Όχι μόνο δεν έλυσε προβλήματα, αλλά τώρα αρχίζουν μεγάλα.
Είναι αδύνατο να ξεπεραστεί τόσο εύκολα η επαίσχυντη αυτή Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία έχει πληγώσει βαθιά το φιλότιμο και τον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Του Νίκου Αναγνωστάτου
Η περίεργη αυτή υπόθεση γεννά πολλά ερωτηματικά, χωρίς καμιά στοιχειωδώς λογική και ουσιαστική απάντηση. Άλλωστε εκεί που δεν υπάρχει λογική καμία, πως είναι δυνατό να υπάρξει πειστική απάντηση για το έγκλημα που συντελέστηκε. Διότι περί εγκλήματος πρόκειται και σαν έγκλημα πρέπει να τιμωρηθεί.
Δεν το χωράει το μυαλό μας πως έτσι σχεδόν στα καλά καθούμενα, η κυβέρνηση ξέθαψε την υπόθεση αυτή των Σκοπίων και στο άψε σβήσε την «έλυσε», όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται.
Μόνο που πέραν του ονόματος που φόρεσαν ως μάσκα καρναβαλιστή οι σκοπιανοί, δεν υπήρχε κανένα ουσιαστικό πρόβλημα που εκκρεμούσε, διότι οι σχέσεις μας με τα Σκόπια ήταν ήρεμη και απροβλημάτιστη. Ελληνικές εταιρείες είχαν εγκατασταθεί και έδωσαν δουλειά σε σκοπιανούς, οι κάτοικοι της Μακεδονίας, Θράκης και όχι μόνο, έμπαιναν και έβγαιναν στα Σκόπια ανεμπόδιστα για να ψωνίσουν φθηνότερα, να γεμίσουν το ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων τους με φθηνή βενζίνη, για φθηνές ιατρικές και λοιπές επισκέψεις κάθε είδους, ακόμη και στο καζίνο που υπήρχε κοντά στα σύνορα, άφηναν τον παρά τους οι Έλληνες.
Με άλλα λόγια τα Σκόπια και οι σκοπιανοί επιβίωναν και επιβιώνουν, χάρις στους Έλληνες.
Αυτό που τους έλλειπε για μια πληρέστερη ικανοποίηση των φαντασιώσεών τους, ήταν να δεχθούμε την μάσκα των Μακεδόνων που φορούσαν καθημερινά, ως πραγματικότητα για να αισθάνονται ότι έχουν και αυτοί κάποια αξία ως άνθρωποι, έστω και μασκαρεμένοι ως Μακεδόνες. Ντροπή μας που τους το χαρίσαμε σε βάρος της Μακεδονίας μας.
Το όνομα όμως, έχει καθοριστική σχέση με την ύπαρξη και την ιστορία ενός κράτους και οφείλαμε όλοι να είμαστε αμετακίνητοι να μην υπάρχει ο όρος Μακεδονία στο όποιο όνομα. Επαναλαμβάνω ότι η πρόταση του Κώστα Καραμανλή στο Βουκουρέστι το 2008, ήταν ένας έξυπνος και αναπόφευκτος ελιγμός, γνωρίζοντας ότι δεν θα τον αποδεχόταν ο σκληρός Γκρουέφκι, για να μην θεωρηθούμε εμείς οι υπεύθυνοι της αποτυχίας, κάτι που το πέτυχε ολοκληρωτικά, αλλά δεν ήταν ποτέ μια επίσημη εθνική γραμμή.
Ο ίδιος ο ανεκδιήγητος διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς, λέει ότι «η δυσκολία αυτή σχετίζεται με την ταυτότητα και ιστορικά ζητήματα. Και όμως επιλύθηκαν», δυσκολεύθηκε δηλαδή να το πιστέψει και ο ίδιος και έτσι πρόσθεσε, «πιστώνοντας τη συμφωνία στους πρωθυπουργούς των δύο χωρών… και ανέλαβαν την ευθύνη να το πράξουν».
Στο προσκήνιο υπερηφανεύονται ότι έλυσαν ένα χρόνιο πρόβλημα και ότι αποκατάστησαν τις σχέσεις μας με τους βόρειους γείτονές μας. Αυτό δεν ισχύει, όπως αναλύσαμε πιο πάνω, αλλά έτσι κι αλλιώς κάτι πρέπει να πουν για να καλύψουν το τεράστιο λάθος τους, αν πράγματι το θεωρήσουν ποτέ λάθος. Η αλήθεια όμως εμφανίζεται γυμνή στο παρασκήνιο, με αφετηρία την γνωστή σε όλους πίεση των Αμερικανών και Γερμανίας.
Οι εμφανείς λόγοι των πιέσεων αυτών, ήταν η ένταξη στο ΝΑΤΟ από πλευράς Αμερικής κατ’ αρχή, και από πλευράς Γερμανίας, χωρίς να γνωρίζουμε τυχόν βαθύτερους λόγους, τις οικονομικές σχέσεις της με την ευρύτερη περιοχή. Σύμφωνα με αρθρογραφία:
«Το αμερικανικό σχέδιο για αλλαγή συνόρων στο Κοσσυφοπέδιο και η συμφωνία των Πρεσπών άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου στις βόρειες περιοχές άνω των ελληνικών συνόρων με άσχημα αποτελέσματα στο μέλλον», καθώς και ότι «η ιδέα της δημιουργίας ενός καναλιού από το Αιγαίο στον Δούναβη και γι ‘αυτό μίλησα και με τον πρόεδρο της Σερβίας Βούτσιτς και τον πρωθυπουργό Τσίπρα.», είχε δηλώσει ο Ιβάνοφ μετά τη συνάντηση με τον κ.Τσίπρα τον Δεκέμβριο του 2017.
Κομβική περιοχή λοιπόν είναι η περιοχή του Μοράβα όπως είναι γνωστή σε εμάς και το σχέδιο που αφορά αυτό το υπερ-κανάλι έχει πλέον το αμέριστο ενδιαφέρον των ΗΠΑ και του γνωστού δισεκατομμυριούχου Τ.Σόρος και δεν υπάρχει περίπτωση να το αφήσουν στα χέρια των Κινέζων, τουλάχιστον όχι χωρίς τον έλεγχο των ΗΠΑ.
Σεβόμαστε του λόγους τους και εν πολλοίς συμφωνούμε, αλλά όχι σε βάρος μας χωρίς λόγο και χωρίς αντίλογο, όπως έχω αναλύσει και υποστηρίξει σε προηγούμενα σημειώματά μου. Διότι το καίριο ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι, οι Αμερικανοί «στενοί σύμμαχοι» και η Γερμανία της Ε.Ε. που είμαστε από τα πρώτα κράτη μέλη, δεν υπολόγισαν καθόλου ότι έχουμε βάσιμους ιστορικούς και εθνικούς λόγους να αρνούμαστε μια τέτοια λύση;
Δεν ξέρουν πως προσβάλουν βάναυσα η εθνική μας ευαισθησία; Ή η κυβέρνησή μας δεν τους έδειξαν ότι τους βασανίζουν εθνικά και συνειδησιακά θέματα και έτσι έπιασαν από το χεράκι τον κ. Τσίπρα, που τον είδαν τόσο ενδοτικό, να προχωρήσει γρήγορα πριν εμφιλοχωρήσουν εμπόδια από τα άλλα κόμματα της Ελλάδος!
Τους χάρισαν και τις πολιτικά οδυνηρές περικοπές των συντάξεων, του υποσχέθηκαν ενδεχομένως, ότι θα τον στηρίξουν πολιτικά τουλάχιστον, μέχρι τις εκλογές, με πολλούς τρόπους και ο «κύβος ερίφθη», και παραδώσαμε την Μακεδονία, την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας «έναντι πινακίου φακής».
Ο κ.Τσίπρας αγνόησε τα πολιτικά κόμματα, αγνόησε τον ελληνικό λαό και προχώρησε επαναστατικώ δικαίω και «γαία πυρί μειχθήτω. Κρίμα για τον ίδιο, αλλά ο ελληνικός λαός δεν θα το περάσει έτσι εύκολα. Αντιδρά συνεχώς και θα συνεχίσει σε κάθε ευκαιρία, μέχρι σημείου που ενδέχεται ο κ.Τσίπρας, ως άλλος Ιούδας, να αναφωνήσει «ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον», αλλά θα είναι ίσως αργά για όποια επανόρθωση, ελπίζοντας όμως να διαψευσθώ ως προς τη δυνατότητα επανόρθωση!
Τα προβλήματα λοιπόν, με τους βόρειους γείτονές μας, όχι μόνο δεν επιλύθηκαν όσα υπήρχαν, αλλά δημιουργούνται νέα πολύ σοβαρά που σύντομα θα τα βρούμε μπροστά μας.
Τι έλαβε όμως η Ελλάδα; Ό,τι απέμεινε: μια Μακεδονία, ως βόρεια περιοχή της ελληνικής επικράτειας και όχι ως κρατική οντότητα, χωρίς ιθαγένεια ή εθνικότητα, χωρίς γλώσσα, χωρίς τη διαδικτυακή αναγνώριση, κάτι σαν πουκάμισο αδειανό.
29η Μαΐου 1453: άλωση της Πόλης, 1922: Μικρασιατική Καταστροφή, 24η Ιουλίου 1974:εισβολή στη μαρτυρική Κύπρο, 17η Ιουνίου 2018: (α)συμφωνία των Πρεσπών. Αποφράδες ημέρες και οδυνηρά ορόσημα του Ελληνισμού. Τουλάχιστον στην Πόλη, στη Μικρά Ασία, στην Κύπρο, ο Ελληνισμός αμύνθηκε, εδώ στις Πρέσπες έπεσε αμαχητί, παραδόθηκε.
Οι Έλληνες όμως δεν παραδίδουν και δεν παραδίδονται, μάχονται μέχρις ενός, εδώ και τουλάχιστον τρεις χιλιάδες χρόνια. «Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν» – Ευτυχής ο άνθρωπος που γνωρίζει ιστορία. Ευριπίδης. Όπως θα υποθέτετε, το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Είναι βέβαιο ότι θα επανέλθω με επί πλέον δυσμενείς επιπτώσεις.
