Η κυβέρνηση να σταθεί υπεύθυνα μπροστά στο πατριωτικό της καθήκον
Η υπόθεση της Μακεδονίας μας, επανήλθε μετά τους ακτιβισμούς του πρωθυπουργού των Σκοπίων, για να ενισχύσει το επερχόμενο δημοψήφισμα και την ανεξήγητη (;) σιωπή της ελληνικής κυβέρνησης και πολύ καλώς, διότι δεν είναι δυνατό να κλείσει τόσο άδοξα το ξεπούλημα της Μακεδονίας με την «πρόχειρη», για να μην την χαρακτηρίσω επαίσχυντη, συμφωνία των Πρεσπών.
Του Νίκου Αναγνωστάτου
Είναι αδήριτη εθνική ανάγκη να ακυρωθεί αυτή η συμφωνία και να μην δοθεί ποτέ το όνομα Μακεδονία στους ηλίθιους Σλάβους των Σκοπίων.
Είναι επιεικής ο χαρακτηρισμός, διότι αν κάποιος, όπως οι σκοπιανοί, μάχονται να εμφανίζονται άλλοι από αυτό που είναι, τότε δεν είναι μόνο ηλίθιοι αυτοί, αλλά χειρότεροι αυτοί που συζητούν μαζί τους αν πρέπει να συμφωνήσουν να τους αποκαλούν Μακεδόνες όταν και οι ίδιοι δέχονται ότι είναι Σλάβοι.
Οι διεθνείς πιέσεις δεν αποτελεί δεκτή αιτιολογία, αλλά έλλειμμα στιβαρού Έλληνα ηγέτη να επιβάλει το σεβασμό όλων στην εθνική μας ταυτότητα και εθνικών μας θεμάτων. Κανείς «μεγάλος» δεν θα μπορούσε να επιμείνει σε κάτι τόσο παράλογο, ανιστόρητο, ακόμη και ανόητο μέχρι πανηλίθιο, και δη χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο, εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον.
Διότι δεν είναι δυνατό π.χ. η πλανητάρχης Αμερική να μας πείσει ότι προστατεύει το κρατίδιο αυτό για εθνικούς της λόγους, όταν της είναι πανεύκολο να την στηρίξει σε τόσα άλλα θέματα που τα έχει πράγματι ανάγκη, ως νεοσύστατο φτωχικό κρατίδιο, αντί να την στηρίζει σε κάτι τόσο παράλογο και τρελό.
Άλλωστε δεν έχουν συμφέροντα και με εμάς που είμαστε οι σταθεροί και παντοτινοί σύμμαχοι και μας στύβουν σαν λεμονόκουπα, ενώ γνωρίζουν ότι έχουμε απόλυτα δίκιο;
Αλήθεια οι σκοπιανοί είναι τόσο ηλίθιοι, να επιζητούν ένα όνομα που δεν τους ανήκει ή υποκρύπτει να χρησιμοποιηθεί το όνομα ως μοχλός επέκτασής τους στο Αιγαίο; Δεν είναι κοινοτοπία μια τέτοια υπόθεση, διότι υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος η ανεξήγητη ουσιαστικά στήριξη των Σκοπίων και όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραβλέποντας ότι είμαστε ισότιμο μέλος και μας αγνοούν τόσο επιδεικτικά και ασύστολα; Και έτι χειρότερο εμείς, δηλαδή η κυβέρνηση, αδιαφορεί ανεξήγητα. Εκείνοι μας φτύνουν χοντρά και εμείς πιστεύουμε ότι ψιχαλίζει;
Όσο και αν οι παρωχημένες διεθνιστικές ιδεοληψίες δεν την εμποδίζουν σε μια τέτοια υποχώρηση, εν τούτοις εμφανίζεται ως υποτελής, υπάκουη, που ξεπερνάει ακόμη και την έννοια του δούλου ή του δουλοπάροικο, ως αγαπημένη λέξη των αριστερών. Το έχει άραγε αντιληφθεί η κυβέρνηση; Δέχεται δηλαδή ότι έχει σκύψει το κεφάλι και της βαράνε καρπαζιές και να της αρέσει;
Μήπως όλοι αυτοί οι «φίλοι», αποβλέπουν μακροχρόνια σε μια συρρίκνωση της χώρας μας; Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα αντιδράσουμε; Δεν θα αρνηθούμε παντελώς την ύπαρξη της λέξης Μακεδονία στο όνομα των Σκοπίων, με κάθε κόστος; Αν δεν υπάρχει τέτοιος φόβος, τότε είναι όλοι ηλίθιοι ομαδικά, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής κυβέρνησης να συγκατατίθεται σε μια τέτοια ανιστόρητη και παντελώς παράλογη θέση.
Μου είναι αδύνατο να δεχθώ ότι μια ελληνική κυβέρνηση όποιου κόμματος ή ιδεολογίας, δέχεται μια τέτοια ταπείνωση, όχι μόνο εθνική, αλλά και προσωπική ταπείνωση και ευτελισμό. Πέραν των κυβερνητικών δυσχερειών κλπ συσσωρευμένων προβλημάτων, πιστεύω ότι έχει πέσει θύμα ιστορικών αυθαιρεσιών του χώρου που περιλαμβάνεται γεωγραφικά η Μακεδονία. Υπάρχει μια γενικευμένη άποψη ότι υπάρχει ένα μέρος της ιστορικής μας Μακεδονίας στην περιοχή των Σκοπίων και ένα άλλο στην Βουλγαρία, τη λεγόμενη Μακεδονία του Πιρίν.
Ουδέν αναληθέστερο και ανιστόρητο, μια παγίδα στην οποία έχουν πέσει πολλοί και έτσι διερωτώνται αν δικαιούνται τα Σκόπια να διεκδικούν και το όνομα Μακεδονία, αφού ένα γεωγραφικό τους μέρος είναι Μακεδονία. Θα αποδείξω ευθύς αμέσως την τεράστια αυτή ιστορική αυθαιρεσία και επομένως δεν υπάρχει κανένας λόγος να αιτιολογείται το όνομα Μακεδονία σε κανέναν πλην της Ελλάδος.
Μια επιγραμματική ιστορική αναφορά της περιοχής της Μακεδονίας, όσο το επιτρέπει ο περιορισμένος τούτος χώρος. Μετά την κατάκτηση της ευρύτερης περιοχής από τους Ρωμαίους, στη συνέχεια από την Βυζαντινή-Ελληνική Αυτοκρατορία και τέλος την Οθωμανική Αυτοκρατορία, δεν υπήρχε διοικητικό διαμέρισμα με το όνομα «Μακεδονία» και επομένως ουδέποτε υπήρξε ανάγκη καθορισμού ορίων της Μακεδονίας και για κανένα λόγο, μένοντας πάντα στα όρια και σύνορα όπως τα ξέραμε από παλιά.
Περί τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία άρχισε να παρακμάζει, ξύπνησε ο εθνικισμός των γύρω παλαιών κρατών, όπως του Μαυροβουνίου, της Σερβίας, της Ελλάδος, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, διεκδικώντας ο καθένας για λογαριασμό του όλο και περισσότερα εδάφη από την Αυτοκρατορία.
Σημαντικός σταθμός στην ιστορία της περιοχής, ήταν η δημιουργία το 1893 στη Ρέσνα, της περιοχής της Πελαγονίας, της μυστικής οργάνωσης ΕΜΕΟ, δηλαδή Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, σκοπός της οποίας ήταν η απελευθέρωση της Μακεδονίας. Το πρόβλημα απασχόλησε την Β΄ Διεθνή και αργότερα την Γ΄ Διεθνή, με σκοπό τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους, θέση η οποία το 1924 υιοθετήθηκε από το ΚΚΕ.
Ακολούθησαν πολλές και διάφορες προσπάθειες από τα γύρω κράτη και κυρίως από τη Βουλγαρία να προσεταιριστεί εδάφη, όπως με την αποτυχημένη επανάσταση του Ίλιγκεν το 1904, και την προσπάθεια δημιουργίας κράτους, την Μακεδονία του Ίλιγκεν, όπου περιέλαβαν ευρύτερα εδάφη, πέραν των ορίων της Μακεδονίας, ακόμη και την Θράκη, που όμως δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι τα όρια της Μακεδονίας επεκτείνονται στα βόρεια και ανατολικά, χωρίς καμία νομική ή άλλη βάση, που όμως κανείς δεν ενδιαφερόταν ειδικότερα και έτσι εδραιώθηκε η εντύπωση των λανθασμένων ορίων της Μακεδονίας. Όλοι τότε το θεωρούσαν δευτερεύουσα λεπτομέρεια.
Οι αναζητήσεις των ορίων της Μακεδονίας από Έλληνες και μη γεωγράφους που ακολουθούσαν τον Στράβωνα είχαν ως αποτέλεσμα να τεθούν ως αδιαμφισβήτητα όρια της περιοχής προς βορρά τα όρη Σκάρδος και Όρβηλος και μέσα από τα γραπτά τους να ταυτιστεί με την αρχαία Μακεδονία η ευρύτερη αυτή γεωγραφική περιοχή.
Η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) είναι η συνθήκη ειρήνης που συνομολογήθηκε στις 28 Ιουλίου (π.ημερ) / 10 Αυγούστου (ν.ημ.) του 1913 στο Βουκουρέστι, εξ ου και η ονομασία της, μεταξύ των Βασιλείων της Ελλάδας, της Ρουμανίας, της Σερβίας, και του Μαυροβουνίου αφενός και της Βουλγαρίας αφετέρου.
Με τη συνθήκη αυτή δόθηκε τέλος στο Β’ Βαλκανικό Πόλεμο ακριβώς μετά την ήττα της Βουλγαρίας. Την Ελλάδα εκπροσώπησε, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Δημήτριος Πανάς, ο Νικόλαος Πολίτης και οι συνταγματάρχες Κ. Πάλλης και Αθανάσιος Εξαδάκτυλος.
Ο Ε. Βενιζέλος θεώρησε ότι δεν θίγεται κανένα ζωτικό συμφέρον μας στη «διανομή» της Μακεδονίας. Πρόσθετα όμως για την Ελλάδα, με τη συνθήκη αυτή άρχισε και να οριστικοποιείται και η ποθητή λύση ενός μεγάλου επίσης ζητήματος του Κρητικού που ακόμα χρονοτριβούσε. Έτσι έληξε η περίεργη, αυθαίρετη και ανιστόρητη αυτή «διανομή» της Μακεδονίας.
Δεν υπήρξε λοιπόν ποτέ μέρος της Μακεδονίας εκτός Ελλάδος και κανείς δεν δικαιούται να διεκδικεί το δοξασμένο αυτό όνομα, το οποίο δεν μπορούμε να το δώσουμε σε κανέναν. Η μόνη διέξοδος απεμπλοκής είναι είτε Δημοψήφισμα είτε άμεσα εκλογές να κρίνει ο λαός.
