Έχω περιγράψει και παλαιότερα το εξής στιγμιότυπο: Μία νεαρή κοπέλα συναντά έναν ώριμο κύριο. Γοητευμένη, τον ερωτά αν είναι παντρεμένος. ‘’Ελεύθερος’’, απαντά αυτός.
Ακολουθεί ο εξής διάλογος:
– Πόσων ετών είσθε; – Σαράντα.
– Τί δουλειά κάνετε; – Εφοπλιστής.
– Σας αρέσουν οι τέχνες, τα σπορ, τα ταξίδια; – Βεβαίως.
– Είσθε ρομαντικός; – Πάρα πολύ!
– Καλά, δεν έχετε κανένα ελάττωμα; – Ένα μόνο, λέω πολλά ψέματα!
Του Κώστα Χριστίδη*
Η αξιοπιστία είναι ουσιώδης θετικός παράγων όχι μόνο για τις προσωπικές σχέσεις αλλά και για την όσο το δυνατόν καλύτερη λειτουργία της πολιτικής και της οικονομικής ζωής. Την αξιοπιστία ή εμπιστοσύνη συναπαρτίζουν τέσσερις συστατικοί παράγοντες:
1. Η ακεραιότητα, δηλαδή η ταύτιση της εικόνας σου με αυτό που πράγματι είσαι, η εντιμότητα, η συνέπεια μεταξύ προθέσεων, λόγων και έργων, το θάρρος να πράττεις σύμφωνα με ορισμένες αξίες και πεποιθήσεις.
2. Τα κίνητρα, οι προθέσεις του κάθε ατόμου που καθοδηγούν την ατζέντα, τα σχέδια δράσης και την συμπεριφορά του.
3. Οι ικανότητες, τα ταλέντα, οι γνώσεις, οι δεξιότητες που έμφυτα ή επίκτητα διαθέτει κάθε άτομο.
4. Τα αποτελέσματα. Χωρίς θετικά αποτελέσματα μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα δεν μπορεί κάποιος να είναι αξιόπιστος.
Είναι δύσκολο για τους πολιτικούς, οι οποίοι κατά κανόνα επιδιώκουν τις πρόσκαιρες εντυπώσεις με απώτερο χρονικό διάστημα την ημερομηνία των επόμενων εκλογών, να είναι ιδιαιτέρως αξιόπιστοι. Τους πάντες, όμως, έχει ξεπεράσει σε αναξιοπιστία ο κ. Τσίπρας.
Δεν θα επιμείνω στις εξαγγελίες του από την ΔΕΘ το 2014 για κατάργηση των μνημονίων, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του δημόσιου χρέους, κατάργησης του ΕΝΦΙΑ, άμεσης αύξησης του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων ‘’τουλάχιστον κατά 4 δις ευρώ’’, κλπ.
Θα υπενθυμίσω, όμως, ότι το καλοκαίρι του 2015, ως πρωθυπουργός, κόμπαζε ότι συνιστούσε μεγάλη επιτυχία η – κατόπιν της γνωστής ‘’σκληρής’’ διαπραγμάτευσης – συμφωνία για μικρά πρωτογενή πλεονάσματα κατά το διάστημα 2015 – 2018, τα οποία, κατ’ αυτόν, αντιστοιχούσαν σε εξοικονόμηση 20 δις ευρώ.
Το τελευταίο διάστημα επαίρεται γιατί τα πρωτογενή πλεονάσματα υπερβαίνουν κατά πολύ τους στόχους, οι οποίοι εκτείνονται χρονικά μέχρι το 2060 (!) Τα πλεονάσματα αυτά δεν προέρχονται από ‘’υπεραπόδοση της οικονομίας’’, αλλά αντιθέτως, από την αφαίμαξη της μεσαίας τάξης μέσω υπερφορολόγησης, κατασχέσεων, πλειστηριασμών κατοικιών, περικοπών συντάξεων κ.ο.κ.
Τα αποτελέσματα της εφαρμογής των Τσιπρανόμικς στην πράξη είναι: αδυναμία εξόδου στις αγορές, υψηλό κόστος δανεισμού για τις τράπεζες και τον ιδιωτικό τομέα, απουσία νέων παραγωγικών επενδύσεων, συνέχιση της φυγής μορφωμένων νέων στο εξωτερικό, επιδείνωση του δημογραφικού προβλήματος, διεύρυνση της οικονομικής δυσπραγίας σε ολοένα περισσότερους, όπως δείχνει η σταθερή αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών στην εφορία, αναιμικοί ρυθμοί ανάπτυξης (0,3% μεσοσταθμικά την τριετία 2015 – 17 και πρόβλεψη για 1% μακροπρόθεσμα).
Με τα δεδομένα αυτά, οι εξαγγελλόμενες φοροελαφρύνσεις (όπως του ΦΠΑ από 01.01.20121) είναι όψιμες, ανεπαρκείς και σε κάθε περίπτωση, αναξιόπιστες.
Νομικός – Οικονομολόγος *
