Η επιπολαιότητα με την οποίαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κυβερνούν συναγωνίζεται αυτήν του απίθανου Τραμπ: δεν υπάρχουν όρια πολιτικού ήθους και προσωπικής ευπρέπειας που να μην καταπατώνται, δεν υπάρχουν θεσμοί που να μην καταρρακώνονται, δεν υπάρχει φραγμός στο ψέμα, περιορισμός στην ακρότητα.
Ο «κύριος» Κωσταντινέας το απόδειξε περίτρανα στην εκπομπή του Παπαδάκη στον Αντ1, στις 4 τρεχ. Από την πλευρά της, η Νέα Δημοκρατία κατά κανόνα αφήνεται να παρασυρθεί στον ίδιο δρόμο: να παίζει αντιπολίτευση στο γήπεδο του αντιπάλου και μάλιστα σ’ ένα παίγνιο που δεν κατέχει (πλέον) καλά. Η συζήτηση στη Βουλή για το σκάνδαλο Καμμένου περίτρανατο έδειξε.
Του Αντώνη Κεφαλά
Αλλοίμονο στην κοινωνία – σ’ εκείνη τη μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία (τους «αμνούς») καρτερικά υπομένουσα την ουσιαστική κατάργηση του συστήματος αξιών που για πάνω από 300 χρόνια τώρα έφερε την πρόοδο: την δημιουργία πραγματικού πλούτου, την μείωση των κοινωνικών αδικιών και την μετρημένη υιοθέτηση της τεχνολογικής εξέλιξης.
Καρτερικά, μπροστά στις καθημερινές προκλήσεις που συνεπάγεται η κατάργηση της έννομης τάξης στο όνομα της κομματικής σκοπιμότητας και ο άκρατα ανενδοίαστος λαϊκισμός—της δεξιάς ή της αριστεράς, δεν έχει σημασία.
Αυτή η σιωπηρή πλειοψηφία καλά θα κάνει να αναλογιστεί ότι ο δρόμος προς την κόλαση ενός «αποτυχημένου κράτους» — failedstate – είναι στρωμένος με καλές και κακές προθέσεις. Και ότι τα αποτυχημένα κράτη αναπόφευκτα διολισθαίνουν πρώτα στον αυταρχισμό και μετά στον απολυταρχισμό.
Ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός δεν λειτουργεί: απλά πορεύεται όπως-όπως με βάση τα στενά συντεχνιακά συμφέροντα που τυχαίνει να είναι κατά περίπτωση στην εξουσία.
Τα σημάδια είναι ήδη εμφανή – για όσους δεν εθελοτυφλούν.Τα πολιτικά κόμματα δεν εκπληρώνουν τον ρόλο τους: απλά εξυπηρετούν αυτά τα ίδια συντεχνιακά συμφέροντα στα οποία έχουν παραδοθεί με αντάλλαγμα τις ψήφους. Και η Βουλή έχει εξελιχθεί σε αρένα διευθέτησης προσωπικών διαφορών – με την εκτελεστική εξουσία να βαράει παλαμάκια γελώντας, καθώς είναι περίπου ανεξέλεγκτη.
Όταν η ανικανότητα συνδυάζεται με την ιδεοληψία το μίγμα γίνεται επικίνδυνο. Κι όταν προστίθεται το κομματικό συμφέρον, ως υπέρτατο αγαθό πάνω και από το εθνικό, τότε γίνεται εκρηκτικό. Πολύ σύντομα, οι πολίτες θα ανακαλύψουν ότι η οικονομία θα σκαλώσει—στην καλύτερη περίπτωση — σε εξαιρετικά χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και σε υψηλά επίπεδα ανεργίας, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά του λόγου το αληθές ότι στην Ελλάδα ευημερούν οι αριθμοί αλλά φτωχαίνει ο κόσμος.
Θα ανακαλύψουν ότι η διαφθορά θα παραμένει ενδημική, η τοπική αυτοδιοίκηση θα αντανακλά τις παθογένειες του συνόλου, οι μεταρρυθμίσεις θα απορυθμίζονται και το πολιτικό σύστημα θα κλονίζεται –ελέω της απλής αναλογικής.
Η πρόκληση στην οποία καλείται να ανταποκριθεί η μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία δεν είναι αν ο Τσίπρας θα χάσει τις εκλογές ή αν ο Μητσοτάκης θα καταφέρει να τις κερδίσει – ξεπερνώντας το όργιο των κομματικών προσλήψεων και της αχρείας προπαγάνδας—της Αυγής, του Πολλάκη, του Καρανίκα κ.α.
Είναι η αναγνώριση πως ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα θα αποτελεί από εδώ και πέρα βασικό παράγοντα του συστήματος, τον έναν από τους δύο κύριους πόλους του –ανεξάρτητα από το χρόνο διεξαγωγής των επόμενων εκλογών και άσχετα με το αποτέλεσμα τους.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό η πρόκληση εστιάζεται στην ικανότητα και δυνατότητα των «αμνών» να υπευθυνοποιήσουν τους διχαστικούς κληρονόμους του Εμφυλίου, να οδηγήσουν τους πολιτικούς στο σπάσιμο των μικροκομματικών αλυσίδων εξάρτησης, να υποχρεώσουν τις συντεχνίες να επανέλθουν στον παραδοσιακό εποικοδομητικό τους ρόλο.
Στο όνομα της αριστερής ανοχής οι «μπαχαλάκηδες» δρουν καθημερινά ανενόχλητοι. Στο όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης η μεσαία τάξη εξοντώνεται και η μικροαστική τάξη οδηγείται στη φτώχεια.
Στο βωμό των μνημονίων σφάζονται αδιάκριτα όλοι οι συνταξιούχοι. Υπέρ της λιτότητας των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων θυσιάζεται το κοινωνικό κράτος και η πρόοδος—το ίδιο το μέλλον μας.
Απέναντι σε όλα αυτά αντιτάσσονται μόνο διαμαρτυρίες κατ’ όνομα. Αυτό επιτάσσει άλλωστε η πάγια τακτική του λάθρα βιώσας της πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Μόνο που, τώρα πιά, η τακτική αυτή δεν θα αποδώσει. Η χώρα μας έχει δύο επιλογές: ή θα εξελιχθεί σε σύγχρονο κράτος-παίκτη στο οικονομικό και γεωπολιτικό σκάκι ή θα παγιδευτεί για δεκαετίες σε περιβάλλον λατινοαμερικανικής αστάθειας και φτώχειας.
Και ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η δεύτερη επιλογή είναι να εγκαταλείψουν οι αμνοί τη σιωπή τους.
