Tο εργασιακό περιβάλλον και οι εργασιακοί νόμοι είναι κομβικό σημείο για την ανάπτυξη της οικονομίας. Είθε η ιστορία, η τύχη ή ακόμα και ο λαός με τις επιλογές του να ορίσει την κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς… να ξεδιαλύνει το εργασιακό τοπίο.
Του Αντώνη Κρούστη
Η Αριστερά (κυβερνώσα και μη) ανάλωσε όλη της τη δυναμική στα χρόνια της μεταπολίτευσης να ψηφίζονται νόμοι εργασιακού προστατευτισμού.
Το επέτυχαν με μεγάλη επιτυχία. Τόσο μεγάλη που σκότωσε οποιαδήποτε έννοια οικονομικής επιχειρηματικότητας. Το ασφυκτικό εργασιακό περιβάλλον που δημιουργήθηκε αγνόησε τον τρόπο υπολογισμού του κόστους εργασίας.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που μπήκε διατίμηση σε βασικά είδη διατροφής. Όχι μόνο δεν έβαλαν ταβάνι στα κέρδη, αύξησαν ταυτόχρονα και το κόστος παραγωγής (Ωριμάνσεις, τριετίες, όρια απολύσεων, ΑΤΑ, υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές, υπερφορολόγηση, διατίμηση κλπ).
Οι επιχειρήσεις στο ασφυκτικό περιβάλλον που δραστηριοποιούνταν , τρεις κινήσεις είχαν να κάνουν για να διατηρήσουν την κερδοφορία τους, που σε απλά ελληνικά λέγεται “επιβίωση”.
Ή να αυξήσουν τις πωλήσεις τους, ή να αυξήσουν τις τιμές τους, ή να μειώσουν κόστη. Οι αυξήσεις των πωλήσεων δεν ήταν πάντα εφικτό. Τα κέρδη από αυξήσεις των τιμών ήταν νομοθετικά ελεγχόμενες. Τι απέμεινε; Οι απολύσεις. Αντί να σκεφτούν ότι τα όρια στα κέρδη μπορεί να φέρουν απολύσεις άνευ ορίων, διεκδίκησαν και επέτυχαν τα όρια στις απολύσεις. Σα να μην έφτανε αυτό έθεσαν έναν επιπλέον όρο, ότι για να προβεί μια εταιρεία σε απολύσεις πρέπει να συνυπογράψει και ο Υπουργός εργασίας.
Ελληνική Σοβιετία στο μεγαλείο της!
Αποτέλεσμα; Όσες εταιρείες δεν άντεχαν, μετακόμισαν σε άλλες χώρες χωρίς τους εργαζόμενους. Όσες έμειναν, φοροδιέφυγαν. Όσες ήθελαν να αναπτυχθούν, διαπλέκονταν με το κράτος. Συμπέρασμα.
Οι προστατευτικοί νόμοι δεν ωφέλησαν ούτε την οικονομία ούτε τους εργαζόμενους. Σήμερα έχουμε μαζί με τους προστατευτικούς νόμους και 1,5 εκ. ανέργους και ας βαυκαλίζεται η εγχώρια Αριστερά ότι όλα με αγώνες κατακτώνται! Στην οικονομία ένας προστατευτικός νόμος υπάρχει που μπορεί να ωφελήσει τους εργαζόμενους. Η ανάπτυξη.
Και αυτή δυστυχώς για τους προστάτες των εργαζομένων έρχεται μόνο με την ελεύθερη οικονομία που επιμελώς πολέμησαν τόσα χρόνια.