Από τη στιγμή που οι φαιοκόκκινες ιδεολογίες έχασαν τη λάμψη τους και κατέρρευσαν ως πρακτικές εξουσίες, άνοιξε ο δρόμος για τον ισλαμο-λαϊκισμό και τις ασύμμετρες ήδη επιπτώσεις του.
Που να φανταστεί ο Χάρολντ Γιέγκερ, 76 ετών σήμερα, ότι στις 9 Νοεμβρίου 1989, κατεβάζοντας τις μπάρες ανάμεσα στο Ανατολικό και το Δυτικό Βερολίνο, άνοιγε και μια νέα σελίδα στην παγκόσμια ιστορία.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Έβαζε τέλος στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, σφράγιζε την κατάρρευση του Κομμουνισμού και της ολοκληρωτικής του εξουσίας, έδειχνε τα όρια μιας ιδεολογίας, έφερνε όμως στο προσκήνιο, για μιαν ακόμη φορά, μια παλαιά ευρωπαϊκή δυναμική, αυτής του εθνικισμού.
Ιστορικός λοιπόν ο ρόλος του πρώην αξιωματικού της ανατολικογερμανικής μυστικής υπηρεσίας stasi και συγγραφέα σήμερα ενός βιβλίου που εξιστορεί τα τότε δραματικά γεγονότα.
Γεγονότα που δημιούργησαν ένα τεράστιο ιδεολογικό κενό στις περισσότερες χώρες του κόσμου, καθ’ όσον οι περίφημες θεωρίες για τα «χαρούμενα αύριο» και τα «γεύματα με χρυσά κουτάλια», που θα μοίραζαν ο κομμουνισμός και οι συναφείς με αυτόν θεωρίες, είχαν πάει περίπατο.
Η πραγματικότητα κατά τραγικό και αδυσώπητο τρόπο διέψευσε τις υποσχέσεις και τα «οράματα» και έφερνε στο προσκήνιο της ιστορίας την αντιδημοκρατικότητα, τη διαφθορά και τη βία καθεστώτων που έλεγαν πως θα «σώσουν» τον κόσμο.
Η εξέλιξη αυτή, όπως ήταν επόμενο επηρέαζε και τα τριτοκοσμικά καθεστώτα της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, κάποια από τα οποία κατέρρευσαν και ορισμένα άλλα άρχισαν να εκδημοκρατίζονται.
Μεγάλες αλλαγές έγιναν την ίδια περίοδο και στο κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο με αρκετή ταχύτητα άρχισε να ενσωματώνεται στους παγκόσμιους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς, υιοθετώντας πρακτικές της οικονομίας της αγοράς. Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, από το 1992 έως το 2000, από τα επίσημα κράτη του πλανήτη που ήσαν 190 τα 140 είχαν δημοκρατικό ή ημιδημοκρατικό καθεστώς, έναντι 56 κρατών το 1989.
Δεν ήταν λίγοι έτσι οι συγγραφείς που έκαναν λόγο για την πολιτική καταξίωση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και την οικονομική κυριαρχία της αγοράς. Πιθανότατα οι συγγραφείς αυτοί δεν είχαν δώσει την προσοχή που έπρεπε σε μια σειρά από γεγονότα, κυρίως δε στην έκρηξη του Διαδικτύου.
Για τους «απογοητευμένους των ολοκληρωτισμών», το Διαδίκτυο ήταν πραγματικά η εφεύρεση του αιώνα. Το ίδιο και για τους ισλαμιστές. Η κατάρρευση της Σοβιετικής ένωσης άφηνε χωρίς «προστασία» τα περισσότερα βίαια καθεστώτα του αραβικού κόσμου, παράλληλα δε τους αφαιρούσε και ιδεολογικά ερείσματα τα οποία ερχόταν να καλύψει το θρησκευτικό.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 έτσι, παρατηρείται εντυπωσιακή ανάπτυξη των ισλαμικών τρομοκρατικών ομάδων από τη μια πλευρά και από την άλλη, του προσηλυτισμού από φανατικούς ιμάμηδες «απογοητευμένων του σοσιαλισμού».
Στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Ισπανία, στην Ολλανδία και στη Γερμανία η ισλαμική προπαγάνδα παίρνει μεγάλες διαστάσεις σε συγκεκριμένα τμήματα της νεολαίας και αρχίζει η στρατολόγηση των πρώτων τζιχαντιστών – δολοφόνων.
Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα πολύτεκνες οικογένειες μουσουλμάνων, εκβιάζονται να πουλήσουν νεογέννητα παιδιά τους σε συμμορίες ισλαμιστών, έναντι 5.000-6.000 ευρώ το κεφάλι.
Θα πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι οι παραπάνω δράσεις του Ισλάμ χρηματοδοτούνται τόσο από συγκεκριμένα αραβικά κράτη, τα οποία θέλουν να καλοπιάνουν τους τζιχαντιστές αλλά να εκβιάζουν και τη Δύση όσο και από ισλαμικές μαφίες που έχουν πρώτους ρόλους στο παγκόσμιο οικονομικό έγκλημα.
Πολύτιμη ιδεολογική βοήθεια έχει επίσης το φανατικό Ισλάμ και από τις «ψευτοπροοδευτικές δυνάμεις» στη Δύση, οι οποίες κυριαρχούν στο Διαδίκτυο με απίστευτες ψευδείς ειδήσεις και συνωμοτικές ερμηνείες της πραγματικότητας, που εκ των πραγμάτων είναι εύπεπτη τροφή για αδαείς.
Τα τελευταία χρόνια έτσι η αντιφιλελεύθερη φιλολογία έχει διαστάσεις παλιρροιακού κύματος, γεγονός που μεταφράζεται σε παγκόσμια υποχώρηση της δημοκρατίας. Εσχάτως, παίρνει διαστάσεις και η περί «ισλαμοφοβείας» προπαγάνδα της μηδενιστικής αριστεράς, με γνωστό εκπρόσωπό της τον Γάλλο Ζαν-Λυκ Μελανσόν, ιδρυτή του Αριστερού Κόμματος και της κίνησης «Ανυπότακτη Γαλλία».
Με άλλοθι τους τεράστιους μετασχηματισμούς που προκαλούν στις κοινωνίες οι τεχνολογικές ανατροπές και οι νέες μορφές παραγωγής πλούτου, τόσο το Ισλάμ όσο και οι αντιφιλελεύθερες δυνάμεις, έχουν ατύπως συμμαχήσει, όχι για να βελτιώσουν τον άνθρωπο, αλλά για να ελαττώσουν τους φορείς της προόδου.
Εξ ού και οι γνωστές κατάρες κατά των ελίτ και τα ξόρκια εις βάρος της ελευθερίας. Και από τη στιγμή που στα ξόρκια αυτά έρχεται να προστεθεί και η φωνή του Ντόναλντ Τράμπ, του ανεκδιήγητου Αμερικανού προέδρου, το θέμα της αντιφιλελεύθερης υστερίας και της βίας που τη συνοδεύει, εξελίσσεται σε πραγματική ιδεολογική πανώλη του 21ου αιώνα που ευχή μας είναι να μην πληρωθεί ακριβά.
