Συφοριασμένες. Σαν των Τρώων! Τέτοιες είναι πια οι προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα να συγκρατήσει «το τρένο της μεγάλης φυγής», που απειλεί να διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ εις τα εξ ων συνετέθη προ ετών.
Του Χρήστου Υφαντή
Ο (για πόσο ακόμη;) πρόεδρος του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν προλαβαίνει να απαντά, όσο μπορεί και όσο «του κόβει», στα απανωτά χτυπήματα που δέχεται σε πολιτικό και επικοινωνιακό κυρίως από τα πρόσωπα τα οποία ο ίδιος επέλεξε να έχει μαζί του στη νέα φάση του εγχειρήματος της δήθεν κεντροαριστερής στροφής.
Ήδη, μετράει τρομακτικές απώλειες από την σοβαρότατη επιρροή που ασκεί ο «βαξεβανισμός» ( η σύγχρονη εκδοχή του αυριανισμού, σύμφωνα με τον Σκουρλέτη) στην ηγετική ομάδα που ο ίδιος διαμόρφωσε και την οποία σέρνει μαζί του όπου και αν πάει και με όποιους και αν διαλέγεται.
Την εικόνα ενός παιχνιδιού που είναι χαμένο από χέρι ενισχύει καθημερινά η πλήρης αποστασιοποίηση όλης της παλιάς κομμουνιστογενούς αριστεράς, στα χέρια της οποίας ο Τσίπρας ανδρώθηκε και εξελίχθηκε πολιτικά. Πλέον, δεν είναι μόνο ο Αλαβάνος που τον απαξιώνει συνεχώς.
Η «αγία τριάδα» Βούτση, Φίλη, Σκουρλέτη έχει αποφασίσει, οριστικά και αμετάκλητα, πως δεν επιθυμεί καμία ιδιαίτερη σχέση με το περιβάλλον του προέδρου και με τον ίδιο και ήδη περί άλλα τυρβάζει.
Το ξεκατίνιασμα της ομάδας Βαξεβάνη (με Πολάκη, Δούρου, Γεροβασίλη και όλη την υπόλοιπη κομπανία) με τον Σκουρλέτη ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει. Όσα ειπώθηκαν δημοσίως και ( το σημαντικότερο) όσα αναφέρθηκαν στις ιδιωτικές συναντήσεις και εντός του κομματικού μηχανισμού οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια πολλά κομμάτια και τίποτε στον ορίζοντα δεν μοιάζει ικανό να επανασυνδέσει το γυαλί που ράγισε.
Οι «αντι –βαξεβανικοί» του κόμματος ήδη διαμήνυσαν στον Τσίπρα ότι είναι μόνος του στις αγκαλιές με τον νεοαυριανισμό και πως οι ίδιοι δεν είναι διατεθειμένοι έναντι οποιουδήποτε κομματικού ανταλλάγματος να βάλουν πλάτη στην απέλπιδα προσπάθεια για την αντιστροφή της εικόνας.
Άλλωστε, δείχνουν σε κάθε ευκαιρία ότι ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους με τον πρόεδρο και το περιβάλλον του, με τις διαφορές τους να έχουν καταστεί πια κεφαλαιώδεις.
Η απέλπιδα προσπάθεια του Τσίπρα να τους προσεγγίσει ρίχνοντας στην αρένα με τα λιοντάρια τον Παπαδημούλη ( για αντιπρόεδρος του Παραδιά ετοιμάζεται), με τον οποίο οι «παλιοί» δεν έχουν ούτε καλημέρα δεν έπεισε κανένα.
Ο άλλοτε συνεργάτης του Λεωνίδα Κύρκου, κολλητός του Κουβέλη και «εφιάλτης» της ΔΗΜΑΡ έχει, στην ουσία, διακόψει κάθε επαφή τόσο με το κόμμα όσο και με τους υπόλοιπους ευρωβουλευτές. Η παρουσία του συνιστά «επιδημία λέπρας» για τον ΣΥΡΙΖΑ και να ανταλλακτική του αξία είναι κάτω του μηδενός.
Δεν θα μπορούσε ποτέ η θυσία του στο βωμό μιας δήθεν αριστεροσύνης που χάθηκε για πάντα να δελεάσει τον Βούτση, τον Φίλη και τον Σκουρλέτη, στελέχη που δημόσια υποστηρίζουν πως έχουν «αντι – αυριανικά αντισώματα», που κληρονόμησαν από τον χώρο τους τα προηγούμενα χρόνια.
Μέσα στον γενικό χαμό ήρθε κι η συνάντηση με τον κ. Βαρδή Βαρδινογιάννη να προκαλέσει νέα θύελλα και να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τις επιφυλάξεις και τις αντιρρήσεις των «σοφών του κόμματος» για την πορεία που έχει πάρει ο χώρος.
Η συνάντηση εισπράχθηκε ως πλήρης απόδειξη της επιθυμίας του παλιού επιχειρηματικού κατεστημένου για διαμορφώσει το ίδιο τις πολιτικές εξελίξεις στην κεντροαριστερά και απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων. Κάτι ανάλογο βεβαίως συνέβη και από την πλευρά του ΚΙΝΑΛ, εξέλιξη που επιβεβαίωσε πως οι δυο χώροι απέχουν μίλια μεταξύ τους ό,τι και να λέγεται.
Τι απόμεινε στον Τσίπρα; Να κάνει τον διαιτητή ανάμεσα στον Πολάκη και στον Λακόπουλο και να επικαιροποιεί, δήθεν, οικονομικά προγράμματα, το αντίκρισμα των οποίων είναι, δημοσκοπικά, μηδενικό.
