Το πέρασμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από την εξουσία θα πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία για τη δημιουργία ενός κεντροαριστερού πόλου, απαλλαγμένου από τα ιδεολογικά κατάλοιπα του σοσιαλισμού του 19ου αιώνα.
Από ιστορικής πλευράς, η Ελλάδα δεν γνώρισε ούτε Διαφωτισμό, ούτε Βιομηχανική Επανάσταση, ούτε πολιτικά κόμματα αρχών. Κατα συνέπεια, δεν αναπτύχθηκαν στη χώρα, από το 1821 και μετά, τα μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα που διαμόρφωσαν τα πολιτικά πεδία στη Δυτική Ευρώπη.
Του Αθαν.Χ.Παπανδρόπουλου
Το τοπίο αυτό θα μπορούσε να αλλάξει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η κομμουνιστική προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας και ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε, πήγαν τη χώρα πολλά χρόνια πίσω.Το ίδιο συνέβη και το 1967, όταν οι συνταγματάρχες κατέλυσαν τη δημοκρατια και απομόνωσαν τη χώρα από το ευρωπαϊκό τότε γίγνεσθαι.
Μετά την πτώση της δικτατορίας,ακολούθησε η κυπριακή τραγωδία,γεγονός που και αυτό επηρέασε τις εσωτερικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις. Την περίοδο 1974-1981 έτσι, στη πολιτική ζωή της χώρας κυριάρχησαν δυο προσωπικότητες, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ιδρυτές της Νέας Δημοκρατίας, ο πρώτος και του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ) ο δεύτερος ο Κων. Καραμανλης «βάπτισε» τη ΝΔ κόμμα του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου, για λόγους »ευκολίας» επέλεγε τον δρόμο του τριτοκοσμικού σοσιαλισμού, με πρότυπα όλους τους δικτάτορες της Μέσης Ανατολής και του Τρίτου Κόσμου.
Κάποιες προσπάθειες που έγιναν από ιδεολόγους της σοσιαλδημοκρατίας(Γιάγκος Πεσμαζογλου, Αντ. Δροσόπουλος, Χάραλαμπος Πρωτοπαππας, Βιργινία Τσουδερου και Νίκος Αργυροπούλος) να δημιουργήσουν έναν πολιτικό φορέα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, συγκεκριμένα το ΚΟΔΗΣΟ, όχι μόνον δεν είχαν σχεδόν καμμιά επιτυχία, αλλά πολεμήθηκαν τόσο από το ΠΑΣΟΚ, όσο και από την κομμουνιστογενη αριστερά.
Τελικα δε ένα μέρος του ΚΟΔΗΣΟ, από το 1989 και μετά απορροφήθηκε από τη ΝΔ, όταν ηγέτης της ήταν ο Κων. Μητσοτάκης.
Εξαλλου, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο καραμανλικός ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός ελάχιστη διαφορά είχε από τις σοσιαλδημοκρατικές πρακτικές. Ο δε όρος είχε επιλέγει από τον Κων. Καραμανλή για να διευκολυνθεί η είσοδος της ΝΔ στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, ενόψει της εντάξεως της χώρας στην τότε ΕΟΚ. Ας σημειωθεί οτι την εποχή εκείνη, το ΕΛΚ ήταν και η πρώτη πολιτικη δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο, θέση που διατηρεί ακόμα.
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ιδιαίτερα ότι σε ευρωπαϊκό επίπεδο, Σοσιαλδημοκράτες, Χριστιανοδημοκρατες και Φιλελεύθεροι, ελάχιστες διάφορες είχαν και έχουν με αποτέλεσμα στη μεταπολεμική Ευρώπη, μέσω της συνεργασίας τους να προκυψει ένα ζηλευτό κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο, το οποίο κατά τον αείμνηστο Ραλφ Ντάρεντορφ, »ήταν ο τετραγωνισμός του κύκλου της ευημερίας, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας».
Κεντροδεξια και Κεντροαριστερά, στην Ευρώπη πέτυχαν ένα ιστορικό επίτευγμα για την ανθρωπότητα, το οποίο σήμερα ναι μεν αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα προσαρμογής σε νέες συνθήκες, πλην όμως διατηρεί ακόμα αίγλη και δυνάμεις.
Στην Ελλάδα,η ευρωπαϊκού τύπου κεντροαριστερά γνώρισε πολύ καλές ημέρες από το 1995 έως το 2005 και συνέβαλε με υψηλό κόστος στην αποφυγή άτακτης χρεωκοπίας της χώρας την περίοδο 2011-2015. Αυτή η κεντροαριστερά λοιπόν, είναι σήμερα ελπίδα για τη χώρα. Πολλα στελέχη της διαθέτουν εμπειρία,έχουν υψηλή κατάρτιση
Κατά κύριο δε λόγο γνωρίζουν τα κυρία ευρωπαϊκά κατατόπια τα οποία έχουμε την αίσθηση πολύ σύντομα η χώρα μας θα τα χρειαστεί εκ νέου.
Η σημερινή Ελλάδα, πέρα από τά φούμαρα που της πουλάει ο κύριος πρωθυπουργός, χάνει συνεχώς πόντους στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας και η εξέλιξη αυτή όχι πολύ αργά θα έχει οδυνηρές επιπτώσεις τόσο στην ήδη παραπαίουσα κοινωνική συνοχή της χώρας, όσο και στη θέση της στην ευρωζώνη.
Μια σοβαρή και υπεύθυνη κεντροαριστερά θα μπορούσε να γίνει ο συνδετικός κρίκος μιας ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης με την κεντροδεξιά, βοηθώντας την τελευταία να απαλλαγεί από στοιχεία της που νομίζουν ότι ο εθνικό λαϊκισμός θεραπεύει πάσαν νοσον
