Όποιος υποστηρίζει ότι για την αντιμετώπιση της κρίσης του κορωνοϊού ο κ. Τσίπρας παρουσίασε άλλο ένα «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», απλά τον αδικεί ως προς τις διαχρονικές επιδόσεις του στη δημαγωγία.
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη*
Η κεντρική ιδέα, βέβαια, είναι η ίδια: Λεφτά υπάρχουν – θα πάρουμε 3 δις από το ΤΧΣ, 3 δις από την πάταξη της φορολογίας, 3 δις από την ανακατανομή πόρων από το ΕΣΠΑ, νέα σεισάχθεια, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και τα λοιπά.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Άλλο ένα (τρίτο και αχρείαστο) μνημόνιο, παράδοση της δημόσιας περιουσίας στο υπερταμείο, παράδοση όλων των δανείων στα ξένα funds – γνωστά στη συριζαϊκή διάλεκτο και ως «κοράκια της καταστροφής» – και άλλα πολλά.
Εδώ, όμως, έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους. Δεν προτείνουν «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», αλλά ένα… πλανητικό πρόγραμμα! Και μάλιστα στην κυριολεξία.
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα προγράμματα αντιμετώπισης της κρίσης κορωνοϊού των άλλων χωρών (ακόμη – για την ακρίβεια κυρίως – αυτών με τις βιομηχανίες κολοσσούς και την μεγάλη παραγωγή) θα διαπιστώσει ότι όλοι έλαβαν κάποια άμεσα μέτρα, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία τα μέτρα τους είναι μεσομακροπρόθεσμα και σχετίζονται με την παροχή εγγυήσεων για δάνεια.
Θα διαπιστώσει επίσης ότι καμιά χώρα δεν έλαβε μέτρα όπως αυτά της Ελλάδας – στον οικονομικό τομέα, εννοώ, διότι στον υγειονομικό είναι απολύτως επιβεβαιωμένο και το αναγνωρίζουν φίλοι και αντίπαλοι.
Τι έδωσαν οι άλλοι
Όλες οι χώρες έλαβαν διάφορα και διαφορετικά μέτρα:
Άλλοι – η συντριπτική πλειοψηφία – έδωσαν μόνο εγγυήσεις για δάνεια και μετέφεραν τα πάντα (μισθούς, διατήρηση θέσεων εργασίας, φορολογικές υποχρεώσεις) στις επιχειρήσεις, που καλούνται να τα καλύψουν από τα δάνεια που ΘΑ πάρουν.
Άλλοι έδωσαν κάποια επιδόματα (600 ευρώ εδώ, 400 ευρώ εκεί, κουπόνια για σίτιση παραπέρα, μέριμνα μόνο για όσους βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας παραδίπλα) – και αυτά όχι όλα τα παραπάνω μέτρα από όλους συγχρόνως. Για παράδειγμα χρήματα μόνο στους φτωχούς έδωσαν η Αυστραλία και η Ινδία.
Άλλοι υποχρέωσαν τις επιχειρήσεις να πληρώσουν τους μισθούς, χωρίς καμιά αναβολή καταβολής φορολογικών υποχρεώσεων και με την παράλληλη υποχρέωση των εργαζομένων να αναπληρώσουν τις χαμένες εργατοώρες όταν περάσει η κρίση και μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου, δηλαδή να δουλέψουν μετά διπλές βάρδιες ως είλωτες.
(Αυτά – και κυρίως αυτό το τελευταίο – ισχύουν στην σοσιαλκομμουνιστική Ισπανία του Σάντσεθ και του Ιγκλέσιας, με τις τέσσερις εκλογές και σε τέσσερα χρόνια, που ακόμη δεν έχουν καταφέρει να ψηφίσουν τον προϋπολογισμό του 2020).
Άλλοι βάζουν την τοπική αυτοδιοίκηση να μοιράζει συσσίτια με απλή προκαταβολή των κονδυλίων που ούτως ή άλλως θα λάμβαναν οι δήμοι. (Αυτό στην Ιταλία της Κεντροαριστεράς με τις 66 κυβερνήσεις σε 77 χρόνια, ελέω απλής αναλογικής).
Άλλοι πληρώνουν το 75% των μισθών, αλλά δεν δίνουν καμιά αναβολή καταβολής φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων, διότι υπολόγισαν πως τα ποσά από τους φόρους που θα εισπράξουν είναι περισσότερα από αυτά που θα δώσουν για μισθούς. (Η Δανία παραδείγματος χάριν, που είναι η χώρα με την πιο υψηλή φορολογία).
Άλλοι έστειλαν τους εργοδότες σε ειδικά Ταμεία Εργοδοτικών Οργανώσεων (δηλαδή στα δικά τους χρήματα), όπως έπραξε η Ολλανδία.
Άλλοι υποσχέθηκαν δάνεια στις πληττόμενες επιχειρήσεις τους και τώρα τσακώνονται με τις τράπεζές τους, που περίπου τους λένε ότι λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο. (Αυτό στην σοσιαλιστική Πορτογαλία, όπου ο Κόστα παλεύει για την ψήφο ανοχής από το Μπλόκο της Αριστεράς, τα νομοσχέδια ψηφίζονται ένα-ένα για να μην πέσει η κυβέρνηση και ο Πρόεδρος Σόουζα αυτές τις μέρες μαλώνει με τις τράπεζες, καλώντας τις να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων).
Άλλοι (οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ) ανακοίνωσαν δάνεια και βοήθεια σε ρευστό, αλλά με την υποσημείωση ότι αναμένουν πότε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα καταλήξει σε συμφωνία και θα στείλει τα τσουβάλια με τα χρήματα.
Και όλοι υπολόγισαν στο κόστος της κρίσης τα ποσά που θα λείψουν από την αναβολή καταβολής φορολογικών υποχρεώσεων – προφανώς τα οικονομικά τους επιτελεία είναι πολύ ανόητα και δεν σκέφθηκαν να μην τα υπολογίσουν όπως κάνουν οι κύριοι Τσίπρας και Τσακαλώτος. Τέτοια ξεφτέρια μόνο εμείς διαθέτουμε.
(Επί του θέματος, ο κ. Τσίπρας είπε στην συνέντευξή του στον Αντέννα και στο Νίκο Χατζηνικολάου ότι πρόκειται για αναβολή και ότι οι φόροι θα πληρωθούν μετά την περίοδο χάριτος των έξι μηνών. Συγγνώμη, αλλά πότε θα πληρωθούν; Ποιος θα είναι σε θέση να τα πληρώσει όλα μαζεμένα μετά την κρίση;
Προφανώς θα αρχίσουν οι ρυθμίσεις και πάντως δεν θα καταβληθούν μέσα στο 2020, οπότε αυτά τα χρήματα θα λείψουν από τον προϋπολογισμό της χρονιάς. Αλλά όταν η επιστήμη της οικονομίας συναντιέται με την τέχνη της δημαγωγίας, εκεί φθάνουμε).
Οι προτεραιότητες της Ελλάδας και το εθνικό στοίχημα
Μετά από τα παραπάνω, θα καταλάβατε ότι καμιά χώρα επί του πλανήτου δεν δημιούργησε ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα όπως αυτό της ελληνικής κυβέρνησης – 80 ευρώ σε σχεδόν 2 εκ πολίτες, 600 ευρώ σε 700.000 επαγγελματίες, αναβολή φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων, μείωση ενοικίων, ενίσχυση νοσοκομείων, επαναπατρισμοί, αγορά μέσων προστασίας, άδειες ειδικού σκοπού στους γονείς, μείωση ΦΠΑ στα είδη πρώτης υγειονομικής ανάγκης, χρήματα για τους μαχητές της υγείας και τα λοιπά και τα λοιπά.
Και μάλιστα ενώ η χώρα βρέθηκε να αντιμετωπίζει δύο υπαρξιακές μάχες συγχρόνως – την απόπειρα εισβολής από τον Έβρο και την επιδρομή του κορωνοϊού.
Γιατί τα έκανε όλα αυτά η Ελλάδα; Μα επειδή η κυβέρνηση Μητσοτάκη έβαλε προτεραιότητες: Πρώτα η ζωή των ανθρώπων, την ίδια ώρα η κάλυψη των βασικών αναγκών όλων και συγχρόνως η δημιουργία προϋποθέσεων για να διατηρηθεί σε κατάσταση επανεκκίνησης η οικονομία, που παγκοσμίως έχει μπει σε χειμερία νάρκη.
Όλα αυτά δεν μπορούσαν να ανακοινωθούν συγχρόνως – πουθενά δεν έγινε κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα, η Ιταλία έχει εκδώσει πάνω από δέκα διατάγματα, η Ιαπωνία μόλις τις προάλλες ανακοίνωσε το κανονικό πρόγραμμα.
Πολύ περισσότερο που αυτή τη στιγμή το μεγάλο εθνικό στοίχημα είναι να φύγει σε όλον τον κόσμο το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι μια ασφαλής χώρα, με σοβαρούς επιστήμονες, καλή υγειονομική περίθαλψη, αποτελεσματική αστυνομία, σταθερότητα πολιτική και κοινωνική.
Αυτό θα είναι από εδώ και πέρα το διαβατήριό μας, που θα φέρει έκρηξη τουρισμού, δηλαδή της βαριάς βιομηχανίας μας.
Όλα τα προγράμματα σε ένα
Ερχόμαστε τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ που επιδίδεται σε… αντιπολίτευση του κορωνοϊού. Μας παρουσίασαν ένα «πρόγραμμα» αντιμετώπισης της κρίσης.
Κατ’ αρχήν, δεν βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο ώστε τα κόμματα να παρουσιάζουν τα προγράμματά τους και οι πολίτες να επιλέγουν.
Είμαστε στο μέσον μιας κρίσης, όπου ένα πρόγραμμα, το κυβερνητικό, εφαρμόζεται ήδη.
Τι καλείται να πράξει η κυβέρνηση; Να παρατήσει το δικό της πρόγραμμα και να πιάσει να εφαρμόζει αυτό του ΣΥΡΙΖΑ;
Απ’ ό,τι φαίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να συνεχιστούν οι παροχές της κυβέρνησης και αυτή να προσθέσει στο δικό της πρόγραμμα το «πρόγραμμα» ΣΥΡΙΖΑ.
Άρα, δεν μιλάμε ούτε για 24 δις, ούτε για 26. Μιλάμε για 50 τουλάχιστον, στα οποία πρέπει να προσθέσουμε και τα ποσά από τις αναβολές φόρων.
Όσον αφορά σ’ αυτό καθαυτό το «πρόγραμμα» ΣΥΡΙΖΑ:
Δεν είναι «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Είναι πρόγραμμα… πλανητικό!
Τι έκαναν δηλαδή οι εγκέφαλοι της Κουμουνδούρου; Έβαλαν κάτω τα προγράμματα όοοοοολων των άλλων χωρών, επέλεξαν μόνο τις παροχές – όπως τους βόλευε δηλαδή, από τον έναν τις πληρωμές των μισθών, από τον άλλον τις αναβολές των φόρων, από τον τρίτο την αναβολή καταβολής δόσεων δανείων, από τον τέταρτο το ένα επίδομα, από τον πέμπτο το άλλο επίδομα, από τον έκτο τις εγγυήσεις για δάνεια – τα ένωσαν όλα αυτά μαζί και μας τα παρουσίασαν ως… ένα πρόγραμμα αποκλειστικά για την Ελλάδα!
Και για να τελειώνουμε:
Από την κρίση του κορωνοϊού θα βγούμε σίγουρα λαβωμένοι – όπως και όλος ο κόσμος, ο οποίος στην κυριολεξία έκλεισε, με πάνω από 4 δις ανθρώπους να βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε οικειοθελή αυτοπεριορισμό.
Θα υπάρξουν, όμως, και θετικά σημεία:
Ο εξοπλισμός των νοσοκομείων μας και των ΜΕΘ (χάρη στη δυνατότητα που παρέσχε η Ε.Ε. για απεριόριστες δαπάνες σ’ αυτόν τον τομέα, αλλά και χάρη στους δωρητές του Ιδιωτικού
τομέα, ο οποίος έτσι κι’ αλλιώς χρηματοδοτεί τέτοιου είδους δαπάνες από τους φόρους του).
Η δημιουργία κοινής πεποίθησης ότι δεν είναι υποχρεωτικό να είμαστε ένα απέραντο μπάχαλο.
Και, και…
Το τέλος της δημαγωγίας και η επίταξη εγκεφάλου
Και ίσως το τέλος της δημαγωγίας. Γράφω «ίσως» διότι η δημαγωγία είναι η διαχρονική επιδημία που πλήττει το Έθνος, το σαράκι που κατατρώει τις σάρκες μας και που προστίθεται στο άλλο προπατορικό μας αμάρτημα, τον εθνικό διχασμό.
Το 2015, ένα μεγάλο μέρος του λαού πίστεψε στις δημαγωγικές υποσχέσεις και υπέκυψε στις διχαστικές φωνές του μίσους. Σήμερα, με τα «προγράμματα» του ΣΥΡΙΖΑ δεν ασχολείται κανείς.
Τι απομένει σε όσους επιδίδονται σε αντιπολίτευση του κορωνοϊου; (Σκεφθείτε ότι καθημερινά το Αθηναϊκό Πρακτορείο δημοσιεύει πάνω από είκοσι ανακοινώσεις, δηλώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ – που συγχρόνως καταθέτουν άπειρο αριθμό ερωτήσεων στη Βουλή, την ώρα που τα ινδάλματά τους στην Ισπανία έκλεισαν τη δική τους Βουλή).
Τι απομένει, λοιπόν; Η γκρίνια, η μουρμούρα και οι ιδεοληψίες περί ανάγκης επιτάξεων στον ιδιωτικό τομέα και τα λοιπά.
Δυστυχώς, για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει δυνατότητα… επίταξης εγκεφάλου…
*Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών της Ν.Δ, πρώην υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητική εκπρόσωπος, δημοσιογράφος
