Στη χώρα μας έχουμε την καταπληκτική ικανότητα να βρίσκουμε θέματα που μας χωρίζουν και να αδιαφορούμε σε ότι μας ενώνει. Κι αυτό συμβαίνει διαχρονικά. Από το ποδόσφαιρο που φανατίζει υπέρμετρα τους ανθρώπους, μέχρι τα λεγόμενα Εθνικά θέματα.
Αλλά και η πολιτική σκηνή χρησιμοποιεί τον φανατισμό και το διαχωρισμό σε πατριώτες και προδότες σε καλούς και κακούς και πάει λέγοντας. Αυτή η διαρκής αντιπαράθεση μας έχει οδηγήσει σε ένα σπιράλ κρίσης, που από οικονομική έγινε κοινωνική και τέλος διχαστική.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Η κακοί, οι μνημονιακοί και οι καλοί, οι αντιμνημονιακοί. Πίσω από αυτή την διελκυστίνδα της αντιπαράθεσης τα κέρδη σε ψιφαλάκια, μια και οι δήθεν καλοί στοχεύουν στο συναίσθημα και όχι στην λογική, που οφείλει να είναι ο οδηγός μας στην διαχείριση των κοινών.
Στο λογικό επιχείρημα, γιατί οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι και οι Κύπριοι μπόρεσαν να ξεμπλέξουν με την πρώτη, δηλ. δεν χρειάστηκαν δεύτερο, τρίτο και εν μέρει τέταρτο μνημόνιο, οι απάντησεις ποικίλουν. Δεν είναι πάντως πειστικές, μια και η πραγματικότητα των τρίτων διαψεύδει κάθε αντίθετη άποψη.
Οι τρίτοι μας λένε κάποια σωστά πράγματα, που επιμένουμε να τα απορρίπτουμε και να τους αγνοούμε, όπως ο Τόμας Βίζερ ο απερχόμενος επικεφαλής του EWG.
Μπορεί το ενδιαφέρον να επικεντρώνονται στην επισήμανση, ότι η χώρα θα βρίσκεται σε ενισχυμένη εποπτεία μέχρι να αποπληρώσει το 75% των οφειλών της στους 18 της Ευρωζώνης, που σημαίνει και πρόσθετος έλεγχος και υποχρέωση υψηλών πλεονασμάτων, υπάρχουν όμως και άλλες διαπιστώσεις, όπως αυτή για μια έρευνα που δεν έγινε για τα αίτια που οδήγησαν στην χρηματοπιστωτική κρίση του 2009, και που αφορά μια τριετία πριν καθώς και παλαιότερες περιόδους.
Και το κυριότερο η χώρα μας, κάτι που δεν συνέβη στις άλλες, δεν προέβη σε απόδοση ευθυνών, όπως πολύ σωστά επισημαίνει σε συνέντευξή του ο Τ. Βίζερ. Τους πολιτικούς, ο επικεφαλής του EWG χωρίζει σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που βρίσκονται στο στάδιο της άρνησης και σε εκείνους που είναι στη φάση της εσωτερικής αναζήτησης.
Η άρνηση αναζήτησης αιτιών και απόδοσης ευθυνών στην πράξη, δεν είναι παρά στρουθοκαμηλισμός, μια και αυτή δεν βοηθάει να βρει η χώρα τον δρόμο της και να βγει από τον φαύλο κύκλο μιας επικίνδυνης εσωστρέφειας.
Το κακό είναι πως όπως και οι προηγούμενοι, έτσι και οι σημερινοί μια τέχνη ξέρουν, αυτήν της χρήσης του κράτους ως οχήματος βολέματος «ημετέρων» και ανοχής μιας παράλυσης που διαπερνάει από άκρου εις άκρον τον Δημόσιο Τομέα.
Ήδη έχουν φτιάξει Οργανισμούς , Γραμματείες και γενικά χώρους υποδοχής υψηλόμισθων κομματικών κάτι που επίσης επισημαίνει ο Τ. Βίζερ. Η κατάληψη της εξουσίας από το κόμμα, στην προκειμένη περίπτωση τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που βρίσκεται στην κυβέρνηση, είναι το λάφυρο των νικητών.
Έτσι αντί να φτιάξουν μια σύγχρονη κρατική μηχανή χρησιμοποιώντας και την ψηφιακή τεχνολογία, κάνουν το αντίθετο, στήνουν μηχανισμούς άχρηστους, που για να συντηρηθούν υπερφορολογούν αυτούς που προσπαθούν να επιβιώσουν στον ιδιωτικό τομέα.
Έτσι χάνεται μια ευκαιρία αξιοποίησης των μνημονίων, που ζητούν επίμονα την αποκομματικοποίηση του κράτους, προκειμένου να εκσυγχρονισθεί η Δημόσια Διοίκηση, που οφείλει να λειτουργεί προς χάριν του πολίτη και όχι όσων από την πόρτα(καλώς) ή το παράθυρο(κακώς) έχουν εισέλθει σε αυτήν.
Αλλά το διχαστικό παιχνίδι για να επανέλθουμε στην αρχική διαπίστωση, και με ευθύνη των πολιτών, παίζεται σε κάθε ευκαιρία. Στις μέρες μας ανεβαίνει η αντιπαράθεση για το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.
Το συναίσθημα στέκεται υπεράνω της λογικής οδηγώντας τις πολιτικές επιλογές λάθος κατεύθυνση. Πολύ απλά οι κάτοικοι της ΠΓΔΜ είναι Σλάβοι 60% Αλβανοί 30% και άλλες εθνότητες 10%.
ΟΙ Σλάβοι για να μην περάσουν στην επιρροή των Βουλγάρων, με τους οποίους έχουν συγγενική φυλετική σχέση και προκειμένου να κρατηθούν εντός της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας «βαφτίστηκαν» Μακεδόνες.
Ένα μέρος της ΠΓΔΜ, περιλαμβάνει το 30% του Βυζαντινού γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας. Οι άνθρωποι αυτοί επιδίωξαν να βρουν μια ταυτότητα και «βολεύτηκαν» με την ονομασία Μακεδονία. Εδώ και 25 χρόνια έφτιαξαν τον μύθο τους.
Από εδώ και πέρα επειδή το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, κι επειδή όσο κι αν προσπαθήσουν με αγάλματα και ονομασίες δεν θα γίνουν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θα παραμείνουν μια χώρα χωρίς ρίζες και σχέση με την Ελληνική αρχαιότητα.
Το θέμα όμως δεν είναι η ονομασία, που μπορεί να λυθεί μέσω μιας σύνθετης ονομασίας. Είναι ο αλυτρωτισμός, η εθνότητα και τέλος η υπηκοότητα. Εκεί οφείλει να δώσει το βάρος της η ελληνική διπλωματία που αν αφεθεί χωρίς την παρεμβολή πολιτικών σκοπιμοτήτων, μπορεί να πετύχει θετικά αποτελέσματα.
Γιατί το πρόβλημα της χώρας δεν είναι κατά βάση τα Σκόπια, αλλά η τουρκική επιθετικότητα, που έγινε εντονότερη, αποδεικνύοντας την επιπολαιότητα που διακατέχει την πολιτική μας ηγεσία, που ανιστόρητα κινείται, δίνοντας στον Σουλτάνο την ευκαιρία να διαπιστώσει ιδίοις όμασι, αδυναμίες και ανακολουθίες, που χαρακτηρίζουν τη σημερινή παρά φύσιν κυβερνητική συνεργασία.
Αν θέλουμε να έχουμε, οφείλουμε να μην υποκύπτουμε στα διχαστικά συνθήματα και στις συναισθηματικές παρορμήσεις…
ΠΗΓΗ: ORGI.GR
