«Η Αριστερά δεν μπόρεσε έγκαιρα να αναλύσει τα φαινόμενα των εξελίξεων και να πιάσει τον σφυγμό της εποχής. Φαίνεται να έχει μείνει έξω από τις πολιτικές και κοινωνικές ζυμώσεις». Αυτά έλεγε ο Λεωνίδας Κύρκος στον γράφοντα σε συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις», 12 Ιουλίου 1987, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου: «Ποία Αριστερά?» (εκδόσεις Οδυσσέα, Απρίλιος 1987).
Του Βασίλειου Γρηγ. Παπαδάκη
Ο Λεωνίδας Κύρκος (1924-2011) διευθυντής της Αυγής, βουλευτής, ευρωβουλευτής, οραματιζόταν ένα κόμμα της «ιδανικής» Αριστεράς. Ένα κόμμα με δημοκρατικές αρχές χωρίς δογματισμούς, έκόμμα που δεν θα δίχαζε αλλά θα ένωνε την κοινωνία. Δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι η Ε.ΑΡ. «είναι το κόμμα των Κομμουνιστών της ανανέωσης Κ.Κ.Ε. (εσωτ.), των σοσιαλιστών που απομακρύνθηκαν απογοητευμένοι από το ΠΑΣΟΚ και των κομμουνιστών που έφυγαν από το Κ.Κ.Ε. (εξωτ.) γιατί ήρθαν σε ρήξη λόγω ελλείψεως εσωτερικής δημοκρατίας.».
Πολιτικό καταπίστευμα για τους συριζαίους οι οποίοι πάσχουν από την ασθένεια της πελιδνώσεως, ψυχική ταραχή εκ φόβου για το θρονί. Σύμφωνα με την ψυχοπαθολογία είναι άτομα ανασφαλή, ετερότροπα, ετεροκίνητα, χωρίς αυτοπεποίθηση και αυτενέργεια.
Οι σύγχρονοι δήθεν αριστεροί με ταξικές και ευρωφοβικές ιδεοληψίες, (τρίζουν τα κόκαλα των νομομαθών Ηλία Ηλιού (1904-1985), Ηλία Τσιριμώκου (1907-1968), Αλεξ. Σβώλου (1892-1956), αρνούνται το παραμικρό άνοιγμα προς τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας.
Kλεισμένοι με πείσμα και ακαμψία μέσα στα νεκρά πρότυπα των Σοβιέτ αντιμετωπίζουν εχθρικά τα άτομα που έχουν διαφορετική πολιτική φιλοσοφία και ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Αδιαφορούν για τους πολίτες επειδή δεν θέλουν και δεν μπορούν να δουν πέρα από τον στενό κύκλο της φράξιας στην οποία ανήκουννα. Πλασάρουν εντέχνως ένα ιδεολογικό εποικοδόμημα, σκόπιμο και παραπλανητικό δημιούργημα με μοναδικό στόχο την παραμονή στην εξουσία με την σύμπραξη των απανταχού αβαθών και αδιδάκτων.
Ανάγκη πάσα η αναφορά στον πρώην πρόεδρο της Κύπρου Δημήτριο Χριστόφια, αριστερός συνδικαλιστής του ΑΚΕΛ με σπουδές κοινωνικών επιστημών στην Μόσχα.
Κατά την πενταετή θητεία (2008-2013) οι Κύπριοι έζησαν από πρώτο χέρι τι θα πει αριστερή κυβέρνηση. Τα βήματα του ακολούθησε ο Νίκολα Μαδούρο, οδηγός λεωφορείου, αριστερός συνδικαλιστής, πρόεδρος της Βενεζουέλα (2013). Οι κάτοικοι στην πρωτεύουσα Καράκας λιμοκτονούν. Ο Μαδούρο βρήκε μιμητή στην Ελλάδα το 2015. Δυστυχώς το κακό τρίτωσε με τις ευλογίες της πρώτης και τελευταίας φοράς αριστεράς.
Κατά την εικοσάμηνη θητεία, ό,τι αφορά στα προβλήματα: υγεία, παιδεία, ένδεια, ανεργία, ασφάλεια πολιτών, εξωτερική πολιτική και μεταναστευτικό, ισχύει η απάντηση του γαμβροθήρα, καλλωπιστή Ιπποκλείδη (570 π.χ.) προς τον βασιλέα της Σικυώνας Κλεισθένη όταν αυτός του αρνήθηκε την χείρα της κόρης του Αγαρίστης: «Ου φροντίς» (Ηροδ. 6.127-129) ο εστί μεθερμηνευόμενο, τα προλεχθέντα δεν απασχολούν τους προκοίλιους προικοθήρες της πολιτικής οι οποίοι περί άλλων τυρβάζουν με πρωταγωνιστή τον φιλοψευδή με τον αιάντειο γέλωτα.