Η χώρα έφθασε για μια ακόμη φορά πιο κοντά στη “τελική λύση”. Σ’ αυτή που επιθυμούσε εξ αρχής ο Σόιμπλε και σ’ αυτή που αποτελεί μύχιο πόθο για το ΔΝΤ
Του Χάρη Παυλίδη
Για μια ακόμη φορά η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Και αυτή τη φορά-όπως άλλωστε και τις προηγούμενες- ο έχων την ευθύνη της συνεννόησης με τους πιστωτές είχε προειδοποιήσει ότι η όποια καθυστέρηση θα ισοδυναμούσε με καταστροφή.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος με μελοδραματικούς τόνους προέβλεπε ότι, εφόσον δεν έκλεινε η δεύτερη αξιολόγηση οι συνέπειες για τη χώρα θα ήταν απρόβλεπτες. Η επισήμανση είχε γίνει στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου.
Τότε, όμως, ο υπουργός είχε υπονοήσει και κάτι άλλο που σήμερα στη κυβέρνηση το διαψεύδουν μετά βδελυγμίας. Πως χωρίς τη δεύτερη αξιολόγηση η Ελλάδα θα βαδίσει ολοταχώς προς τέταρτο μνημόνιο.
AdTech Ad
Πέραν, όμως, αυτών που έλεγε και υπονοούσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι πλέον προφανές ότι εφόσον δεν κλείσει η αξιολόγηση δεν θα υπάρξει ένταξη στο μηχανισμό νομισματικής χαλάρωσης. Και εφόσον δεν θα επιτευχθεί η ένταξη, η έξοδος στις αγορές φαίνεται να απομακρύνεται. Και μπορεί αυτό να μη λέει κάτι σε ορισμένους υπουργούς της κυβέρνησης(πχ Βερναρδάκης), αλλά λέει πολλά σε εκείνους(πχ Χουλιαράκης) που ξέρουν τις συνέπειες που θα επακολουθήσουν. Σε κάθε περίπτωση, όπως ήρθαν τα πράγματα, η χώρα εισήλθε πάλι σ’ ένα φαύλο κύκλο αβεβαιότητας που εκ των πραγμάτων προκαλεί συνθήκες κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας.
Και για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα την αποκλειστική ευθύνη έχει η κυβέρνηση. Την ίδια ευθύνη που είχε όταν με δική της υπαιτιότητα δεν έκλεισε η δεύτερη αξιολόγηση το 2015 και απέφερε ένα τρίτο μνημόνιο και capital controls. Διότι πέραν πάσης αμφιβολίας η καθυστέρηση δεν οφείλεται σε σκληρή διαπραγμάτευση, αλλά σε άρνηση της κυβέρνησης να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις. Οφείλεται επιπλέον και σε λανθασμένη εκτίμηση όσον αφορά στο ρόλο του ΔΝΤ, όπως επίσης και στη στοχοποίηση του Σόιμπλε. Και στις δύο περιπτώσεις η κυβέρνηση έπαιξε και έχασε.
Έπαιξε πάλι(όπως επί Βαρουφάκη) ευελπιστώντας ότι θα κερδίσει από τη σύγκρουση ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, παραβλέποντας όμως ότι τα κοινοβούλια των κρατών μελών που στηρίζουν το ελληνικό πρόγραμμα συμμετέχουν σ’ αυτό υπό την προϋπόθεση της συμμετοχής του ΔΝΤ.
Σ’ αυτή τη βάση έπαιξε και με τον Σόιμπλε παρασυρόμενη από τις εντυπώσεις που δημιουργούσαν οι κατά καιρούς δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων κατά του Γερμανού υπουργού Οικονομικών. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση η κυβέρνηση έπαιξε το παιχνίδι του ΔΝΤ και του Σόιμπλε. Και όσο αυτή έπαιζε μαζί τους τόσο αυτοί διασκέδαζαν μαζί της. Και όσο καθυστερούσε η αξιολόγηση τόσο μεγάλωνε ο λογαριασμός των μέτρων, των υπερβολικών από κάθε άποψη μέτρων, τα οποία στοχεύουν στην ενίσχυση των επιχειρημάτων εκείνων που θέλουν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης.
Έτσι η χώρα έφθασε για μια ακόμη φορά πιο κοντά στη “τελική λύση”. Σ’ αυτή που επιθυμούσε εξ αρχής ο Σόιμπλε και σ’ αυτή που αποτελεί μύχιο πόθο για το ΔΝΤ: Το Grexit. Και όλα αυτά γιατί από το πρώτο μνημόνιο μέχρι και το τρίτο ενδεχομένως και το τέταρτο, οι πιστωτές κυρίως και οι ελληνικές κυβερνήσεις δευτερευόντως αντιμετώπισαν το πρόβλημα με λογιστική λογική.
Και όλα αυτά γιατί οι κυβερνήσεις αντί να προχωρήσουν σε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις προτίμησαν την αύξηση των φόρων με την ανοχή και σε ορισμένες περιπτώσεις την πίεση των πιστωτών.
Και κυρίως όλα αυτά γίνονται εν γνώσει των πιστωτών(προεξάρχουσας της Γερμανίας) ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει. Και στη βάση αυτής της γερμανικής λογικής απ’ τη στιγμή που δεν βγαίνει το πρόγραμμα βγαίνει η Ελλάδα από την ευρωζώνη.
Εν προκειμένω το ερώτημα τίθεται ως εξής: Η κυβέρνηση έχει καταλάβει, ή έστω υποψιάζεται που την οδηγεί η αμετροέπεια με την οποία επιτίθεται στο ΔΝΤ και στο Σόιμπλε; Αν το έχει καταλάβει γιατί επιμένει να κατηγορεί αυτούς από τους οποίους ρεαλιστικά εξαρτάται η επίτευξη της συμφωνίας; Μήπως γιατί κατ’ αυτό τον τρόπο την διευκολύνει για να τους διευκολύνει;
*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος
ΠΗΓΗ: NEWS247.GR