Ματαίως επιχειρείται η άλωση της δημοκρατίας μας μέσω της Δικαιοσύνης
Τέσσερα ήταν τα στοιχεία που διέκριναν το δημοκρατικό πολίτευμα τον 5ο π.Χ. αιώνα. Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Παιδεία, Καθήκον. Πάνω σ’ αυτές τις θεμελιώδεις και αδιάρρηκτες αρχές οικοδομήθηκε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι ανέδειξαν ως ύψιστη αξία τη δικαιοσύνη.
Τη θεοποίησαν και την ονόμασαν «Σύνθρονον των Θεών». Στόχευαν στη δημιουργία ανθρώπων με ηθικές αρχές και υψηλά ιδανικά, σεβασμό στους νόμους και στις αποφάσεις της δικαιοσύνης.
Tου Βασίλειου Γ. Παπαδάκη*
Ο Πλάτων (427-347 π.Χ.) θεωρούσε τη δικαιοσύνη αρετή ή ηθική αξία. Επεμβαίνει ώστε τα άτομα να μη βλάπτουν τη ζωή, την ελευθερία, την περιουσία και την τιμή των άλλων.
Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) στα Πολιτικά Α1. 253 α 52 γράφει: «Όταν ο άνθρωπος αποκοπεί από τη δικαιοσύνη και το νόμο γίνεται το χειρότερο απ΄ όλα τα ζώα». Επίσης στο 4ο βιβλίο των Πολιτικών: «Πάσης πολιτείας τρία μόρια εστίν: εν μεν το βολευόμενον περί των κοινών (κοινοβούλιο), δεύτερον το περί τας αρχάς (εκτελεστική εξουσία), τρίτον δε τι το δικάζον (δικαιοσύνη)».
Τα κυριότερα γνωρίσματα της δικαιοσύνης:
Ίσονομία: Οι πολίτες είναι ίσοι μπροστά στο νόμο.
Αξιοκρατία: Για υπεύθυνες θέσεις στην κοινωνία κάθε άνθρωπος εκτιμάται σύμφωνα με τα προσόντα και την αξία του.
Τιμωρία της αδικίας: Σωφρονίζει τους ανθρώπους για να γίνουν δικαιότεροι.
Επιείκεια: Η μεγάλη επιείκεια αποτελεί και μεγάλη αδικία. Το πνεύμα αυτό εκφράζει η γνωστή δικανική αρχή : «άκρα δικαιοσύνη είναι ύψιστη αδικία».
Άξιον απορίας η ζεύξη των λέξεων ιδεολογία – σωφρονισμός = (επιβάλλεται για παραδειγματισμό), με αναφορά στα ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματα του παραληρηματικού και παρανοϊκού τρομοκράτη της «17Ν» τα οποία συνιστούν «ιδεολογία επί της οποίας δεν χωρεί σωφρονισμός». Μαρξιστικές δαιμονοληψίες. Τον όρο ιδεολογία εισήγαγε το 19ο αιώνα ο κόμης Destuff de Tracy (1754-1836), Γάλλος φιλόσοφος, θεμελιωτής της φιλοσοφίας των ιδεολόγων για να δηλώσει μέσα από το σύγγραμμα «Στοιχεία της Ιδεολογίας» 1803, μία επιστήμη των ιδεών που θα αποκάλυπτε τις προκαταλήψεις των ανθρώπων.
Κατά τον Karl Marx (1818-1883), η ιδεολογία είναι μία ψευδής συνείδηση, ένας τρόπος εξιδανίκευσης των αντιφάσεων και αντιστροφής της πραγματικότητας. Προσπάθεια του ανθρώπου να λύσει με το νου τις αντιφάσεις που δεν μπορεί να λύσει με την πράξη. Κατά το Μarx η ιδεολογία δεν διαμορφώνει την πραγματικότητα αλλά η πραγματικότητα την ιδεολογία. Είναι ταξική έκφραση, ένα έντεχνο, σκόπιμο και παραπλανητικό δημιούργημα.
Ο Ιταλός εγκληματολόγος Cesare Lombroso (1831-1909) στο βιβλίο «Παραβατικά άτομα», 1894, γράφει: Το έγκλημα αποτελεί φυσιολογική συμπεριφορά ορισμένου ανθρωπολογικού τύπου. Η εγκληματική συμπεριφορά είναι συνυφασμένη με το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και φυσικό περιβάλλον του εγκληματία. Η πολιτεία οφείλει ν’ αντιμετωπίσει τον εγκληματία με θεραπευτικά και προληπτικά μέτρα. Ο Lombroso είναι ο θεμελιωτής της θετικής σχολής του ποινικού δικαίου.
Ο Γάλλος κοινωνιολόγος Emil Durkeim (1858-1917), στο έργο «Έγκλημα-Αυτοκτονία», κατατάσσει τους εκ γενετής δολοφόνους σε δύο κατηγορίες. Στην πρώτη ανήκουν άτομα νοητικά διαταραγμένα, σχιζοφρενή, που διαπράττουν χωρίς λόγο βίαιες και απρόσμενες ανθρωποκτονίες. Στη δεύτερη άτομα που επέλεξαν με τις εγκληματικές πράξεις να απομονωθούν από την κοινωνία.
Ο Γερμανοβρεττανός κοινωνιολόγος Karl Mannheim (1893-1947), διακρίνει δύο έννοιες του όρου ιδεολογία: Την ειδική και την καθολική. Η ειδική δηλώνει σκεπτικισμό για τις ιδέες και παραστάσεις που προβάλει ο αντίπαλος. Η καθολική αναφέρεται στο χαρακτηριστικό τρόπο του σκέπτεσθαι. Ο Mannheim ξεχωρίζει την ιδεολογία από την ουτοπία που αναφέρεται σε αντικείμενα ή καταστάσεις που δεν υφίστανται στην πραγματικότητα.
Στη φιλοσοφία η ιδεολογία εμφανίζεται ως ιδέα, θεωρία, κοσμοθεωρία. Στη στενότερη της έννοια είναι κοινωνική, πολιτική έννοια την οποία εκμεταλλεύονται ομάδες που επιδιώκουν τη μεταβολή του πολιτειακού πολιτεύματος. Ιδεολογίες θεωρούνται: Ο κομμουνισμός, εθνοσοσιαλισμός, σοσιαλισμός, φασισμός, φιλελευθερισμός.
Η δικαιοσύνη αποτελεί επιτακτικό και καθολικό αίτημα των πολιτών. Με την αρετή της δικαιοσύνης καταργούνται προνόμια και προστατεύονται τα ατομικά δικαιώματα. Επικρατεί στην κοινωνία ισότητα, αδελφοσύνη και ελευθερία. Δεν θ’ αλωθεί ούτε από τη βία-τρομοκρατία της ομάδας Ρουβίκωνα και τα παρακλάδια της 17 «Ν» ούτε από το δόλο οποιασδήποτε ιδεολογίας.
Η αναφορά στην καταγωγή της δικαστού από την Ευρυτανία ανεκάλεσε στη μνήμη το χειμώνα, 1949 όταν ο Ελληνικός Στρατός με αρχιστράτηγο τον Αλέξανδρο Παπάγο (1883-1955), στρατηγούς τον Παυσανία Κατσώτα (1893-1891) και Θρασύβουλο Τσακαλώτο (1897-1989), απελευθέρωσαν το Καρπενήσι από τους αντάρτες του «Καπετάν Γιώτη», Χαρίλαος Φλωράκης (1914-2005). Λίγους μήνες αργότερα οι Ένοπλες Δυνάμεις στο Γράμμο-Βίτσι, Αύγουστο 1949, συνέτριψαν τους κομμουνιστές. Για να μη λησμονούμε.
Οι κυβερνώντες, λιποτάκτες του καθήκοντος, με δεσμούς ευθύγραμμης αιματοσυγγένειας με τη 17 «Ν», και η σύντροφος του πρωθυπουργού οπτασιάζονταν τη δικαιοσύνη ως υποπόδιο των ποδών της συριζαϊκής δεσποτείας.
Η απάντηση στους ονειρισμούς της τουαλεταρισμένης συντρόφου: «έχουμε την κυβέρνηση, δεν έχουμε την εξουσία» = δικαιοσύνη, δόθηκε στις ευρωεκλογές, 26 Μαΐου, και δημοτικές, 2 Ιουνίου, όπου χάθηκε υπό τον ορίζοντα ο ήλιος της «πρώτη (συμ)φορά αριστεράς», μαζί με το «ηθικό πλεονέκτημα» του απολωλώτος πρωθυπουργού που έχει συνθηκολογήσει με τη συνείδηση του.
Επακολούθημα: «Το πιο γερό θεμέλιο της πολιτείας είναι η δικαιοσύνη», Πίνδαρος (522-448 π.X.), λυρικός ποιητής.
*Δημοσιογράφος, Επίτιμο μέλος Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων
