Τσίπρας, Καρτερός, Φλαμπουράρης, Γεροβασίλη και άλλοι τινές, πρέπει να βρίσκονται στα πρόθυρα της αποπληξίας. Σίγουρα βλέπουν με οργή τη μεγάλη ευκαιρία, που θα τους προσέφερε η νόσος Covid – 19, να εδραιώσουν την εξουσία τους στην Ελλάδα, το λιγότερο για τα προσεχή είκοσι χρόνια.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Και, το τι θα έκαναν προς την κατεύθυνση αυτή, το περιγράφει ξεκάθαρα ο πρώην πρωθυπουργός στο άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της περασμένης βδομάδας.
Κατά πρώτον, με το lockdown, θα προσπαθούσαν να βάλουν τη δημοκρατία στο ψυγείο. Παράλληλα, θα εκκόλαπταν με «δικά τους παιδιά» το απαραίτητο αστυνομικό κράτος και θα κομματικοποιούσαν πλήρως τη δικαιοσύνη.
Στη συνέχεια, με σχεδόν δωρεάν ευρωπαϊκό χρήμα θα κρατικοποιούσαν το σύνολο σχεδόν της οικονομίας και θα έβρισκαν τρόπο να υπαχθεί υπό την εξουσία τους και η Τράπεζα της Ελλάδος.
Αυτό βέβαια θα δημιουργούσε τριβές μεταξύ Τσίπρα και Τσακαλώτου, αλλά αν ο Ευκλείδης κατάφερνε να εκχρηματίσει στο διηνεκές τη χρηματοδότηση του δημοσίου χρέους, για τον Τσίπρα θα ήταν «μάνα εξουσίας εξ ουρανού». Ιδιαίτερα δε στις μέρες μας, όπου η ιδέα της έκδοσης ομολόγων διηνεκούς ισχύος από τις Κεντρικές Τράπεζες βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.
Στον τομέα της Υγείας, στην κυβέρνηση Σύριζα θα οργίαζε ο Π. Πολάκης. Με εκβιασμούς και τις γνωστές μεθοδεύσεις του θα επιχειρούσε την κρατικοποίηση των ιδιωτικών νοσοκομειακών μονάδων, ορισμένες από τις οποίες θα γίνονταν αποκλειστικής χρήσεως για την κομματική νομενκλατούρα.
Εξάλλου, με την κρατικοποίηση αυτή, θα «έβρισκαν αργομισθίες και κομματικά στελέχη, που, έτσι, θα ασκούσαν… εξουσία».
Περιττό να τονιστεί βέβαια ότι η κρατικοποίηση της οικονομίας σε ποσοστό, που θα ξεπερνούσε πλέον το 80%, θα βοηθούσε τον Τσίπρα να αλώσει πλήρως και τον χώρο της κεντροαριστεράς, έχοντας άτυπο σύμμαχό του και την αντιφιλελεύθερη «Νέα Δημοκρατία», που και αυτή θα έπλεε σε πελάγη ευτυχίας.
Αυτό το κομμάτι της ΝΔ, εξάλλου, ακόμη και σήμερα λοξοκοιτάζει προς Τσίπρα πλευρά, γιατί στην ουσία είναι πολιτικά άστεγο.
Γνωρίζει δε πολύ καλά ότι η προσεχής διεύρυνση του κόμματος θα γίνει προς τον κεντροαριστερό χώρο.
Αυτό σημαίνει ότι η προσέγγιση του εγχώριου σοσιαλδημοκρατικού χώρου από τον Αλέξη Τσίπρα θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη, παράλληλα, δε, στο εσωτερικό του χώρου του θα ενισχύει τις μεταφυσικές ακροαριστερές τάσεις.
Αυτές, που, σε πανευρωπαϊκό πλέον επίπεδο, με εξαίρεση το μεταναστευτικό, συμπλέουν και μιλάνε την ίδια γλώσσα με την άκρα δεξιά.
Αρκεί να αντιπαραβάλει κανείς, για παράδειγμα, συνθήματα του γαλλικού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν, στη Γαλλία, με αντίστοιχα του Ζαν – Λυκ Μελανσόν και θα διαπιστώσει εκπληκτικές ομοιότητες.
Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα του Τσίπρα είναι ο Γ. Βαρουφάκης. Ο πρώην υπουργός του, ως φαίνεται, τείνει να σταθεροποιείται στα ποσοστά, που του επέτρεψαν να μπει στη Βουλή, και τώρα, που θα οξυνθεί η οικονομική κρίση, έχει δυνατότητες να τα αυξήσει.
Είναι πολύ πιο καταρτισμένος στον τομέα αυτόν από τον Τσίπρα και μπορεί να λαϊκίζει πιο αποτελεσματικά.
Δύσκολα τα πράγματα, λοιπόν, για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος, ως δείχνει το τελευταίο άρθρο του, θα επαναλαμβάνει αποτυχημένες συνταγές της δεκαετίας του 1950, ως θεραπεία σε μια κρίση, η οποία, έτσι κι αλλιώς, ήδη φέρνει τα πάνω κάτω.
