλια της ΕΕ (μετά από χρόνια πιάστηκαν, νομίζω 70, υπάλληλοι του ΥΠΕΘΟ να χρηματίζονται για τις επιδοτήσεις, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα την καθυστέρηση των εγκρίσεων μέχρι να υποκύψει ο ενδιαφερόμενος ή… να εκπνεύσει η προθεσμία).
Π.Χ. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει πολιτική βούληση να εμποδιστεί η ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Κι όμως σέρνεται αυτό το θέμα, με αποτέλεσμα να εξαρτόμαστε από το πετρέλαιο, να επιβαρύνουμε την ατμόσφαιρα, να σκουριάζει μια μεγάλη εγκατάσταση παραγωγής ανεμογεννητριών στην Τρίπολη και να έχουν υποστεί σημαντικότατες ζημιές, πολλοί από αυτούς που επένδυσαν.
Για αυτά και άλλα πολλά, η δικαιολογία είναι τα εμπόδια που παρουσιάζονται (πρακτικά ή διαδικαστικά).
Το θέμα είναι να ξεπερνιούνται τα εμπόδια.
Ο εμπνευσμένος Υπουργός ξέρει τι να ζητήσει και πως να κατευθύνει την Κρατική Μηχανή (θα έλεγα και να την εμπνεύσει, αλλά, φοβάμαι πως θα ζήταγα πολλά).
Ο Υπουργός – manager, ξέρει πώς να συντονίσει και πως θα παρακολουθήσει την εκτέλεση.
Στην πολιτική ιστορία του τόπου υπήρξαν τέτοιοι Υπουργοί.
Στην πιο πρόσφατη, θα ξεχώριζα τον Μητσοτάκη, τον Χατζηδάκη και τον Άδωνη, που στο λιγόχρονο πέρασμα τους έκαναν – και άφησαν – έργο.
Μακάρι να ισχύσει το «στενό μαρκάρισμα», που προανήγγειλε ο Πρωθυπουργός, ώστε να γίνουν – ή να μείνουν – οι αποτελεσματικοί, μπας και τιθασεύσουν το «θηρίο», να δουλέψει.
