Η παρατεταμένη οικονομική κρίση, οι προκλήσεις του κακού γείτονα και τα «ασύμμετρα» φαινόμενα, δεν σε αφήνουν να αγιάσεις. Να δούμε δηλ. πέρα από τη μύτη μας, την λεγόμενη καθημερινότητα, που αφενός μας ταλαιπωρεί υπέρμετρα και αφετέρου μας κοστίζει όσο ο κούκος αηδόνι.
Και τα θέματα της καθημερινότητας έχουν διαχρονικούς ενόχους μια και δεν προέκυψαν σήμερα ή χθες. Κι αυτό αν αναλογισθεί κανείς ότι δοκιμάσαμε από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, δεξιές κυβερνήσεις, σοσιαλιστικές, δεξιο-σοσιαλιστικές και τέλος αριστερο-δεξιές χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Του Τάσου Παπαδόπουλου
Όλες απέτυχαν παταγωδώς στη διαχείριση του δημοσίου. Και για να μην λέμε θεωρίες, ιδού μερικά τρανταχτά παραδείγματα που τα πληρώσαμε και τα πληρώνουμε με τους υπέρογκους φόρους και παράλληλα κάνουν δυσκολότερη την καθημερινότητά μας.
Νοίκιασε το δημόσιο πριν κάποια χρόνια το παλιό κτίριο του ΚΕΡΑΝΗ, προκειμένου να στεγαστούν σε αυτό κάποια υπουργεία. Πληρώνει πάνω από 200.000 ευρώ ενοίκιο και πλήρωσε τεράστια ποσά για να το διαμορφώσει κατάλληλα.
Είπαν αρχικά ότι θα πάει εκεί το υπουργείο Οικονομικών, κατόπιν το ΥΠΕΧΩΔΕ και πάει λέγοντας στις εξαγγελίες μεταφοράς υπουργείων. Στο τέλος αφού έμεινε αχρησιμοποίητο για πολλά χρόνια, μόλις πρόσφατα μετακόμισε το νεοσύστατο και άστεγο επί της ουσίας υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής .
Και με αυτή την εγκατάσταση ενός ολιγάριθμου από πλευράς προσώπων υπουργείου, τεράστιοι κτηριακοί χώροι παραμένουν ακόμη ανεκμετάλλευτοι.
Το ίδιο έγινε και στους Θρακομακεδόνες με το κτίριο που χρησιμοποιήθηκε αρχικά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τελικό προορισμό να μεταφερθεί σε αυτό το υπουργείο Εργασίας.
Ετοιμάστηκε για το σκοπό αυτό μετά τη λήξη των αγώνων και καταβλήθηκαν τεράστια ποσά, μια και ο τότε υπουργός ήθελε περιττές πολυτέλειες, όπως αλεξίσφαιρα τζάμια και δρύινα πατώματα.
Όταν έφθασε η ώρα της μετακόμισης, ένας άλλος υπουργός απεφάνθη ότι δεν θα μεταφερθεί εκεί το υπουργείο του με αποτέλεσμα το κτίριο να εγκαταλειφθεί και στη συνέχεια να καταληστευθεί από τους επιτήδειους.
Βεβαίως το ίδιο συνέβη και με το σύνολο των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων, που τις εγκατέλειψαν έρμαιο στα χέρια του κάθε αρπακτικού.
Όπως είναι γνωστό για το κόστος των Ολυμπιακών του 2004 δεν έγινε ποτέ απολογισμός και δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα του.
Αντίθετα σε κανονικές χώρες, όπως η Αγγλία την επομένη της λήξης, έδωσαν λογαριασμό στους πολίτες για το πώς αξιοποιήθηκαν στο σύνολό τους οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις.
Εκεί σε ότι δεν επρόκειτο να αξιοποιηθεί στο μέλλον προκρίθηκε η λυόμενη κατασκευή, αντί των βαρέως τύπου τσιμεντένιων δικών μας, που τις αφήσαμε κατόπιν εορτής σαν σκιάχτρα να ρημάζουν.
Το άκρον άωτον όμως της πολιτικής ανοησίας θα το δούμε στην περίπτωση του Μετρό. Η πρόβλεψη ήταν οι νέες γραμμές δύο και τρία να ξεκινήσουν με το ακυρωτικό σύστημα και τις μπάρες, που εδώ και ένα χρόνο προσπαθεί να καθιερώσει η παρούσα διοίκηση της εταιρίας.
Ο τότε αρμόδιος επί των Συγκοινωνιών υπουργός, που αργότερα πιάστηκε με την γίδα στην πλάτη, απεφάνθη ότι αφού δεν ισχύει στον Ηλεκτρικό δηλ. στη γραμμή ένα, δεν μπορούμε να το βάλουμε στη 2 και 3.
Έτσι φτάσαμε στο σύστημα των τζαμπατζήδων, που βρήκαν και υποστηρικτές τους μπαχαλάκηδες που έσπαγαν τα μηχανήματα προκειμένου να αποτρέψουν την καθιέρωσή του.
Στο διάστημα που μεσολάβησε η εταιρία που διαχειρίζεται το Μετρό είχε απώλειες εκατοντάδων εκατομμυρίων εσόδων, με αποτέλεσμα να κληθεί ο πολίτης του Έβρου, που δεν έχει δει ούτε ζωγραφιστό το Μετρό, να πληρώσει κυριολεκτικά τα σπασμένα.
Όσοι πάντως χρησιμοποιούν το συγκοινωνιακό αυτό μέσο θα έχουν διαπιστώσει ότι τα εκδοτήρια εισιτηρίων είναι αυτό το διάστημα όλα κλειστά, με εξαίρεση αυτό του Συντάγματος.
Πριν από καιρό με σημειώματα υπουργών και των συζύγων τους εμφανίστηκε μια ομάδα προσώπων, εννοείται εκτός διαδικασίας ΑΣΕΠ, προκειμένου να προσληφθούν γι αυτή την εργασία.
Όλοι τους αρνήθηκαν να εκπαιδευτούν στα εκδοτήρια, με το αιτιολογικό, ότι το δόντι που είχαν τους είχε υποσχεθεί ότι θα πάνε στα γραφεία. Να κάνουν τι άραγε όταν το μοναδικό τους προσόν ήταν ένα χαρτί Λυκείου ή μια μαθητεία στην αργυροχοΐα;
Για να κλείσουμε αυτό τον μικρό αριθμό των παραδειγμάτων να προσθέσουμε και αυτό των τεσσάρων διώροφων λεωφορείων, που προμηθεύθηκε πριν από αρκετό καιρό ο Οργανισμός Συγκοινωνιών της Αθήνας με σκοπό να χρησιμοποιηθούν για την λεγόμενη βόλτα στο κέντρο της πόλης.
Βεβαίως η γραφειοκρατία μπλοκάρισε αυτή την υπηρεσία αυτή με αποτέλεσμα να τους προλάβουν οι ιδιώτες, που κινήθηκαν γρηγορότερα και λειτούργησαν τρεις τέτοιες γραμμές.
Τα διώροφα λεωφορεία έμειναν και παραμένουν αχρησιμοποίητα εδώ και χρόνια στο αμαξοστάσιο του Ρέντη. Με δεδομένο ότι σχεδόν τα μισά λεωφορεία του υπάρχοντος στόλου έχουν βγει εκτός λειτουργίας, τι πιο απλό και πρακτικό να χρησιμοποιηθούν τα υπάρχοντα διώροφα σε γραμμές όπως Αεροδρόμιο – Σύνταγμα ή μια καινούργια που θα συνδέει Ομόνοια – Σύνταγμα μέσω Συγγρού με το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Που να τα σκεφθούν όλα αυτά οι άχρηστες διοικήσεις των συγκοινωνιών μας, που το μόνο που ξέρουν είναι να λιβανίζουν τον υπουργό τους.
Το παραδείγματα αυτά που δεν επιδέχονται οποιασδήποτε αμφισβήτησης και αποδεικνύουν την ανικανότητα των διοικούντων σε όλο της το μεγαλείο, που συμβαίνει να τους πληρώνει με το αίμα του ο φορολογούμενος πολίτης…
