Όταν άρχισε να κλιμακώνεται η κρίση στα μέσα ενημέρωσης, ο ιδιοκτήτης του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη Σταύρος Ψυχάρης-μέτοχος επιπλέον στο Μέγκα- είχε μια ευκαιρία: να πουλήσει το Συγκρότημα και τις μετοχές του στο κανάλι και να περάσει το υπόλοιπο του βίου του γράφοντας όσα είδε κατά την πολυκύμαντη διαδρομή του στο πολιτικό και δημοσιογραφικο δάσος- από το σπίτι του στο Λυκαβηττό, με τον τρούλο του Αγίου Διονυσίου στα πόδια του.
Όπως ήταν για πολλά χρόνια τα “καλύτερα παιδιά” της εγχώριας πολιτικής τάξης- όλων των κομμάτων.
Του Γ. Λακόπουλου
Γιατί δεν το έκανε; Υπάρχουν πολλές ερμηνείες, με επικρατέστερη ότι δεν ήθελε να εγκαταλείψει ένα σπορ στο οποίο διακρίθηκε πρώτα ως δημοσιογράφος και εν συνεχεία ως εκδότης και επιχειρηματίας: το power game. Είχε άλλωστε τόσους εχθρούς που θα ήταν ίσως αφελές η επικίνδυνο.
Ωστόσο υπάρχει και μιά άλλη εξήγηση που βρίσκεται πιο κοντά στον χαρακτήρα του και υπήρξε ο άλλος εαυτός του για όσο διάστημα σταδιοδρόμησε ως μάνατζερ: δεν ήθελε να χάσουν τη δουλειά τους τόσοι πολλοί άνθρωποι.
Ο Ψυχάρης υπήρξε δημοσιογραφοπατέρας. Στην εποχή της διευθυντικής δόξας του ήταν απαιτητικός ακόμη και αυταρχικός, ο απόλυτος επαγγελματίας, αλλά ταυτόχρονα βρισκόταν δίπλα σε όποιον από τους συντάκτες του αντιμετώπιζε πρόβλημα- άσχετα αν τον είχε στολίσει προηγουμένως γιατί δεν έκανε καλά τη δουλειά του.
Προτιμούσε να βάζει τις φωνές, παρά να απολύει. Υπήρξε εγωιστικός, είχε μια ιδιότυπη αυστηρότητα στην αξιολόγηση της δουλειάς των δημοσιογράφων του, αλλά ήταν δίκαιος και ανθρώπινος ..
Όσο ενδεχομένως δεν άντεχε να χάσει ο ίδιος την ισχύ και την προσωπική οικονομική υπερεπάρκεια που του εξασφάλισε το Συγκρότημα, άλλο τόσο δεν άντεχε να βγάλει το προσωπικό στην ανεργία. Γι αυτό συνέχισε. Τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι ώστε κινδυνεύει να του συμβούν και τα δυο.
Κυματα φυγής
Τα αίτια της κρίσης του ΔΟΛ είναι σχεδόν ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Αυτό που δεν φαίνεται ιδιαίτερα είναι οι συνθήκες στις οποίες δημιουργηθήκαν και γιατί ξέφυγαν από τον έλεγχο του πιο αρμόδιου.
Πρώτα από όλα, χωρίς τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια ο Ψυχάρης κανείς δεν θα μπορούσε να τον καταβάλει. Οσοι τουλάχιστον δοκίμασαν στο παρελθόν απέτυχαν.
Παράπλευρη απώλεια αυτής της κατάστασης ήταν η εξασθένιση των χαρακτηριστικών του στο σημείο που υπήρξε κυρίαρχος: στο μάνατζμεντ.
Αυτ η εξέλιξη διαμόρφωσε ,προ δεκαετίας περίπου , αδιανόητες καταστάσεις για τον ΔΟΛ: διάθεση φυγής-εκεί που το όνειρο κάθε δημοσιογράφου ήταν να βρει μια θέση στα έντυπα του.
Για την ακρίβεια τα σημάδια μιας επικείμενης αναξιοκρατικής εξέλιξης, ώθησαν στελέχη που δεν ήθελαν να μπλέξουν με <μαρμαράδες>, ή < γελωτοποιούς του βασιλέως>, να αποχωρήσουν αξιοπρεπώς. Αλλιώς γιατί να φυγουν από το <Βήμα> μεγάλα ονόματα της ελληνικής δημοσιογραφίας σαν το Νίκο Νικολάου και τον Αλέξη Παπαχελά;.
Ηταν η αίσθηση της επαπειλουμένης εσωτερικής αδικοπραξίας που δημιούργησε αναχωρητισμό . Κάποιοι από όσους έκαναν το <Βήμα> πρώτη εφημερίδα τα μάζεψαν κι έφυγαν. Αργότερα το ίδιο φαινόμενο έπληξε και τα <Νέα> ,για άλλους λόγους. Πίσω έμειναν για να πάρουν τις θέσεις τους κάποιοι με οχατχεντες που δεν ταυτιζονταν με τη φύση τυ συγροτηματος, ή την ανάγκη οχύρωσής του. Οπως και μετριότητες που δεν έκαναν καια διαφορά ούτε μενοντας, ούτε αποχωρώντας.
Η δημοσιογραφική κρίση προηγήθηκε
Η ουσία είναι ότι ο ΔΟΛ έμεινε χωρίς τα στελέχη που κατανοούσαν τον ιδιαίτερο ρόλο του στο μιντιακό στερέωμα, που μιλούσαν τη γλώσσα του κοινού του -και στη ουσία ήταν δημιουργήματα του ιδίου του Ψυχάρη και της σχολής του: πρώτα το ρεπορτάζ -και τα γράφουμε όλα για όλους. . Ωστόσο σε μια κρίσιμη φάση ο ίδιος δεν αξιολόγησε ότι έχανε – και -τη γενιά των δημοσιογράφων που ο ίδιος <έβγαλε>.
Την χαλαρότητα στο μάνατζμεντ ακολούθησαν τα στρατηγικά λάθη, ή μάλλον το ένα έφερε το άλλο. Σε κάποιες περιπτώσεις ο συνδυασμός αλαζονείας και διατεταγμένου ρόλου λειτουργούσε ως πρόκληση. Από ένα σημείο και πέρα οι από δεκαετίες αναγνώστες του Βήματος και των Νέων διαπίστωναν ότι οι δυο παραδοσιακές εφημερίδες της δημοκρατικής παράταξης άρχισαν να διολισθαίνουν προς το αντίπαλο στρατόπεδο. Όχι πάντα με επίνευση ή και γνώση του Ψυχάρη.
Τα πράγματα έγιναν χειρότερα στη συνεχεια. Με το πρόσχημα της κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ -στις γραμμές των ψηφοφόρων του οποίου υπήρχαν οι αναγνώστες των εντύπων του – ο ΔΟΛ -διολίσθησε προς τη ΝΔ. Πολέμησαν τον Καραμανλή και στήριζαν τον… Σαμαρά!.
Όσοι αναγώστες είχαν ακόμη την ανάμνηση των εποχών στις οποίες έκρυβαν τις δυο εφημερίδες για να μην γίνουν στόχος της μετεμφυλιακής Δεξιάς, τις εγκατέλειπαν και οι επίγονοι τους ακολουθουσαν. Το μαγαζι άφηνε ασύδοτους όσους έκοβαν το κλαδί στο όποιο καθόταν- από την ίδρυσή του..
Τα υπόλοιπα ήλθαν μοιραία. Ένα πανίσχυρο εκδοτικό συγκρότημα , το οποίο υπό τη διεύθυνση του τρίγωνου Λαμπράκης-Καραπαναγιώτης –Ψυχάρης διαμόρφωνε για δεκαετιες τους όρους μετεξέλιξης της δημοσιογραφίας καιτου Τύπου ααπό το ένα στάδιο στο επόμενο, έγινε ουρά των εξελίξεων. Η δημοσιογραφική κρίση προηγήθηκε της οικονομικής.
Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε από εκείνους που έπεισαν τον Ψυχάρη, ή δεν τον επέτρεψαν, να δημοσιοποιήσει τις προεκλογικές συναντήσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα -που δεν είχαν τίποτε το μη φυσιολογικό και από τις δυο πλευρές.
Το υπαινικτικό εύρημα της <γάτας Ιμαλάιων > διευκόλυνε με τον πρωτοφανή ερασιτεχνισμό του, όσους στο περιβάλλον του σημερινού Πρωθυπουργού προέτρεπαν < να χτυπηθεί ο Ψυχάρης> – οι περισσότεροι για να αποφύγουν την αναμέτρηση με τη πραγματική διαπλοκή.
Τομη στην ιστορια του Τυπου
Σε άλλες εποχές, με τον Ψυχάρη σε πλήρη δραστηριότητα, απλώς θα είχαν το φάει το κεφάλι τους. Αλλά για λόγους αφορούν περισσότερο το Συγκρότημα, όπως προαναφέρθηκαν, ο σημερινός ιδιόκτητης βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, παρ ότι δεν έχει πει ακόμη την τελευταία λέξη του. Του φορτώνουν την κρίση ακόμη και οι ευεργετηθέντες…
Είναι εμφανές ομως ότι αυτό που πάει να συμβεί δεν είναι ότι ο Ψυχάρης θα χάσει μια μάχη , ίσως και έναν πόλεμο και μαζί του θα χάσουν όσοι εργάζονται στην επιχείρηση του- αλλά ,απο συναισθηματική άποψη και όσοι προηγηθήκαν.
Είναι ότι αιφνιδίως προκύπτει μια τομή στην ιστορία των μέσων ενημέρωσης. Χωρίς τον ΔΟΛ τίποτε δεν θα είναι ίδιο στην ελληνική δημοσιογραφία. Κάποιοι θα ριξουν το ανάθεμα στονν Ψυχάρη. Αλλά ο ιδιοκτήτης του ΔΟΛ το έσωσε πολλές φορε΄ς ως τώρα και είναι ο μόνος -αρκέι να δράσει μονος- που μπορει να το ξανασώσει. Και πάντως δεν θα φάει τα λεφτά του προσωπικού οπως σπευδουν να διατυμπανίσουν διάφοροι-και απο μέσα
Υπάρχουν πολλά που μπορεί να καταλογίσει κανείς στον ΔΟΛ και αλλα τόσα στον Ψυχάρη. Υπαρχει ομως μια αντικειμενική διάσταση: κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι μαζί με την <Καθημερινή> – που είχε κι αυτή τις περιπέτειες της- και ορισμένες ενδιάμεσες προσπάθειες που δεν άντεξαν στο χρόνο, κράτησαν όρθια της σημαία της ενημέρωσης στην Ελλάδα.
Η ιστορία του Συγκροτήματος Λαμπράκη είναι η ιστορία της νεώτερης πολιτικης της χώρας- με όλες τις φάσεις, τις αντινομίες, τα πισωγυρίσματα και τις κατακτήσεις της. Αν πεσει ο ΔΟΛ πέφτει ενας πυλώνας κλασσικής δημοσιογραφίας που λειτουργησε ως συστατικη υλη για την δημοκρατική παράταξη αλλα και για τη δημοκρατική τάξη.
Σχεδόν για ένα αιώνα τα έντυπα του μετέφεραν στην κοινωνία εκτός από πληροφορίες ότι καινούργιο και καινοτόμο υπήρξε, φιλοξένησαν τα πιο λαμπρά μυαλά στις σελίδες τους , φώτισαν τις πιο κρίσιμες υποθέσεις, και ανέδειξαν κάποια από τα καλύτερα ονόματα της δημοσιογραφίας.
Αυτό σύστημα που πέρασε από την οικογένεια Λαμπράκη στον Σταυρο Ψυχάρη -που είχε μερίδιο στην μεταπολιτευτική κυριαρχία του- πρέπει να παραμείνει όρθιο. Οχι ως επιχείρηση του Ψυχάρη. Ως άξονας της δημόσιας ζωής , πέρα απο φιλικές η εχθρικές διαθέσεις απέναντί του.
Ο ΔΟΛ δεν πρέπει να πεθάνει για λόγους που καταλαβαίνουν όσοι` έχουν υπόψη τους της ουσία της πολιτικής και της δημοσιογραφίας- ειδικά στο σημείο που τέμνονται.
Ο ρόλος του Τσίπρα
Για τη σωτηρία του, η οικονομική πλευρά του προβλήματος είναι υπόθεση των τραπεζών και των εξυγιαντικών σχεδιασμών της ιδιοκτησίας. Δείχνει η δύσκολη πλευρά. Αλλά όσο και αν φαίνεται παράδοξο δεν είναι η ουσιαστική.
Αυτό που προέχει είναι να συνδυαστεί η επιβίωση του ΔΟΛ με την επιστροφή του στο χώρο της δημοκρατικής παράταξης. Να αναληφθεί απο την πλευρά του διπλή πρωτοβουλία αναζήτησης οικονομικού οξυγόνου και ανασυνταξης στον παραδοσιακό ρόλο του. Να βρει χρηατοδότες, αλλά -και επειδή- να ξαναβρει και τους αναγνωστες του. Να ανανέωθει γιια να ανανεώσει.
Όχι για να υποστηρίξει το ένα κόμμα για να ασκήσει κριτική στο άλλο , με βάση την ιστορια του. Αλλά για να βρουν ξανά χώρο κατάθεσης οι ιδέες της δημοκρατικής παράταξης, οι αγώνες της, οι συμβολισμοί και η προσωποποίηση τους, που εκτοπίστηκαν από τον Σαμαρά, τον Κυριάκο και τον .. Σταυρο Θεοδωράκη που είναι το πιο προβεβλημένο πρόσωπο στη μια από τις δυο εφημερίδες του ΔΟΛ.
Δεν ξέρουμε τι έχει κατά νου ο Ψυχάρης για το μέλλον. Αλλά σε μια ενδεχόμενη απόπειρα εκδοτικής ανάκαμψης του ΔΟΛ και -η διά- επιστροφής στο φυσικό χώρο του δεν πρέπει να μείνει μόνος.
Τα <τραπεζικά κριτήρια> πρέπει να υποχωρήσουν, γιατί είναι προς το συμφέρον την ενημέρωσης να αναστηλωθεί ένας εμβληματικός πυλώνας της . Η αλλιώς`γιατί δεν πρέπει να οδηγηθεί εκεί που έφτασε ο έτερος πυλώνας ,από την άλλη παράταξη , όταν πέρασε στα χέρια του Κοσκωτά…. Είναι υποθεση ολης της δημοκρατικής παράταξης απο τις δυνάμεις του Κέντρου, και το ΠΑΣΟΚ ως τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.
Εδώ υπάρχει πεδίο για τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα . Ακόμη και αν νικήσει τελικά το Ψυχάρη πάλι χαμένος θα βγει. Θα το καταλάβει αν μελετήσει την πολυτάραχη σχέση του Ανδρέα Παπανδρέου με το ελληνικό εκδοτικό σύστημα- προτού ένα μέρος του περιέλθει στους αεριτζήδες.
Καθώς ο Ψυχάρης είναι ο τελευταίος της σχολής Λαμπράκης- Βλάχου, Τεγόπουλος – συν του Μποτσηδες η τον Παπαγεωργίου παλαιότερα- θα καταλάβει ότι τα ΜΜΕ είναι συμπληρωματικό μέγεθος των κομμάτων στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Είναι ειναι φίλια, είτε στον αντιπαλο χώρο. Αρκει να ειναι ΜΜΕ και οχι παραρτηματα αλλων επιχειρηματικων δράσεων.
Αν μιλάμε για μέσα αυτής της τάξεης, όποιος θέλει να καθυποτάξει τον άλλο βγαίνει χαμένος ο ίδιος στο τέλος- ειδικά αυτός που βρίσκεται απο την πλευρά της πολιτικής.
Ο Τσίπρας μπορει να μην έχει εμφανεις κομμματικούς λόγους να επιβιώσει ο ΔΟΛ. Θα χάσει ο ιδιος α νδεν σωθει -και ας κοιτάξει γύρω του να δει ποιοι παιρνουν την ενημέρωση. Από αυτή την άποψη η κυβέρνηση θα βγεί ωφελημένη αν συμβάλει ,στο μέτρο που της αναλογεί, στην επιβίωση ενός εκδοτικού φορέα που την πολέμησε…
ΠΗΓΗ: http://www.anoixtoparathyro.gr