Αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ είναι ένα από το πολλά καμπανάκια, το ηχηρότερο και μακράν το πλέον ισχυρό, το οποίο οφείλουν οι ηγεσίες των ευρωπαϊκών θεσμών και των πολιτικών δυνάμεων να το αξιολογήσουν
Του Χάρη Παυλίδη*
Για κάθε δημοκράτη, κάθε πολίτη που επιμένει σε μια εποχή απαξίωσης των ιδανικών να πιστεύει-αν όχι σε όλα- στα περισσότερα από αυτά, αλλά κυρίως για κάθε Έλληνα που σκαμπάζει από ιστορία και ως εκ τούτου ο ρόλος του δεν είναι να παρουσιάζεται ως αχθοφόρος της αρχαίας Ελλάδας, η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ σε επίπεδο συμβολισμού αποτελεί πλήγμα για τη δημοκρατία.
Κι ας φαίνεται ότι αποτελεί θρίαμβο της λαϊκής έκφρασης έναντι μιας πολιτικής ελίτ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ψηφοφόροι των ΗΠΑ πήραν μια απόφαση ιστορικών διαστάσεων, μια και η επιλογή τους επηρεάζει τις εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο.
Σ’ αυτό έγκειται και το προαναφερθέν πλήγμα, υπό την έννοια ότι η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ αποκαθάρει τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό και νομιμοποιεί τους εκφραστές τους.
Παρατηρείστε ποιοι έσπευσαν χωρίς χρονοτριβή να συγχαρούν τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ, λαϊκιστές και αντιδημοκράτες από όλες τις χώρες της Ευρώπης που βγάζουν αναφυλαξία στο άκουσμα της ενοποίησης, αλλά και εγχώριοι νοσταλγοί μιας χώρας (“μικρά και πτωχή πλην τιμία Ελλάς”), που παρά τις κακουχίες που υπέστη τα τελευταία χρόνια συνεχίζουν να πιστεύουν σε κακούς δράκους και καλές νεράιδες.
Είναι προφανές ότι οι ψηφοφόροι τιμώρησαν ένα σύστημα (πολιτικό, οικονομικό, μηντιακό, κλπ) το οποίο καθ’ υπόδειξη του ιδίου του συστήματος- κι αυτό είναι το οξύμωρο- θεωρήθηκε υπεύθυνο για την πορεία της χώρας τους.
Αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ είναι ένα από το πολλά καμπανάκια, το ηχηρότερο και μακράν το πλέον ισχυρό, το οποίο οφείλουν οι ηγεσίες των ευρωπαϊκών θεσμών και των πολιτικών δυνάμεων να το αξιολογήσουν, τουλάχιστον αυτή τη φορά, με ευθύνη και σοβαρότητα. Οι πρώτες αντιδράσεις δεν ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση.
Από τη μια πλευρά ενθουσιασμός και πανηγυρισμοί και από την άλλη απογοήτευση και κατήφεια. Στο κάτω- κάτω δεν ήρθε το τέλος του κόσμου γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ επικράτησε της Χίλαρι Κλίντον.
Ο πρώτος, προϊόντος του χρόνου, θα αποδειχθεί ότι δεν έχει πολλές διαφορές από τη δεύτερη, η οποία όπως και να το δει κανείς δεν ήταν η ιδανική υποψήφια για να εκφράσει συναισθηματικά τις αρχές και τις αξίες του Δημοκρατικού Κόμματος.
Γι αυτό σε συμβολικό επίπεδο η δημοκρατία υπέστη πλήγμα, κυρίως γιατί αυτή η νίκη παρέχει ένα είδος πολιτικής κάλυψης σε πολιτικούς τύπους Λε Πεν.
Ωστόσο είναι υπερβολικό να θεωρείται ήττα της δημοκρατίας γιατί ένας λαϊκιστής κατάφερε να πει αυτό που ντρεπόντουσαν να ομολογήσουν ότι σκέφτονταν τα εκατομμύρια Αμερικανών που τον ψήφισαν.
Εν ολίγοις αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ θα συμβεί και σε χώρες της Ευρώπης εφόσον οι ηγεσίες των δημοκρατικών κομμάτων συνεχίσουν να παρακολουθούν με απάθεια την καταρράκωση της μεσαίας τάξης.
Όσο οι πολιτικές δυνάμεις του φιλελευθερισμού και της σοσιαλδημοκρατίας επιμένουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών και να θεωρούν δεδομένες τις προθέσεις τους, τόσο θα διευρύνεται το έλλειμμα εμπιστοσύνης και θα μειώνεται το χάσμα που χώριζε τα προηγούμενα χρόνια τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους από τις ακραίες ιδεολογίες.
Τώρα πλέον υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι στην Ευρώπη να μιμηθούν το παράδειγμα του Ντόναλντ Τραμπ και εκατομμύρια πρόθυμοι να τους ακολουθήσουν σε χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία (εκλογές οσονούπω) η Ιταλία(κρίσιμο δημοψήφισμα), η Αυστρία(προεδρικές εκλογές), η Ολλανδία, η Αγγλία(Brexit) κα. Στις “άλλες” φυσικά περίοπτη θέση έχει και η Ελλάδα.
Όσον αφορά την Ελλάδα, ως συνήθως, η “ανατροπή” της βεβαιότητας για την επικράτηση της Χίλαρι Κλίντον οδήγησε κόμματα και διαμορφωτές της κοινής γνώμης σε εσφαλμένες εκτιμήσεις. Κοινός παρονομαστής των εκτιμήσεων η “κακή” Ευρώπη και ο μπαμπούλας του “νέου” και του “παλιού” φιλελευθερισμού. Το μόνο που δεν ακούστηκε είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί μετενσάρκωση του Τσε Γκεβάρα.
Μέχρι όμως ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ μάθει που… πέφτει στο χάρτη η Ελλάδα, προκειμένου να ασχοληθεί μαζί της, ο πολιτικός κόσμος πρωτίστως και τα ΜΜΕ δευτερευόντως οφείλουν με ψυχραιμία να ερμηνεύσουν τα βαθύτερα αίτια της επιτυχίας του Τραμπ.
Κυρίως η κυβέρνηση που αντί να επιχειρηματολογεί κατά της εγκυρότητας των δημοσκοπήσεων- αφήνοντας να εννοηθεί ότι όπως έσφαλαν στις ΗΠΑ έτσι θα διαψευσθούν και στις προβλέψεις που κάνουν στην Ελλάδα- θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για τη συμβολή που είχαν τα κόμματα που την συναποτελούν, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, στη διαμόρφωση βεβαιοτήτων που διαψεύδονται από τα κυβερνητικά πεπραγμένα.
Ας φροντίσουν λοιπόν οι ανησυχούντες έλληνες πολιτικοί όλου του πολιτικού φάσματος, καθώς και οι όψιμοι φιλοαμερικανοί κυβερνητικοί, αντί να σκουπίζουν με τις ποσέτ τα δάκρια τους για το αποτέλεσμα των αμερικάνικων εκλογών, να φροντίσουν να προστατεύσουν τους θεσμούς και παράλληλα να ακούσουν από τον κόσμο αυτά που κρύβουν από τους δημοσκόπους.
Όσο δεν μιλάνε οι δε και όσο δεν ακούν οι δε, τόσο ο εφιάλτης του μεσοπολέμου θα κόβει βόλτες πάνω από μια χώρα που ολοένα και περισσότερο αγωνιά και φοβάται για το αύριο.
*O Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος
ΠΗΓΗ: NEWS247.GR