Ποιητής, συγγραφέας και πρέσβης των ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ από το 1988 έως και το 1990, ο Αρμάντο Βαγιαντάρες μπήκε στις φυλακές του Φιντέλ Κάστρο το 1960, σε ηλικία 23 ετών, γιατί αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση ότι είναι «υπέρ του Φιντέλ».
Tου Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Για τις τρεις αυτές λέξεις έμεινε στην φυλακή 22 χρόνια και κατηγορήθηκε ότι ήταν «πράκτορας» της αστυνομίας του δικτάτορα Φραγκίσκο Μπατίστα. Η αποφυλάκισή του, το 1982, έγινε σε μεγάλο βαθμό με την παρέμβαση του Γάλλου προέδρου της Δημοκρατίας Φρανσουά Μιττεράν και το 1985 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Ενάντια σε Κάθε Ελπίδα: 22 Χρόνια στο Γκουλάγκ της Κούβας.
Στο βιβλίο αυτό, που γρήγορα έγινε μπεστ-σέλλερ, ο Αρμάντο Βαγιαντάρες περιγράφει πώς έμεινε 46 ημέρες γυμνός γιατί αρνήθηκε να φορέσει την στολή φυλακισμένου του κοινού ποινικού δικαίου –άρνηση που οδήγησε τους δεσμοφύλακές του να τού επιβάλλουν το μαρτύριο της πείνας επί 8.000 ημέρες.
Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου αυτού, ο υπογράφων πήρε τότε μία συνέντευξη από τον Αρ. Βαγιαντάρες για τον Οικονομικό Ταχυδρόμο και το μηνιαίο περιοδικό Εποπτεία.
Η συνέντευξη αυτή πυροδότησε καταιγισμό ύβρεων και γνωστών επιθέτων από τον Τύπο της κομμουνιστικής αριστεράς και την εβδομαδιαία εφημερίδα Το Ποντίκι.
Το έντυπο αυτό, πηγαίνοντας πιο μακρυά στο υβρεολόγιό του, κατηγόρησε τον Αρμάντο Βαγιαντάρες ως έμμισθο πράκτορα της CIA, τόνιζε ότι στην φυλακή προσποιούνταν τον ημιπληγικό και ότι τα ποιήματά του ήσαν αντιγραφές και άρα πλαστογραφημένα.
Με βάση το παραπάνω κείμενο, ο Αρμάντο Βαγιαντάρες κατέθεσε μήνυση για εξύβριση και συκοφαντική δυσφήμιση κατά της εφημερίδας, με την σχετική δίκη να ορίζεται τον Απρίλιο του 1986.
Στην δίκη αυτή, που τελικά δεν έγινε όπως θα έπρεπε να έχει γίνει, δικηγόροι του ενάγοντα ήσαν ο Έλληνας Γ. Μαύρος και ο Γάλλος Πιερ Μαζιέ, με μάρτυρες υπέρ του τους Ρώσους αντιφρονούντες Βλαδίμηρο Μπουκόφσκι και Λεονίντ Πλιουτς, τον Γάλλο ομογενή Ήλιο Γιαννακάκη, την πολιτικό Βιργινία Τσουδερού, τον καθηγητή Φαίδωνα Βεγλερή, τους δημοσιογράφους Παν. Δρακόπουλο, Γιώργο Παπαθανασόπουλο και Δημήτρη Ρίζο και τον εκδότη Λευτέρη Καρτάκη.
Τον εκδότη της εφημερίδας Το Ποντίκι, Κ. Παπαϊωάννου, υπερασπιζόταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο οποίος κατάφερε τελικά η δίκη να μην γίνει ποτέ και άρα να μην πάρουν καμμία δημοσιότητα αυτά που θα έλεγε ο Κουβανός αντιφρονών. Όπως πληροφορήθηκα τότε, διπλωμάτες της Σοβιετικής Ένωσης πίεσαν την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου να αποφύγει μία δίκη με αντιφρονούντες γιατί, δήθεν, θα εξυπηρετούσε τις αμερικανικές επιδιώξεις στον «πόλεμο των Άστρων»!
Υπογραμμίζω επίσης ότι, την ίδια περίοδο, ισχυροί διπλωματικοί και πολιτικοί παράγοντες επεδίωξαν και την απόλυσή μου από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, πράγμα βέβαια που δεν συνέβη ποτέ. Οι προσπάθειες αυτές, όμως, ήταν ενδεικτικές του «δημοκρατικού» ήθους ανθρώπων οι οποίοι κατά τα λοιπά υπόσχονται να «σώσουν» τον κόσμο…
Από την βία και την βαρβαρότητα αυτών των «σωτήρων» ο Αρμάντο Βαγιαντάρες κατάφερε να ξεφύγει και να σώσει την ζωή του. Όμως, κάπου 160 εκατομμύρια άνθρωποι δεν είχαν την ίδια τύχη με αυτόν. Δεν είχαν δηλαδή την τύχη να βγουν εκτός της Ιστορίας του 20ου αιώνα, που είναι και αυτός της ακραίας βαρβαρότητας –στην οποία τον πρώτο λόγο είχαν ο εθνικοσοσιαλισμός και ο κομμουνισμός.