Σήμερα το κρίσιμο δημοψήφισμα των Σκοπίων και όλο το προηγούμενο διάστημα παρατηρήθηκε σημαντική κλιμάκωση της προκλητικής ρητορικής από τη μεριά της πολιτικής ηγεσίας της χώρας, ενώ πολλές ήταν και οι δηλώσεις στήριξης της συμφωνίας των Πρεσπών από όλες τις γωνιές του κόσμου.
Δεν είναι εξάλλου λίγες, αλλά ούτε και επουσιώδους σημασίας, οι επισκέψεις κορυφαίων ηγετών άλλων χώρων που προσέτρεξαν να συμβάλλουν, με κάθε τρόπο και μέσο, στην προεκλογική εκστρατεία υπέρ του «ναι».
Του Λάμπρου Δ & Ε Λαμπράκη*
Κάτω από αυτές τις συνθήκες και τα δεδομένα μας έρχεται στο νου μια αξιοσημείωτη και για πολλούς, ίσως, δυσάρεστη και μη αποδεκτή φράση:
«Είμαστε Έθνος Ανάδελφον», είχε πει ο κ. Σαρτζετάκης. Δεν πρόκειται για κάποιο είδος αναθεματισμού των εγχειρημάτων συμφιλίωσης, ειρηνικής συνύπαρξης, ακόμη και παραγωγικής συνεργασίας μεταξύ των λαών, αντίθετα, αποτελεί μία άκρως σκληρή διαπίστωση και ρεαλιστική προσέγγιση των σχέσεων μεταξύ των Λαών.
Η ιστορική εμπειρία αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι η Ελλάδα -ίσως- υπήρξε αποδέκτης ευκαιριακών και συγκυριακών συμμαχιών και φιλιών καθ’ όλη τη διάρκεια της αδιάλειπτης παρουσίας της στην Παγκόσμια ιστορία.
Το ίδιο συμβαίνει και με το Σκοπιανό σήμερα.
Το 2008 το Βέτο πού είχε ασκήσει η τότε κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Κώστα Καραμανλή, είχε τη στήριξη χωρών όπως η Γερμανία και η Γαλλία, των οποίων τα συμφέροντα, όμως, τη δεδομένη χρονική στιγμή επιτάσσουν τη διαφοροποίηση από την προηγούμενη θέση τους και τη χάραξη μια νέας στρατηγικής.
Και πάλι, επομένως, η Ελλάδα μας μένει «μόνη της», με μόνα όπλα στη διαπραγματευτική της φαρέτρα τη δύναμη, την αποφασιστικότητα, τη γνώση και τη σοφία ενός πεπειραμένου και ιστορικά δικαιωμένου, για τις επιλογές του, Έθνους.
Δεδομένου, λοιπόν, ότι το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα των Σκοπίων ίσως και να επικρατήσει, γεννάται ένα εύλογο ερώτημα που αποτελεί ταυτόχρονα και στοίχημα για όλους μας:
Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε το χρέος και να αντιδράσουμε σηκώνοντας στις πλάτες μας το ιστορικό βάρος που κουβαλά το Έθνος μας, πραγματοποιώντας την εθνική υπέρβαση ή θα αφεθούμε έρμαιο της ιστορικής τυχαιότητας και συγκυρίας. Η απόφαση είναι δική μας.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως «χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!» Η αναμέτρηση με την ιστορία μας, μόλις ξεκίνησε.
*Προπτυχιακός φοιτητής νομικής ΔΠΘ
