Οι άνθρωποι του Τύπου, κύριε Πρόεδρε, δεν είναι κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι είναι οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας. Και νομίζω ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει για όλους.
Όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο. Όλοι έχουν τις ίδιες ελάχιστες υποχρεώσεις απέναντι στην Πολιτεία και το κοινωνικό σύνολο και τα ίδια δικαιώματα.
Του Θανάση Μαυρίδη
Πολλές φορές εμείς οι δημοσιογράφοι ξεφεύγουμε. Κυριολεκτικώς. Επειδή η γραφίδα και ακόμη περισσότερο το μαρκούτσι, μας έδωσαν «δύναμη». Πολύ περισσότερο οι επιχειρηματίες του χώρου! Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πολλές εκδοτικές επιχειρήσεις οφείλουν σε όποιον ομιλεί την ελληνική γλώσσα και παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να λειτουργούν σαν να μη συμβαίνει κάτι.
Έχω και τις δύο ιδιότητες. Και του δημοσιογράφου και του επιχειρηματία στον χώρο των Μέσων Ενημέρωσης. Αλλά νιώθω περισσότερο δημοσιογράφος και γι’ αυτό δεν πρόκειται να γίνω καλός επιχειρηματίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στον χώρο του Τύπου υπάρχει κρίση.
Οι κυκλοφορίες των εφημερίδων είναι τόσο χαμηλές που ακόμη και η λειτουργία μιας εφημερίδας υπό τις παρούσες συνθήκες είναι ηρωική προσπάθεια ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε. Η διαφημιστική δαπάνη, επίσης, έχει υποχωρήσει αισθητά και έχει προκαλέσει αλυσιδωτά προβλήματα στη βιομηχανία του Τύπου.
Ως δημοσιογράφος θλίβομαι κάθε φορά που ένα μέσο ενημέρωσης κλείνει. Ως επιχειρηματίας δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να λειτουργούν επιχειρήσεις που οφείλουν εκατομμύρια ευρώ σε εργαζόμενους, Δημόσιο, ασφαλιστικούς φορείς και προμηθευτές. Είναι θέμα δημοκρατίας! Προφανώς. Αλλά ποιο απ’ όλα.
Το να λειτουργεί μία επιχείρηση έξω από τους νόμους που ισχύουν για άλλες επιχειρήσεις ή το δικαίωμα του Λόγου; Διότι το τελευταίο δεν αμφισβητείται και έχει κυρίως να κάνει με τη δυνατότητα του δημοσιογράφου ή και οποιουδήποτε άλλου πολίτη να εκφράζεται ελεύθερα. Ο επιχειρηματίας του Τύπου είναι άλλο κεφάλαιο…
Μήπως δημιουργούνται ερωτήματα από το γεγονός ότι χρεοκοπημένες επιχειρήσεις κρατιούνται στη ζωή με μηχανικά μέσα; Αυτό, ναι! Είναι φανερό και προκλητικό. Συνεχίζουν και λειτουργούν επειδή κάποιος ισχυρός τούς κρατά στη ζωή. Κι αυτός ο ισχυρός, κύριε Πρόεδρε, είναι το κράτος!
Το κράτος ανέχεται να συνεχίζει να λειτουργεί μία επιχείρηση του Τύπου με οφειλές δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, ενώ απειλεί να αφανίσει το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς για συγκριτικά ασήμαντη αφορμή. Και το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι το πώς χρεοκόπησαν οι εταιρείες του Τύπου.
Παιχνίδια εξουσίας. Έτσι τα λένε! Να μας συγχωρείτε, αλλά επιστρέφουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε. Οι άνθρωποι του Τύπου, κύριε Πρόεδρε, δεν είναι κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι είναι οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας.
Και ποιο είναι το αίτημα; Να εφαρμοστεί ο νόμος! Ο,τι ισχύει για όλους να ισχύει και για τις επιχειρήσεις Τύπου. Σε διαφορετική περίπτωση μιλάμε για αθέμιτο ανταγωνισμό και για διαπλοκή. Όλα τα άλλα είναι για να έχουμε να λέμε.
Να βοηθηθεί ο χώρος των εφημερίδων, όπως και του βιβλίου. Επειδή δεν είναι καλό για τη χώρα να διαβάζουν συστηματικά βιβλία λιγότεροι από 10.000 άνθρωποι. Ή εφημερίδες λιγότεροι από 30.000 την ημέρα.
Πρέπει να στηριχτούν αξιόλογες εκδοτικές προσπάθειες. Όχι με επιχορηγήσεις και θαλασσοδάνεια, αλλά με μία προσπάθεια να μάθουν οι νέοι άνθρωποι να διαβάζουν.
Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να δίνονται κουπόνια σε νέους ανθρώπους κι αυτό είναι ένα μέτρο που το μεγαλύτερο μέρος του κόστους θα μπορούσαν να το αναλάβουν οι ίδιοι οι εκδότες. Και για να αποφύγουμε οποιαδήποτε παρεξήγηση, να αναφερθούμε και στη δική μας προσπάθεια:
Ο «Φιλελεύθερος» είναι μια νέα εκδοτική προσπάθεια. Επιβιώνει επειδή χρηματοδοτείται από τα κέρδη του liberal.gr. Αν ο «Φιλελεύθερος» ήταν μία αυτόνομη εκδοτική προσπάθεια, χωρίς την πολύπλευρη στήριξη του liberal, δεν θα είχε αντέξει.
Έχουμε μία μικρή κυκλοφορία, περί τις 2.000 φύλλα, κι αυτή μαζί με τις συνδρομές. Δεν θα λέγαμε ότι είναι ένα ικανοποιητικό νούμερο. Και θα προσπαθήσουμε σκληρά στο επόμενο χρονικό διάστημα να το βελτιώσουμε. Ωστόσο, δεν οφείλουμε σε κάποιον.
Δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να λειτουργώ οφείλοντας χρήματα στους συναδέλφους μου, επειδή δεν θα μπορούσα να τους δω στα μάτια. Και δεν θα μπορούσα να οφείλω σε Δημόσιο και ασφαλιστικούς φορείς, επειδή η λειτουργία μου θα ήταν τότε υπόθεση του… κράτους.
Το θέμα, κύριε Πρόεδρε, είναι πως το κράτος εκμεταλλεύεται -αν εκμεταλλεύεται- την κρίση στον Τύπο για να δημιουργήσει εξαρτήσεις. Και ξέρουμε ότι εσείς δεν θα συμφωνούσατε ποτέ με μία τέτοια λογική. Όπως έκαναν άλλοι…
ΠΗΓΗ: LIBERAL.GR
