Το μείζον είναι τι θα απογίνουν όσοι πλέον είναι υποχρεωμένοι να ζουν με 400 ευρώ σύνταξη, όσοι δεν έχουν δουλειά και δεν πρόκειται να βρουν το προσεχές διάστημα, όσους έχουν δουλειά αλλά είναι σαν να μην έχουν…
Του Χάρη Παυλίδη
Τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες- έτσι λένε αλλά εμένα μου φαίνονται όλες ίδιες- και ισχνές οι ειδήσεις. Εν προκειμένω είναι ισχνά και τα έσοδα, κι ας λένε οι έχοντες κάθε λόγο να επιμένουν ότι τα δημόσια ταμεία γεμίζουν αργά αλλά σταθερά.
Όλα αυτά θα τα δούμε και θα τα βρούμε μπροστά μας το Σεπτέμβριο. Τότε που όλοι θα αισθανθούν τις… ευεργετικές επιπτώσεις των κατά τα άλλα αναγκαίων μέτρων της κυβέρνησης. Η οποία διατείνεται ότι βεβαίως τα μέτρα πλήττουν τη μεσαία τάξη, αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Και γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά; Για τους γνωστούς λόγους, τον εξής έναν: Τη κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου που δεν φρόντισε να προχωρήσει στην αξιολόγηση και ως εκ τούτου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ δεν βρήκε έτοιμο το Μνημόνιο ώστε να το σκίσει, ή μ’ ένα άρθρο σ’ ένα νόμο να το εξαφανίσει.
Επί του παρόντος εξαφανίζεται ό,τι είχε απομείνει από τη μεσαία(λεγόμενη) τάξη και μαζί της εξαφανίζονται και όποιες οικονομίες αναπαύονταν σε κάποια μαξιλάρια εκτός τραπεζικών λογαριασμών. Κι ενώ αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο οι απελπισμένοι- στη συντριπτική τους πλειονότητα εξαπατημένοι- η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να δημιουργήσει μια παράλληλη πραγματικότητα κατασκευάζει «εχθρούς» του «δημοσίου συμφέροντος», οι οποίοι υποτίθεται ότι δεν την αφήνουν να υλοποιήσει τα σχέδια της για την ανασυγκρότηση του κράτους.
Τον Πολάκη τον πολεμούν οι δικαστές και οι πρώην συνάδελφοί του, τον Μπαλτά οι δημοσιογράφοι, τον Φίλη το «καρτέλ» των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων και φροντιστηρίων, τον Σκουρλέτη ο Πιτσιόρλας(!) του ΤΑΙΠΕΔ, τον Παπά οι «ραδιούργοι» καναλάρχες και εκδότες και πάει λέγοντας.
Γενικώς για τη κυβέρνηση για όλα φταίνε οι άλλοι, είτε γιατί ο κόσμος πέφτει θύμα παραπληροφόρησης της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ(;), είτε πάλι γιατί τα «μεγάλα συμφέροντα» υπονομεύουν συστηματικά τις προσπάθειές της. Προφανώς η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά ενοχλείται από τα «μεγάλα συμφέροντα», πολλώ δε μάλλον αυτά δεν ενοχλούνται από την πολιτική της κυβέρνησης.
Οι μόνοι που ενοχλούνται είναι όσοι τα προηγούμενα χρόνια έβαλαν κάποια χρήματα στην άκρη δουλεύοντας σκληρά, όσοι τέλος πάντων είχαν φροντίσει να περάσουν στα γεράματά τους με αξιοπρέπεια. Εκτός κι αν για τη κυβέρνηση όλοι αυτοί είναι τα «μεγάλα συμφέροντα». Αυτοί δηλαδή που θα πληρώσουν «τσιμπημένο» ΕΝΦΙΑ(τον οποίον θα καταργούσε), επειδή αντιδρούν και διαμαρτύρονται, αποτελούν μέρος ενός συνωμοτικού σχεδίου. Πρώτος διδάξας ο Ερντογάν, αλλά να είστε σίγουροι ότι σε μερικούς μήνες θα βρεθούν μιμητές.
Πέραν πάσης αμφιβολίας η παρακμή δεν ήρθε με τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Είχαν φροντίσει προηγουμένως λάθη και παραλείψεις των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Αυτά όμως έχουν ειπωθεί πολλές φορές και ως εκ τούτου ελάχιστους ενδιαφέρουν, ακόμα και μεταξύ εκείνων που ακολουθούν το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ.
Το μείζον είναι τι θα απογίνουν όσοι πλέον είναι υποχρεωμένοι να ζουν με 400 ευρώ σύνταξη, όσοι δεν έχουν δουλειά και δεν πρόκειται να βρουν το προσεχές διάστημα, όσους έχουν δουλειά αλλά είναι σαν να μην έχουν με τις εξευτελιστικές αποδοχές, αλλά και με τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας που βλέπει τη χώρα του να κατεβαίνει επίπεδα με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.
Συνεπώς κυβέρνηση και αντιπολίτευση- ειδικά η δεύτερη- θα πρέπει να καταλάβουν ότι η πλειονότητα στους οποίους απευθύνονται θέλει να μάθει την αλήθεια. Θέλει να ξέρει αν υπάρχει ελπίδα και πως την εννοούν ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Και μια και όλοι γνωριζόμαστε σ’ αυτή τη χώρα- αφού μάθαμε που οδήγησαν οι υποσχέσεις των «εθνικώς υπερήφανων» αντιμνημονιακών καθώς και των αφηγητών του success story- καλό θα ήταν να γνωρίζουμε αν συνιστά επιτυχία να… περνάμε καλά με μισθούς Αλβανίας στην ευρωζώνη, ή θα μείνουμε ευρωπαίοι σε όλα!
Κάτι βέβαια που συνεπάγεται εγκατάλειψη των στερεοτύπων και των ψυχώσεων που εδώ και δεκαετίες ταλαιπωρούν την Ελλάδα και δυστυχώς εξ αιτίας αυτών το κράτος(κάθε κυβερνητικής απόχρωσης) παραμένει ο μεγάλος ασθενής και βασική αιτία της παρακμής.