Μερικές κοινές απλές αλήθειες: Η εξωτερική πολιτική μιας χώρας ασκείται δια της διπλωματίας˙ δια των ενεργειών δηλαδή της διπλωματικής υπηρεσίας, όπως χαρακτηρίζεται διεθνώς η υπηρεσία κάθε υπουργείου Εξωτερικών. Για μια έντιμη κυβέρνηση, θεμέλιο της εξωτερικής πολιτικής της και μόνο κριτήριο στις σχετικές αποφάσεις της είναι το εθνικό συμφέρον ˙ πολιτικό (περιλαμβάνει την αμυντική επάρκεια), οικονομικό, πολιτισμικό. Προ πάντων αλάργα από κομματικο-προσωπικές υστεροβουλίες.
Η ελληνική πραγματικότητα: «Είναι βουλευτής [η Αυλωνίτου] σε μία χώρα που ο Ψινάκης είναι δήμαρχος. Ο Ζουράρις είναι αντιπρόεδρος της Βουλής. Ο Πολάκης είναι υπουργός. Ο Καρανίκας στρατηγικός σύμβουλος. Και ο Καμμένος συγκυβερνήτης» (μαχαιριά του Μιχάλη Τσιντσίνη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 1ης Αυγούστου). Και ο Κοτζιάς είναι υπουργός Εξωτερικών (δική μου προκλητική προσθήκη).
Του Νικ. Λ.Γ. Λιναρδάτου
Ο Νίκος Κοτζιάς είναι υπουργός Εξωτερικών από την πρώτη στιγμή των κυβερνήσεων των Συριζανέλων. Ξεκίνημα με σαλιαρίσματα με το Κρεμλίνο (από κεκτημένη συμπάθεια;) και την Κίνα (υποθετική κομμουνιστική χώρα). Επιχείρηση εκβιασμού της Ε.Ε. (ομολογία Δραγασάκη). Αποδείχθηκαν αυταπάτες (ομολογία Τσίπρα).
Συνέπεια το τρίτο Μνημόνιο. Κόστος για τον λαό 82-200 δισεκατομμύρια ευρώ. Πολύ χειρότερο από τα δύο προηγούμενα. Κέρδος: Η Τρόικα εβαφτίστηκε Θεσμοί (προς παραπλάνηση των απλοϊκών).
Δεύτερη κυβέρνηση Συριζανέλων. Συμφωνία Πρεσπών. Παράδοση σύμπαντος του διπλωματικού οπλισμού μας έναντι μιας ασυναρτησίας (τις απόψεις μου για τη συμφωνία τις έχω διατυπώσει σε κείμενο προσιτό στο www.nik-l-g-linardatos.gr, τμήμα Σαμιζντάτ αριθ. 620, ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΜΑΤΑ). Και τώρα σύγκρουση με τη Ρωσία.
Χειριστής ο Κοτζιάς. Ανάρτησή του στο Twitter της 12ης Αυγούστου: «H εξωτερική πολιτική απαιτεί πραγματισμό/ρεαλισμό, όχι φοβία, θάρρος και αντοχή, όχι εφιάλτες, αποφασιστικότητα με ευελιξία, όχι δειλία, πίστη σε αρχές, όχι οπορτουνιστική συμπεριφορά, ιδέες όχι αναμασήματα, γνώσεις θεωρίας και πράξεως, όχι δολιότητα».
Την ίδια μέρα, νωρίς το απομεσήμερο, παρακολούθησα τον ποδοσφαιρικόν αγώνα Liverpool-West Ham. Οι παίχτες της Liverpool επέδειξαν ρεαλισμό, θάρρος, αντοχή, αποφασιστικότητα, ιδέες, πνεύμα αντίστασης (άμυνα). Σύμφωνα με τις οδηγίες του προπονητή τους Klopp. Δεν προκύπτει αν τους είχε μιλήσει για πίστη σε αρχές (να μην κλωτσάνε τον αντίπαλο, ας πούμε). Όλα τα χαρακτηριστικά της κατά Κοτζιάν εξωτερικής πολιτικής.
Στην πράξη, για μια σοβαρή εξωτερική πολιτική, βασικά στοιχεία είναι η διάγνωση του εθνικού συμφέροντος, ο σχεδιασμός ενεργειών και δραστηριοτήτων προς εξυπηρέτησή του και η συνετή εφαρμογή του σχεδίου. Κανένα από αυτά δεν υπάρχει στην πολιτική Κοτζιά˙ τώρα έναντι της Ρωσίας. Τούτο προκύπτει σαφέστατα από επίσημη ανακοίνωση του ΥΠΕΞ την Παρασκευή 10 Αυγούστου. Παρατηρεί συνεργάτης του ΒΗΜΑΤΟΣ της 12ης Αυγούστου: «…ρίχνει λάδι στη φωτιά αντί να καταπραϋνει τη βαριά ατμόσφαιρα».
Μερικά αποσπάσματα από την ανακοίνωση˙ και τα σχετικά σχόλια: «Η Ρωσία, αυτή τη στιγμή, δείχνει να μη μπορεί να αντιληφθεί τις θέσεις αρχών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Από τότε που πολεμά ως σύντροφος εν όπλοις της Τουρκίας…». Η Ρωσία, όπως και κάθε άλλος, δεν αντιλαμβάνεται τη θαμπή ουσία της ελληνικής εξωτερικής πολίτης.
Πόσο μάλλον τις θέσεις των (ανύπαρχτων) αρχών της! Σχολιάζει ο ομότιμος καθηγητής ΕΚΠΑ Π.Κ. Ιωακειμίδης: «Γιατί άραγε θα έπρεπε να γίνει αυτή του γεωπολιτικού τύπου η διασύνδεση. Και προφανώς, αν η Ρωσία έγινε “σύντροφος εν όπλοις” της Τουρκίας, έγινε την τελευταία τριετία, γιατί το πρώτο εξάμηνο του 2015 εθεωρείτο επιστήθιος φίλος της χώρας μας, από την οποία πολλοί και η κυβέρνηση προσδοκούσαν μάλιστα τη σωτηρία» (ΤΑ ΝΕΑ 13 Αυγούστου).
Και βεβαίως στο παιχνίδι με την Τουρκία πρόσφατα προστέθηκε η παράλογη (έως ανισόρροπη) παρέμβαση του Αμερικανού προέδρου, ομόρροπου σε πλείστα όσα με τον Έλληνα πρωθυπουργό.
«Το επίπεδο φιλίας και συνεργασίας που χαρακτήριζε τις σχέσεις Ελλάδος-Ρωσίας εδώ και 190 χρόνια». Προφανώς ο υπουργός γενικεύει προσωπικό του αίσθημα φιλίας με τη Σοβιετική Ένωση. Για τον ελληνικό λαό μεσολάβησαν 45 χρόνια ψυχρού πολέμου των δύο χωρών σε εχθρικά στρατόπεδα.
«Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να διαβάσει κανείς την κίνηση της Ρωσίας να προβεί σε απέλαση στελεχών της Ελληνικής Πρεσβείας στη Μόσχα… δεν βασιζόταν σε στοιχεία».
Είναι παγκόσμια πρακτική η απέλαση ως αντίμετρο για απέλαση διπλωματών . άσχετα από οποιαδήποτε άλλη θεώρηση. Έπρεπε ο υπουργός να το γνωρίζει και να το περιμένει.
«Εξ άλλου η ίδια [η Ελλάδα] ουδέποτε παρενέβη ή αποπειράθηκε να παρέμβει στις εσωτερικές υποθέσεις της Ρωσίας». Nα σκάσεις στα γέλια ή να κλάψεις; (Τέτοιου μεγέθους ευήθεια!). Η ανακοίνωση καταλήγει με την κατηγορία για ανάμειξη τσαρικής οργανώσεως στα πατριαρχεία της Μέσης Ανατολής!! Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Όπως η Παναγία η Ελευθερώτρια στην απελευθέρωση των δύο κρατούμενων από τους Τούρκους στρατιωτικών μας!! (Καμμένος).
Σε ποια εξήγηση μπορεί να αποδοθεί όλη αυτή η παράνοια; Βοηθάει τη δική μου σκέψη μία παραπομπή. Μία διατύπωση του μοναδικής πνευματικής και πολιτικής ακεραιότητας στοχαστή Ζήσιμου Λορετζάτου (1915-2004).
«Πολλοί σημαδεύτηκαν αποφασιστικά στη ζωή τους από τη σκέψη του Μαρξ. Οι περισσότεροι απόμειναν σημαδεμένοι… Ο Μαρξ – όπως και ο Freud – αφήνουν απάνω τους κάποιο κουσούρι» (σελ. 25, Collectanea, εκδ. ΔΟΜΟΣ).
Αυτό για τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος, τον κύριο Νίκο Κοτζιά . εξεκίνησε πούρος μαρξιστής. Για τον προϊστάμενό του: «Αυτό που βρίσκω περίεργο είναι πώς ένας άνθρωπος 43 ετών θεωρεί ως πρωθυπουργός και ηγέτης ότι έχει ως κύρια αποστολή του τη δικαίωση των αποτυχημένων ονείρων και προσδοκιών ορισμένων Ελλήνων τρεις γενιές πριν» (Μιχάλης Μπλέτσας, διευθυντής πληροφορικής στο Media Lab του Μ.Ι.Τ., από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 20ης Μαϊου).
Ακόμα και όταν επιχειρούν επικοινωνιακές αλχημείες για να καλύψουν ανομήματά τους. Να στρέψουν αλλού την αγωνία του κοσμάκη. Όπως, στην περίπτωσή μας, από τις ευθύνες τους για την τραγωδία της Ανατολικής Αττικής˙ με λεονταρισμούς προς τη Ρωσία.
