Δεν νομίζω να είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο οι »πολιτκοί» (ακόμη και όσοι κατέρχονται στον στίβο της Αυτοδιοίκησης και αυτοβαπτίζονται πολιτικοί) να χρησιμοποιούν τα social media προσπαθώντας να περάσουν το μήνυμα της υπερδραστηριότητας.
Είδικά δε όσοι δεν μπορούν να διατυπώσουν πολιτικό λόγο, προτιμούν τα μηνυματικά δελτία τύπου και την απαραίτητη φωτογράφιση σε events και…πανηγύρια.
Του Ηλία Καραβόλια
Τα like στο facebook και τα follow στο twitter, δίνουν και παίρνουν, ανεβάζοντας την ηδονή της δημοφιλίας για όσους αναρτούν φωτογραφίες και σχόλια για εκδηλώσεις, επετείους, γιορτές.
Πόσο κοντά είναι όμως άραγε η πραγματικότητα στην καθημερινή ζωή ενός πολίτη που κάνει like στον εκλεκτό του; Πόσο αληθινή είναι η φιλία με έναν άνθρωπο που νιώθει ότι έχει …χιλιάδες φίλους που επιβραβεύουν την ανάρτηση μιας φωτογραφίας ή μιας ευχής σε γιορτές;
Στην εποχή της επικοινωνίας, κανείς δεν αφαιρεί το δικαίωμα των πολιτευτών και των αιρετών να προβάλλουν το έργο τους, τον λόγο τους, τις προθέσεις τους. Το ερώτημα είναι άλλο: η ζωή όπως φαίνεται στο facebook, με τις ευχές και τα συλληπητήρια, με τις προσωπικές στιγμές και με την συλλογική εκκοσμίκευση, είναι ζωή εκ του Πραγματικού ; Μήπως τα like έχουν γίνει πλέον αυτόματη μηχανική επιβράβευση της παρουσίας του Άλλου, ακόμα και αν δεν μας εκφράζει ή δεν μας εκπροσωπεί; Είναι άραγε κάλπη το facebook όπου εκλέγουμε αντιπροσώπους τόσο σέ επίπεδο χώρας όσο και σε τοπικό επίπεδο;
Η αλήθεια είναι ότι μια νέα πραγματικότητα αναδύθηκε στην σχέση πολίτη-πολιτικού, απο την στιγμή ο πολίτης κρατάει στην παλάμη του ταυτόχρονα ,μηχανή επιβράβευσης και κυτίο παραπόνων. Tα smartphones και τα tablets είναι αυτά που μας βάζουν σε καθημερινά κοινοβούλια και σε συνελεύσεις. Μια ατελείωτη συνέλευση άλλωστε είναι η διαδραστική επικοινωνία στο ίδιο το διαδίκτυο.
Και κάπου εδώ ξεκινάει η πλάνη, η ψευδαίσθηση. »Μου κάνουν περισσότερα like απο τον τάδε ή τον δείνα, άρα έχω περισσότερες ψήφους…» Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται παράλογο. Όμως επειδή έχει αντικατασταθεί (στο μυαλό πολλών ) η κοινωνία ώς σύνολο δρώντων υποκειμένων με την συνεχώς διευρυνόμενη κοινωνία τεχνοεπικοινωνίας ( facebook) τότε είναι που ξεκινάει το πρόβλημα. Ξέρουμε ότι απέχουν απο το facebook αρκετοί. Κυρίως γονείς και παππούδες.
Έχοντας λοιπόν κάποιος 5 χιλιάδες φίλους, ξεχνάει ότι υπάρχουν άλλοι 5, 10, 20 χιλιάδες που δεν τον ξέρουν. Ο έμπειρος πολιτευτής θα εκμεταλλευτεί αυτή την ανισορροπία facebook και πραγματικότητας και θα εισβάλλει έξυπνα και στις δυο »κοινωνίες». Χειραψίες και επισκέψεις που θα δείχνουν γνήσιο ενδιαφέρον και κυρίως θέσεις, προτάσεις και όχι ατελείωτα ευχολόγια με ..θαυμαστικά.
Σε μια φουτουριστική εκδοχή της σημερινής Ελλάδας, ίσως η ψήφος να γίνει ηλεκτρονική και ίσως οι γονείς και οι παππούδες να πρέπει να μάθουν απο τα παιδιά τους πώς να ψηφίσουν. Αλλά το ποιόν θα ψηφίσουν, δεν νομίζω ότι μπορεί να τους το επιβάλλουν τα παιδιά. Οι μεγαλύτερες γενιές αντιλαμβάνονται το πολύ απλό: με το να βρίσκονται ακόμα και μικρά παιδιά συνεχώς με ενα κινητο στο χέρι, αλλοτριώνονται και η κοινωνία δεν »παράγει», δεν δουλεύει δημιουργικά, απλά αναλώνεται σε μια ροή επικοινωνίας ψυχαναγκαστική σχεδόν, όπου οι δρώντες δεν θέλουν να μείνουν έξω απο την ροή αυτή. Και ακριβώς εδώ είναι που αυτή η ροή, αυτό το ανοιχτό θέαμα στο facebook να βλέπεις τους πάντες σε κατάσταση ευτυχίας, δυστυχίας, αγανάκτησης, μοιάζει με έκσταση της παραγωγής( Baudrillard) αλλά δεν είναι.
Δεν δημιουργεί ο άνθρωπος όταν απλά επικοινωνεί, ειδικά εικονικά. Και φυσικά το μείζον είναι ότι σε τέτοια ανηλεή επίθεση της οικονομίας στην ζωή αυτή καθ αυτή, το ανθρώπινο είδος, παρά το ότι έχει δωρέαν και άκοπα στο χέρι του την μεγαλύτερη κομμούνα όλων των εποχών( internet) δεν συνασπίζεται για να διαμαρτυρηθεί, να εξεγερθεί, να επαναστατήσει.
Καλό είναι λοιπόν όσοι θέλουν να διατηρούν δημοφιλία μέσω του facebook, να καταλάβουν οτι τα like γίνονται ενίοτε και απο τον καναπέ, οπότε ας φροντίσουν να »σηκώσουν» απο τον καναπέ αυτούς τους »φίλους». Όχι με κραυγές και θαυμαστικά. Αλλά με την πλούσια ελληνική Γλώσσα και τον πανάρχαιο ελληνικό Λόγο…