Ανάμεσα στα πολλά που έχουν χάσει πια το νόημα και την σημασία τους, εμπεριέχονται τα τελευταία χρόνια και οι Κυβερνητικοί ανασχηματισμοί.
Ο δε πρόσφατος, επιβεβαιώνει απολύτως τον κανόνα αλλά οφείλουμε, να του αναγνωρίσουμε, ότι “προχώρησε ένα βήμα παραπέρα” στον ιδεολογικό τομέα. Πολλοί, ευλόγως, θα αναρωτηθούν: ποια ιδεολογία; Και θα έχουν απολύτως δίκιο.
Tης Θάλειας Χούντα
Η νέα Κυβέρνηση περιλαμβάνει σε υπουργικές θέσεις Τα Πάντα. Τι θέλεις και δεν θα το βρεις! Δεξιούς, Πασόκους, Συριζαίους, Συνιστώσες, Φορείς … Μιλάμε πια για Οικουμενική Κυβέρνηση! Πως μπορεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι, να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική, είναι κάτι που περιμένουμε να το δούμε, αλλά έχω την ακράδαντη πεποίθηση, εις μάτην. Είναι τόσο μεγάλες και τόσο ποιοτικές πολιτικά οι διαφορές μεταξύ των υπουργών, ώστε καθίσταται εξ’ αρχής αντικειμενικά αδύνατο, να επέλθει το όποιο θετικό αποτέλεσμα.
Επίσης, η «φιλία» με τον Πρωθυπουργό αποδείχθηκε, ότι αποτελεί ένα πολύ σημαντικό παράγοντα, ώστε ο οποιοσδήποτε να αναλάβει υπουργικό χαρτοφυλάκιο. Έχουμε το παράδοξο, για να γίνει κάποιος Διευθυντής στον δημόσιο τομέα, να πρέπει να είναι κάτοχος Πτυχίου και Μεταπτυχιακού, ενώ για γίνει Υπουργός, να πρέπει να έχει καλές φιλίες! Και ακόμη κάποιοι επιμένουν, να μιλάνε, για πρόοδο – αναβάθμιση κλπ.
Όταν το αποτέλεσμα ενός ανασχηματισμού απασχολεί περισσότερο τις κοινωνικές στήλες παρά τις πολιτικές, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Ο κάθε πολίτης αντιλαμβάνεται, ότι δεν έχει να περιμένει τίποτα περισσότερο από τους νέους υπουργούς απ’ ότι από τους προηγούμενους και αυτό από μόνο του οριοθετεί τις ¨νέες ιδέες¨ της απαξίας στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Οψόμεθα;
