Αρχές Φεβρουαρίου. Οι εφημερίδες του ΔΟΛ είχαν διακόψει την έκδοσή τους λίγα 24ωρα έως ότου η Δικαιοσύνη διασφαλίσει τη λειτουργία τους.
Του Γιάννη Πρετεντέρη
ΤΑ ΝΕΑ
Κάποιοι πίστεψαν ότι έκλεισαν. Σε αγαστή συνέργεια, κυβέρνηση και τράπεζες κρυφογελούσαν που ξεμπέρδεψαν με τον μπελά.
Ο Καμμένος μάλιστα φωτογραφίστηκε στο πρωθυπουργικό αεροπλάνο ξαπλωμένος και πασίχαρος. Με το τελευταίο (νόμιζε) φύλλο των «ΝΕΩΝ» λάφυρο στα πόδια του.
Οκτώ μήνες αργότερα «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα» κυκλοφορούν μια χαρά. Για τον Καμμένο δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά.
Στο ενδιάμεσο χρειάστηκε να αποτραπεί η πιο αδιανόητη επιχείρηση ελέγχου του Τύπου σε ευρωπαϊκή δημοκρατία.
Την Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου και σε σύσκεψη στο Μαξίμου, ο Φλαμπουράρης είχε αναπτύξει στους εκπροσώπους των τεσσάρων τραπεζών ένα φαραωνικό σχέδιο συγχώνευσης ΔΟΛ, Πήγασου, Μega, Αργους και Ιριδας με ανθρώπους επιλογής του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ονόματα, γνωστά.
Η προσπάθεια εξελίχθηκε πεισματικά και πιεστικά. Αν επιτύγχανε, το 75-80% του ελληνικού Τύπου θα περνούσε σε κυβερνητικά χέρια.
Η αντίδραση των δημοσιογράφων ενεργοποίησε ένα σχέδιο Βήτα: αφού αντιδρούν στο μπαλαμούτι, κλείστε τους τις εφημερίδες!
Ευτυχώς απέτυχαν. Κόλλησαν στους εργαζομένους, στην κοινωνία, στη Δικαιοσύνη, αλλά και στα λεφτά. Οι επίδοξοι «αριστεροί μιντιάρχες» δεν αποδείχτηκαν μόνο ντεμέκ αριστεροί αλλά και γιαλαντζί μιντιάρχες.
Ενα ευτελέστερο υποκατάστατο του αρχικού σχεδιασμού εξελίσσεται πλέον με εξαγορές κλειστών εφημερίδων και περιθωριακών καναλιών.
Ο στόχος μένει ίδιος: ένα ισχυρό μιντιακό συγκρότημα ΣΥΡΙΖΑ. Αν θέλετε την ταπεινή μου γνώμη, ευκολότερα θα πάρει ο ΠΑΟΚ το Τσάμπιονς Λιγκ – αλλά δουλειά τους και δουλειά μας.
Το βέβαιο είναι ότι πολύς κόσμος ήθελε να κλείσουν ή να ελεγχθούν αυτές οι εφημερίδες.
Κυβερνητικοί κομισάριοι, ζηλόφθονοι ανταγωνιστές, φιλόδοξα ψώνια κι ένας ποικιλόχρωμος υπόκοσμος δημοσιογραφικών αποβλήτων.
Δεν τους έγινε το χατίρι. Αλλά επειδή η χυλόπιτα οδηγεί σε εμπάθεια, θα καθησυχάσω τις ευγενείς ανησυχίες τους.
Τρεις απλές παρατηρήσεις.
Πρώτον, οι μεγάλες εφημερίδες είναι σαν τα μεγάλα βαπόρια. Δεν στρίβουν εύκολα κι αν στρίψουν φαίνεται.
Δεύτερον, κριτές της κατεύθυνσης και της ποιότητας των εφημερίδων είναι οι αναγνώστες τους. Οχι οι ανταγωνιστές τους, ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε οι Ρουβίκωνες.
Τρίτον, οι εφημερίδες αυτές αποτελούν μέρος της Ιστορίας του τόπου. Κι η Ιστορία όταν γράφει, δεν ξεγράφει.
Με άλλα λόγια, δεν τραβάμε ζόρι για κανέναν.
Μας νοιάζει πολύ όμως να διασφαλιστούν η δημοκρατική ομαλότητα, η πολιτική κανονικότητα, η ευρωπαϊκή φυσιογνωμία και η οικονομική ανάπτυξη. Η ανόρθωση δηλαδή της χώρας.
Αντιλαμβάνομαι ασφαλώς ότι δεν έγινε το χατίρι όσων ξερογλείφονταν για τα ιμάτιά μας.
Τι να κάνουμε παιδιά; Χάσατε!
Την επόμενη φορά όμως ρωτήστε και κανένα δημοσιογράφο.
