Ο αριστερός λαϊκισμός και ό,τι αυτός… έσπειρε επί 4 δεκαετίες σε αυτήν τη δύσμοιρη χώρα, αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα για την πρόοδο της.
Η διακυβέρνηση από τον ανισόρροπο ΣΥΡΙΖΑ και το τυχοδιωκτικό μόρφωμα των “ψεκασμένων” ΑΝΕΛ, θέλουμε να πιστεύουμε ότι ήταν η τελευταία πολύ δύσκολη άσκηση σε μια εξαιρετικά δύσκολη συνάρτηση.
Του Λουκά Αθ. Γεωργιάδη
Ίσως να είναι και ευσεβείς πόθοι, όταν διαπιστώνει κάποιος την κατάσταση στην ελληνική κοινωνία που σε ποσοστό 45% έχει κομμουνιστικές ονειρώξεις και “καυτές” φαντασιώσεις ενός κόσμου που έχει τελειώσει εδώ και 30 χρόνια, αλλά το dna του παραμένει και ανά πάσα στιγμή μπορεί να μεταλλαχθεί σε πολύ επικίνδυνο “ιό”!
Η δεκαετία 2010-2019 είναι η πρώτη περίοδος μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974, όπου αναβίωσαν εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα από τους χαμένους μιας ιστορικής αναμέτρησης, η έκβαση της οποίας έγειρε την πλάστιγγα προς το σωστό μέρος της ιστορίας. Όπως και να το κάνουμε, η πτώση της Χούντας ήταν η αφετηρία ενός νέου κύκλου ανάλογου με τις μεταστάσεις που παρουσιάζει ένας καρκινοπαθής.
Ειδικά από το 1982 και μετά όταν άρχισε να εξελίσσεται η “σοσιαλκομμουνιστοποίηση” των Ελλήνων, αρχίσαμε να διαπιστώνουμε στην οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα “πολυμεταστατικούς όγκους”.
Η αριστερή νοοτροπία είναι ταυτισμένη με τα δανεικά και τον παρασιτισμό. Αυτήν ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ με το οποίο… φάαμε ψωμί, αλλά ήρθε στη συνέχεια ο λογαριασμός του “γεύματος” για το οποίο είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ήταν δωρεάν.
Η νοοτροπία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ δεν άφησε ανεπηρέαστη και τη φιλελεύθερη παράταξη της Νέας Δημοκρατίας σε κάποιο βαθμό στην πρώτη περίοδο μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, αλλά σίγουρα σε πολύ μεγαλύτερο κατά την περίοδο 2004-2009. Κινηθήκαμε αντίθετα σε μονόδρομο και ήρθε η ώρα της… πρόσκρουσης, του “προστίμου”και των συνεπειών.
Είμαστε μια χώρα όπου η φιλελύθερη ιδεολογία και αντίληψη για την οικονομία δεν βρίσκει ανταπόκριση παρά μόνο σε ένα μικρό ποσοστό, ενώ αντιθέτως η… προοδευτική αντίληψη που θέλει να υιοθετούμε αφύσικα και ανώμαλα σχήματα και πρακτικές, εθριάμβευσε!
Για παράδειγμα σύμφωνα με τους “προοδευτικούς” είναι απολύτως λογικό (για να μην πούμε ότι… επιβάλλεται) να καταλαμβάνονται δημόσια κτήρια, να γίνεται ντου σε ιδιωτικές περιουσίες, να καταστρέφεται η δημόσια περιουσία, να μετατρέπονται τα πανεπιστήμια σε… παζάρια και να απεργεί όποιος “προοδευτικός” θέλει και όποτε θέλει, αδιαφορώντας αν θίγεται το δημόσιο συμφέρον.
Αυτή η διαδικασία “απο-προοδευτικοποίησης” αποτελεί ίσως το πιο δύσκολο εγχείρημα για την παρούσα κυβέρνηση.
Ο… καρκίνος είναι εδώ και βρίσκεται σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Είναι όλοι αυτοί που θέλουν μια οικονομία παρασιτικού τύπου, αυτοί που θέλουν τη βόλεψη τους, αυτοί που θεωρούν τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια ή την καθαριότητα ως τσιφλίκια τους.
Η σημερινή κυβέρνηση δεν πρέπει να συμβιβαστεί με τις αθλιότητες των τελευταίων 40 ετών. Αν είναι έτσι, τότε ας το κλείσουμε το… ρημάδι το “μαγαζί” και να τελειώνουμε. Αν συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε τις ίδιες αρρωστημένες καταστάσεις που μας έφεραν στην πολυεπίπεδη χρεοκοπία, τότε είμαστε ηλίθιοι.
Τα “προοδευτικά” στοιχεία της κοινωνίας μας που εκλαμβάνουν την ευγένεια ως αδυναμία και την ανεκτικότητα ως ασυδοσία, πρέπει να προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Έστω και… ανώμαλα.
Η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί ότι οι καταλήψεις και η φθορά δημοσίων χώρων, οι απεργίες των μειοψηφιών που στρέφονται κατά του συνόλου και του δημοσίου συμφέροντος και όλα τα κακοποιά στοιχεία που φέρουν τον μανδύα του “προοδευτικού”, του “δημοκράτη” και του “αγωνιστή”, πρέπει να απομονωθούν και να παταχθούν.
Όσοι δεν σέβονται τους κανόνες της δημοκρατίας και βαφτίζουν ως “προοδευτικότητα” τις αντιλήψεις που επικρατούσαν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα του πρώην ανατολικού μπλοκ, πρέπει να αντιμετωπιστούν ως καρκινώματα.
Και τα καρκινώματα τα κόβεις με “χειρουργείο” και τα αντιμετωπίζεις με δραστικές “θεραπείες” για να μην μολύνουν μεταστατικά ολόκληρο το σώμα της ελληνικής κοινωνίας.
Ήρθε η ώρα να μάθουν κάποιοι ότι η πραγματική δημοκρατία έχει κανόνες και συντεταγμένες κινήσεις. Όλα τα υπόλοιπα που μπορεί να έχουν στο μυαλό τους, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική δημοκρατία σε μια ευρωπαϊκή χώρα…
