Το «διαρκές» έγκλημα κατά της χώρας μας θα διαιωνίζεται, αν δεν βρεθεί κάποιο κόμμα για να εφαρμόσει μια πραγματικά ορθή, αποδοτική και αποτελεσματική Στρατηγική που θα αντιμετωπίσει αμέσως τις συγκεκριμένες έντονες διαρθρωτικές αδυναμίες αντινομίες και δημοσιονομικές ανισορροπίες που οδήγησαν το πολιτικό σύστημα στην ανυποληψία και τη χώρα στην καταστροφή.
Στις 26 Μαϊου 2019 έκλεισε ο δέκατος, μετά τη μεταπολίτευση, ολέθριος κυβερνητικός κύκλος, με την παράδοση της δέκατης «καμένης γης», και σε μια εβδομάδα θα αρχίσει ο ενδέκατος, ίσως ο πιο εφιαλτικός και επικίνδυνος για τη χώρα και τον ελληνικό λαό,εκλογικός κύκλος , με την παραλαβή, από την κυβέρνηση που θα προέλθει από τις επικείμενες εθνικές εκλογές, την ίδιας «καμένης γης».
Του Δημήτρη Στεργίου
Κι όμως, ημείς άδομεν. Όπως στις 6 Φεβρουαρίου του 1885 στην Αθήνα, όπου ξετυλίχθηκαν σκηνές που σε όλες τις επόμενες δεκαετίες έως σήμερα επαναλαμβάνονται μετά την πτώση κάθε κυβέρνησης δικομματισμού και ανάδειξη του άλλου κόμματος στην εξουσία, δηλαδή χοροί, τραγούδια, συγκεντρώσεις και αλαλαγμοί των νικητών κομματικών οπαδών.
Η Αθήνα τότε μετατράπηκε σε «Μενίδι πανηγυρίζον και μεθύσκον». Πίπιζες, νταούλια, χάλαζα πυροβολισμών, αλαλαγμοί χαράς, έξαλλοι πανηγυρισμοί στους δρόμους. Τι είχε συμβεί; Η κυβέρνηση Τρικούπη μόλις είχε ανατραπεί στη Βουλή με ψήφους 108 έναντι 104. Έτσι, ο αντιτρικουπισμός, υπό την ηγεσία του Θ. Δηλιγιάννη, έκανε την πρώτη σημαντική εμφάνιση στο δημόσιο βίο της χώρας.
Δύο χρόνια νωρίτερα, στις 3 Ιουλίου του 1883, είχε αρχίσει δικομματισμός, ο οποίος συνεχίσθηκε και συνεχίζεται παρά τις εθνικές περιπέτειες, τους διεθνείς οικονομικούς ελέγχους, τις διεθνείς εποπτείες, την υποθήκευση της χώρας, τους συνεχείς δημοσιονομικούς εκτροχιασμούς, τη συνεχή αύξηση του χρέους και την εφιαλτική μείωση των γεννήσεων!
Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Οι λαϊκιστές αλωνίζουν, οι δημαγωγοί «μαγεύουν», οι άφρονες πληθύνονται και ο «σοφός» (έτσι χαρακτηρίζεται μετά τα εκάστοτε εκλογικά αποτελέσματα!) λαός δεν μαθαίνει τίποτε από τα παθήματα.
Κι έτσι, θα αρχίσει και θα τελειώσει και ο ενδέκατος εκλογικός κύκλος να μαλώνουν οι πολιτικοί μας όχι για το ποιος θα κάνει το περισσότερο καλό στη χώρα, όπως έλεγε ο Αριστείδης στον αντίπαλό του Θεμιστοκλή, αλλά για το ποιος θα κάνει το περισσότερο κακό.
Αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα το βράδυ της 26ης Μαίου 2019 μετά το εκλογικό αποτέλεσμα τονίζοντας και ξανατονίζοντας τη λέξη «πολλούς». Συγκεκριμένα, τόνισε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Για να είναι τελικά ο ελληνικός λαός αυτός και μόνο αυτός που θα πάρει την οριστική απόφαση: Αν επιθυμεί να συνεχίσουμε με ένα σχέδιο για τη στήριξη των πολλών ή αν επιθυμεί την επιστροφή στα σκοτάδια της λιτότητας, του ΔΝΤ, στο χθες που όλοι και όλες ζήσαμε. Ο λαός υπήρξε πάντοτε το μοναδικό μας στήριγμα και με ειλικρίνεια ζητάμε την καθαρή εντολή τους.
Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, την απάντηση την έδινε και θα την δίνει πάντα ο ελληνικός λαός, θα τη δώσετε όλοι και όλες εσείς. Το μέλλον είναι στα δικά σας χέρια και αυτό το μέλλον πιστεύουμε ότι ανήκει στους πολλούς και γι’ αυτό θα απευθυνθούμε σε αυτούς”.
Αλλά, για να δούμε ποιοι είναι αυτοί οι «πολλοί» στην Ελλάδα για τους οποίους ενδιαφέρεται ο κ. Τσίπρας και οι οποίοι «τρέφονται» από τους «λίγους»:
-Περίπου 5,1 εκατομμύρια φορολογούμενοι δήλωσαν ετήσιο εισόδημα έως 8.000 ευρώ, με συνέπεια να πληρώσουν ουσιαστικά μηδενικό φόρο εισοδήματος. Στον αντίποδα περίπου 1 εκατομμύριο φορολογούμενοι συνεισφέρουν το 92% των εσόδων.
-Το μέγεθος της παραοικονομίας άγγιξε το 21% του ΑΕΠ το 2018, τη στιγμή που στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο μέσος όρος ήταν 12,8%, ενώ χάνονται 6 δισεκατομμύρια ευρώ από την αποφυγή ΦΠΑ.
-Περισσότεροι από εννέα στους δέκα αγρότες και επτά στους δέκα ελεύθερους επαγγελματίες δήλωσαν εισόδημα κάτω του αφορολόγητου ορίου. Παράλληλα, στην κατηγορία των μισθωτών το ποσοστό δηλώσεων έως 9.000 ευρώ ανήλθε στο 47%, αυξημένο κατά 14 μονάδες σε βάθος τεσσάρων ετών και αποτελούν τα υποζύγια ενός ολοένα αυξανόμενου φορολογικού βάρους
-Η σχέση μεταξύ των «δίκαιων» άμεσων φόρων και των «αντιλαϊκών και «αντικοινωνικών» έμμεσων σημείωσε αύξηση ρεκόρ το 2018!
-Θύματα της οικονομικής κρίσης είναι μόνο εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι, ιδιωτικές επιχειρήσεις και νέοι επιστήμονες, οι οποίοι έφυγαν από τη χώρα η οποία δαπάνησε τεράστιους φόρους για την εκπαίδευσή τους!
Ποια είναι η σωστή και αποτελεσματική «Στρατηγική»
Από την άλλη μεριά, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και νικητής και τροπαιούχος στις εκλογές αυτές Κυριάκος Μητσοτάκης επανέλαβε ότι δεν θα κάνει παροχές και ότι θα συνεχίσει την ίδια στρατηγική.
Κατ΄αρχάς, όλες οι παροχές που δεν δικαιολογούνται από την παραγωγή, την παραγωγικότητα, την ανταγωνιστικότητα, τις επιδόσεις είναι «μισητές» από τους φιλέκδικους οικονομικούς νόμους. Ύστερα, για ποια στρατηγική μιλάμε.
Ορθή, αποδοτική, σωτήρια και αποτελεσματική στρατηγική είναι εκείνη, η οποία θα αντιμετωπίσει όλες τις «αθάνατες» στρεβλώσεις, διαρθρωτικές αδυναμίες, αντινομίες και ανισορροπίες που οδήγησαν το πολιτικό σύστημα στην ανυποληψία και τη χώρα στην καταστροφή.
Είναι μελαγχολική η διαπίστωση ότι, ενώ όλες αυτές οι παθογένειες έγιναν έντονες από τη διεθνή οικονομική κρίση του 2008 και του 2009 και αχρήστευσαν έως τώρα τρία επαχθή Μνημόνια, συνεχίζεται η ίδια «οικονομική» πολιτική», ο ίδιος λαϊκισμός, ο ίδιος «πολιτειακός σοσιαλισμός» και η ίδια μέριμνα και το ίδιο πάθος μόνο για την περιβόητη κυβερνητική «καρέκλα».
Και να προλάβω μιαν εύλογη παρατήρησή σας ότι όλα αυτά που αναφέρω είναι γενικά και αφηρημένα, παραθέτω τη «Στρατηγική» που εφαρμόζουν άλλες χώρες που έχουν εντυπωσιακές επιδόσεις και παρατηρήσεις και προτάσεις διεθνών οργανισμών, οι οποίες «υιοθετούνται» ασμένως» από τις ελληνικές κυβερνήσεις για να παίρνουν τις δόσεις των χρηματοδοτικών προγραμμάτων , έστω και ύστερα από μερικές τάχα «εμπλοκές»:
-Ενώ από μελέτη πάλι του ΟΟΣΑ προέκυπτε ήδη από το 2011 ότι η ύφεση, η μείωση των αποδοχών, η μείωση της απασχόλησης, η αύξηση της ανεργίας επέδρασαν αρνητικά στα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, με αποτέλεσμα να απαιτούνται πρόσθετες κρατικές ενισχύσεις, συνεχίζονταν και συνεχίζονται τα μέτρα λεηλασίας του οικογενειακού εισοδήματος και ο φορομπηχτισμός για να καλύπτονται οι σπατάλες!.
–Εάν η Ελλάδα πετύχει τη μέση αποδοτικότητα των χωρών του ΟΟΣΑ, δηλαδή 0,71, τότε θα είχε υψηλότερες ετήσιες εισπράξεις ΦΠΑ ύψους περίπου 9,8 δις. ευρώ ή 4,6% του ΑΕΠ για τα οποία συνεχώς όλα τα επόμενα χρόνια έως σήμερα, επειδή είμαστε ανίκανοι να εισπράττουμε ΦΠΑ, γίνονται περικοπές μισθών και συντάξεων χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα για την ελληνική οικονομία και το χρέος!
-Εάν η Ελλάδα προωθούσε τις μεταρρυθμίσεις που υπόσχονταν με τα Μνημόνια, από εμπειρικές μελέτες του ΟΟΣΑ προκύπτει ότι σε βάθος δεκαετίας η χώρα μας θα εξασφάλιζε αύξηση του ΑΕΠ κατά περίπου 18% και μια σημαντική συνεισφορά στη μεταβολή του χρέους προς το ΑΕΠ για την περίοδο 2010 – 2013 γύρω στο 62% του ΑΕΠ και στη επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος από το επόμενο έτος.
-Εάν η Ελλάδα εφάρμοζε με συνέπεια το πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, εκτιμάται ότι μέχρι το 2020 το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μπορούσε να αποκλιμακωθεί κατά τουλάχιστον 20 εκατοστιαίες μονάδες! Και για να επισημανθεί το μέγεθος των εγκλημάτων αυτών υπενθυμίζω την απόφαση – χάρη του τελευταίου Eurogroup στις 5 Δεκεμβρίου 2016, δηλαδή ύστερα από έξι χρόνια, για ελάφρυνση του δημόσιου χρέους κατά 20% έως το … 2060. Ε, δεν πάει άλλο. Στη φυλακή, λοιπόν, για διαρκές έγκλημα…
-Ενώ το δημογραφικό πρόβλημα παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις και γίνεται μείζον εθνικό, οι οικογένειες με παιδιά τιμωρούνται στην Ελλάδα! Αυτό προκύπτει από τη μελέτη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) για τη φορολογία σε οικογένεια στην οποία εργάζεται ο ένας γονιός με δύο παιδιά, όπου διαπιστώνονται οι υψηλότερες φορολογικές επιβαρύνσεις μεταξύ των 34 χωρών του Οργανισμού. Αυτή η διαπίστωση ισχύει ήδη από το 1992!
– Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του ΟΟΣΑ, όπου η φορολογική επιβάρυνση μιας οικογένειας με παιδιά είναι υψηλότερη κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες σε σύγκριση με τα φορολογικά βάρη που επωμίζεται ένας άγαμος εργαζόμενος χωρίς παιδιά, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κράτη του ΟΟΣΑ, όπου η φορολογική επιβάρυνση των νοικοκυριών με δύο παιδιά είναι κατά εννέα ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερη σε σχέση με τον άγαμο εργαζόμενο χωρίς παιδιά.
-Στην Ελλάδα, εισφορές κοινωνικής ασφάλισης εργαζομένων και εργοδοτών αντιπροσωπεύουν το 83% της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης σε σύγκριση με το 63% του συνολικού μέσου όρου του ΟΟΣΑ. Αν με όλα αυτά περιμένουμε ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας και άμεση αντιμετώπιση του εφιαλτικού δημογραφικού προβλήματος, είμαστε βαθιά … νυχτωμένοι…
-Οι εισφορές και οι φόροι είναι από τους υψηλότερους (60%) τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), με οδυνηρές συνέπειες στις επενδύσεις και την προώθηση της ανάπτυξης.
-Με την υψηλή φορολογία, μετά τα νοικοκυριά, εξοντώθηκε όλη η οικονομική και επιχειρηματική δραστηριότητα, με την ύφεση να «τσακίζει κόκαλα» και τα «περήφανα γερατειά» να εξωθούνται συνεχώς στο περιθώριο.
-Από τις αρχές ήδη της δεκαετίας του 1990 δεν υπήρχαν περιθώρια για επιβολή νέων φόρων ή αύξηση υφισταμένων, αλλά, δυστυχώς, συνεχώς έως και σήμερα τα φοροεισπρακτικά μέτρα «πάνε σύννεφο», γονατίζοντας έτσι οικονομία και νοικοκυριά.
-Για να αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή και να συρρικνωθεί στα επίπεδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να γίνουν να γίνουν, όπως προτείνει συνεχώς η Τράπεζα της Ελλάδος, μερικά «ενοχλητικά» πράγματα:
Πρώτον, πρέπει να δοθεί πολύ μεγάλη έμφαση στον έλεγχο των δημόσιων δαπανών.
Δεύτερον, πρέπει να εξασφαλιστεί ουσιαστικός έλεγχος των δαπανών όλων των εκτός κρατικού προϋπολογισμού φορέων του δημόσιου τομέα, για να μειωθούν τα ελλείμματά τους και η επιβάρυνση του προϋπολογισμού με επιχορηγήσεις που αντιστοιχούν σε ένα ιδιαίτερα μεγάλο τμήμα των συνολικών δαπανών.
Τρίτον, απαιτείται μεγαλύτερη πρόοδος στην αντιμετώπιση των διαρθρωτικών προβλημάτων του δημόσιου τομέα, για να δημιουργηθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις προς επίτευξη υψηλότερων μακροοικονομικών επιδόσεων, ιδιαίτερα όσον αφορά την ανάπτυξη και την απασχόληση.
-Το 2014 οι ομολογουμένως αντικοινωνικοί και αντιλαϊκοί έμμεσοι φόροι ήταν 1,15 φορές περισσότεροι από τους άμεσους φόρους, ενώ τα επόμενη έτη έως το 2018 (πρόβλεψη) η σχέση αυτή γίνεται συνεχώς δυσμενέστερη (1,19 φορές, 1,21 φορές, 1,30 φορές και 1,32 φορές το 2015, το 2016, το 2017 και το 2018 αντίστοιχα).
-Το 2017 και το 2018 οι, ομολογουμένως, επαναλαμβάνουμε, αντικοινωνικοί και αντιλαϊκοί έμμεσοι φόροι αντιπροσώπευαν το 57% των συνολικών φορολογικών εσόδων, έναντι 54% το 2014.
-Δεν θα χρειαζόταν να καταφύγει η εκάστοτε κυβέρνηση στην εύκολη τακτική των περικοπών μερικών κοινωνικών επιδομάτων προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το κόστος του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης στον προϋπολογισμό, αν εφάρμοζε κι αυτή όσα (πολύ δύσκολα, βεβαίως, βεβαίως!) έχει προτείνει πρόσφατα η Παγκόσμια Τράπεζα.
Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας, η καθολική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος που τώρα έχει γίνει Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, το 2013 στην Ελλάδα θα μπορούσε να αυξήσει το εισόδημα 1.200.000 ατόμων ( ή 11% του πληθυσμού) μειώνοντας το χάσμα της φτώχειας κατά το ένα τρίτο.
Φρονώ ότι, αν η κοινοβουλευτική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική συμπεριφορά του δικομματισμού, που άρχισε κυρίως από την πτώση του Τρικούπη το 1885, αλλά και των άλλων κομμάτων δεν εκδηλωνόταν με τους τρόπους που σκιαγραφήθηκαν πιο πάνω, τα δυσμενή αυτά αποτελέσματα στην κοινωνία και την οικονομία θα ήταν ίσως λιγότερα.
Εννοούμε την ύπαρξη συνεχούς ουσιαστικού κοινοβουλευτικού ελέγχου από όλα τα κόμματα, τις εποικοδομητικές προτάσεις για το καλό της χώρας και, φυσικά, τη νηφαλιότητα, την ηρεμία και όχι, φυσικά, τις γνωστές στείρες αντιδράσεις «όχι σε όλα» ή «ναι σε όλα», ανάλογα με τις προσδοκίες για κομματικό όφελος ή την προσπάθεια αποφυγής του κομματικού κόστους.
Αν δεν γίνουν αυτά που ενδεικτικά παρέθεσα το «αύριον ουκ έσσεται πάλι άμεινον»…
